Кастусь Петрашка ⁽³¹²⁾

Вось мы з дзецьмі ўчора жылі насычанасцю дня. І сёння таксама, рух, новае, эмоцыі, станы, перамяшчэнне, адкрыцці. Усе ўмардаваныя. Задаволеныя. Алеж што далей? Бачна, што дзеці патрабуюць нейкіх руцінных, доўгатэрміновых спраў, дзеянняў, навучэнняў. Раней, мала думаў пра гэта. А зараз вось азадачыўся, як я магу даваць дзецям доўгатэрміновае, руціннае, спакойнае, з вектарам у будучыню. Гэта ў 100 разоў складаней, бо ўсё доўгатэрміновае моцна звязана з сэнсам, на мой погляд. Блытаюцца думкі, пакіну пакуль так. P.S. трэба пераходзіць на цыфравы сад, каб можна было з ходам часу перапісваць тыя ці іншыя тэксты /…

Дзеці бягуць да дарогі. Я ззаду іду павольна. Адчуваю небяспеку, алеж не такую вялікую, каб бегчы і спыняць іх. Замест гэтага малюся, каб Бог убярог іх у дадзены момант. Вось зараз на мастке над возерам дзеці далёка адышлі ад мяне. Таксама памаліўся. Алеж зараз памаліўся, і зразумеў нешта. Што гэта малітва ад ленасці. Сумленне патрабуе дзеянняў, алеж бяжаць, спыняць і крычаць не ахота. Вось таму ўнутры сябе памалюся. Сябе пацешу. Пераасэнсаваў гэта. Не ведаю, ці змагу бегчы і спыняць у наступны раз калі будуць падобныя выпадкі. Хутчэй не. Алеж калі не буду бегчы, то ці змагу не маліцца? Таксама не. Што ж тады я зразумеў ва ўсім гэтым? Можа трошачкі лепш зразумеў, што і дзеля чаго я раблю. Дарэчы гэта нагадвае мае студэнцтва. Маліўся, бо не хацеў рыхтавацца да экзаменаў. Нешта атрымалася тры разнавіднасці малітвы просьбы: 1. Малюся, бо не хачу дзейнічаць. 2. Малюся і дзейнічаю. 3. Малюся, калі дзейнічаць немагчыма. А як у вас з…

Ведаеце, некаторыя з цікавых і вельмі важных дзеянняў у маім жыцці мелі "няправільную" матывацыю. Пайшоў да дзяцей інвалідаў, не каб ім дапамагаць, а каб у лагер пуцёўку далі. А потым зацягнула. Ну і там яшчэ было... А вось сёння, Даша паехала ў Варшаву на некалькі дзён. І каб як небудзь прыкрыць атрымаўшыйся вакуум, вырашыў з дзецьмі тым-сім заняцца. І ведаеце, штосьці ў гэтым ёсць. Дзялюся кароткім відэа, як прайшоў наш дзень. Можа яно ўзрушыць кагосьці стаць татам. Відэа 4…

… вось чытаем зараз… Маленькі прынц: "Адны дзеці ведаюць, чаго яны шукаюць. Яны ўвесь свой час ахвяруюць палатнянай ляльцы, і яна робіцца ім дарагой-дарагой, і калі яе адбіраюць, яны плачуць..." Тата: Ксюша, а ты ведаеш, што ты шукаеш? Ксюша: Я шукаю? Маё галоўнае жаданне, гэта знайсці і праверыць ці існуе жывая вада. Гэта мая галоўная мэта. Тата: А навошта табе жывая вада? Ксюша: Каб раздаваць людзям безкаштоўна. Таму што яна належыць усім людзям і жывёлам на планеце. Тата: А навошта людзям гэтая вада? Ксюша: Для таго, што жывая вада ісцаляе ад розных ран, ад розных балезняў ад якіх іншае не можа дапамагчы. І тыя хто жывуць у горы ці безнадзейныя, пачынаюць быць радаснымі і надзейнымі. Тата: А табе самой патрэбна такая вада? Ксюша: Толькі для аднаго, калі стану старой ці захварэю. Тата: А ты хочаш ёй скарыстацца каб не памерці? Ксюша: Каб не памерці, і каб іншыя людзі не памерлі які ад хвароб паміраюць. Алеж ад старасці можна і памерці. Калі табе ўжо 100 год, то можна паміраць. Ты мусіш жыць, калі ў цябе ёсць час жыць, а не панаваць вечна ці вельмі доўга. P.S. Дарэчы пра жывую ваду ў яе з кнігі “Сем Камянёў” Аляксея…

Ёсць чалавек, і ён агучвае свой унутраны канфлікт: Я вельмі жадаю А, алеж раблю Б. Дапамагіце мне рабіць А. Што ж яму на самой справе патрэбна? 1. Тое жаданне якое ён агучвае. А тыя ці іншыя псіхічныя праблемы з'яўляюцца перашкодамі для яго жадання, трэба дапамагчы яму пазбавіцца перашкод і дасягнуць жаданага. 2. Яму патрэбна не то што ён агучвае, а тое што робіць. Хоці і не прымае гэтага. Магчыма трэба дапамагчы яму прыняць сябе такім як ён ёсць, і пераасэнсаваць сваё жаданне. 3. Яму патрэбна менавіта такая канфліктая сітуацыя супраціўлення двух жаданняў, ці канфлікт агучанага жадання і дзеяння. Як выснова, нічога яму мяняць не трэба. Яму і так добра. А агучванне праблемы з'яўляецца адным з састаўляючых гэтага стану. Можа ёсць што…

Вось мая любімая. Яна сусвет. Яна сэнс. Яна Даша. Яна Мама. Яна натхненне і прызямленне. У Дашы заўтра день народзінаў.

Сэнсы пераплятаюцца са штодзённасцю, эмоцыямі і фізічным станам. Сёння ў кафе была музыка якая ўганяе ў заміранне, заліпанне і нейкую настальгію. Яшчэ толькі дажджу не хапала. І хоць музыка патрабавала настальгіі, алеж седзячы з Дашай і дзецьмі разам, у міры, настальгію вельмі цяжка было адкалупаць. І так і не атрымалася. Проста вось пасядзелі пазавісалі. Падумаў пра хуткае жыццё і як год за годам набліжаюць нас да ... Да чаго набліжаюць нас год за…

Вось панапісваю рознага са сваёй галавы. Нязграбнага, бурлівага, супярэчлівага. Потым чытаю каменты, і ўнутры сябе абураюся, што тыя ці іншыя людзі мяне не правільна зразумелі, ці там надумалі няймаверна чаго. І пачынаю там гнуць лінію, так вы ж мяне неправільна зразумелі! Ці я не тое меў на ўвазе. Альбо яшчэ чаго. Пакуль не ведаю, адкуль у мяне такое прагненне паапраўдвацца. Жаданне быць усімі і кожным зразумелым і прынятым на 100%. Хаця ёсць і рознае назіранне. Чым больш бурлівы, абстрактны і шматбаковы пост. Тым лягчэй кожнаму чалавеку ўбучыць у ім адлюстраванне сваіх жахаў, трывог, перакананняў. Можна сказаць, што чытаючы тэксты іншых людзей, згаджаючыся ці ўступаючы з імі ў дыскусіію, мы насамрэч устапаем у дыскуссію і згода са сваімі поглядамі, са сваімі схаванымі ці не схаванымі трывогамі. Тое, што ў нас яшчэ не мела быць вырашана, вырашаецца ці паўстаецца, ці абараняецца намі. І тое, якім быў трыгер ужо зусім не важна. Важна, што ў нас бурліць. Чаму для нас важна каб гэта была праўда ці хлусня. Мне вельмі радасна, калі вы каменціце, рэагуеце на тое што я пішу. Мне здаецца я так лепш пазнаю вас. Усіх абдымаю! Наканец пішу не ноччу. Таму і карцінку можна зрабіць светлую! P.S. Сёння Люба дапамагала збіраць мэблю. Добры…

Сябры, а вы адчуваеце трывогу? За тое што жывеце добра у ладзе, міры, спакоі і за тое што ў вас тое-сёе атрымоўваецца? За тое што вам шчансціць? За добрые ўзаемаадносіны ўнутры сям'і? За выгадныя праекты? За добрую працу? За тое што жывы? Вось я адчуваю, і чым больш шчансіць, тым больш адчуваю. Пакуль яшчэ не зразумеў для сябе адкуль ўсё гэта ідзе. Адна з гіпотэз, што парушаецца нейкі закон справядлівасці. Ну чаму ў кагосці з знаемых не заладзілася ў сям'і, а ў мяне добра. Ці хтосьці загінае, ці вымушаны шмат працаваць, ці недзе не пашчансіла ці то па маленьку ці больш крупна. І вось думаеш, Госпадзі, ну неяк няёмка. Неяк і мне папакутваць трэба для раўнавагі. А то адчуваю, нібы ў крэдыт атрымоўваю ўсю гэтае хараство жыцця. І гэта мяне трыгерыць. З іншага боку, з недаверам адношуся да гэтага, шукаю падман. Баюся, што атрымоўваючы простае чалавечае шчасце, губляю ў чымсці больш важным. Алеж гэтая ўскальзае ад мяне. Проста на ўзроўні прадчування. Ну і трэцяе, вакол справядлівасці тойжа. Здаецца, што тое ці іншае маё шчасце прыносіць пакуты іншаму чалавеку, якуму шансуе менш. Мне нават бывае хочацца праваліцца ў такія моманты. Бо бывае заносіць. І распавядаеш пра свае ўзаемаадносіны з дзецьмі, тым у каго няма дзяцей. Ці пра жонку, тым у каго жонкі няма, ці развод нядаўна. Ці пра тое, як добра шпацыраваць па лесу, і выходзіць з IT, таму хто хоча ўбіцца ў гэтае IT, каб атрымоўваць добры заробак. Нават гэты тэкст я напісаў з вялікай доляй віны, прадчуваючы той ці іншы больш людзей, якія будуць гэта чытаць. Хаця калі быць больш, шчырым з самім сабой. То я баюся асуджэння гэтых людзей. Ведаю, што не судзіці вы мяне, дарагія і чароўныя людзі. Алеж то букашкі ў маёй галаве, яшчэ не даканца страцілі сваю моц, і падкідваюць у топку самаасуджэння. "Канстанцін, якім бы ты не быў, ты маеш права быць!" Мяне натхняе гэта цудоўная думка. Усіх абдымаю!…

... Я тут Ксюше страшны раздел з Тома Сойера прачытаў пра забойства, могілкі, выкапаныя трупы... Ксюша ляжала, не магла заснуць. А я сядзеў нататкі пісаў. А потым пайшоў да Ксюшы памаліцца. Памаліліся з ёй за Ксюшу, за яе сон, за тое каб усё было добра. А потым памалілся за персанажаў кнігі: за таго хто забіваў, за таго хто загінуў, за астатніх. Узгадваю сябе ў дзяцінстве, да і зараз. Глядзіш фільм, ці чытаеш кнігу з захапляльным сцэнаром, галоўнымі героямі і небяспекай. Чытаеш і молішся, каб усё ў іх было добра. Каб жылі яны шчасліва. Перажываеш да кончыкаў пальцаў, як за сапраўдных. Можа і ёсць яны сапраўдныя жыхары нашага жыцця. Што…

Бура, бура бурліць! Перагортваецца з боку на бок унутры мяне. Раней заўсёды хацелася спакою. Думкі якія наганялі страху, ці проста трывогу былі няпрошанымі сябрамі. І што я толькі не рабіў каб супакоіцца. У асноўным дапамагала пайсці і легчы спаць у любы час дня і ночы. А вось зараз не так. Адчуваю трывогу і хачу ёй скарыстацца. Хачу паглядзець, што яна нясе з сабою. Пра што яна. Прыемнасці няма ў гэтым, алеж энергія, энергія ёсць і трэба гэтую энергію скарыстаць. Ва ўсёй гэтай трывозе з'явіўся нейкі экзестэнцыяльны сэнс. Каштоўнасць. Момант які не хочацца проста прапусціць ці страціць. З таго часу як пачаў смакаваць такія станы, то звычайнае ціхае жыццё ўнутры мяне, здаецца нейкім прэсным. Нібы такі цюлень. Хаця ўсяго добра ў меру. І вось зараз, чытаю Ксюше пра прыгоды Том Сойера. Сёння быў раздзел пра забойства дохтара ў начы на могілках. Вось думаю, ці не паспяшаўся я чытаць гэта сямі гадовай дзяўчынцы. Пайду памалюся з ёй на нач. І вам дабранач…

Вось яна, падлятае. Праціўная. Думка, якая абясцэньвае Жаданне стаць псіхатэрапеўтам. А ўсё таму, што пачытаў посты нейкай расейскай школы псіхолагаў. Усё прыгожанька, алеж там нават больш пра тое дзе кліентаў шукаць, як маркетынг рабіць, нейкія тыповыя адказы і схемы. У маім міры, усё гэта ўяўлялася нейкім іншым. Больш сакральным, тонкім, важным. Прадчуваю, наколькі складаным можа быць гэты шлях. Наколькі розныя людзі. Наколькі бяссільны можа быць тэрапеўт да і сам чалавек. І напэўна трэба будзе прымірыцца з гэтым бяссілем. Чапляючыся за рэштачкі каштоўных камянёў сэнса ў кожным…

Што натхняе мяне ісці вучыцца на псіхатэрапеўта? Жаданне дапамагчы блізкім і сябрам у іх пакутах і бессэнсоўнасці. У іх пошуках і запросах. Алеж стаўшы псіхатэрапеўтам я не змагу ім дапамагаць, бо быць псіхатэрапеўтам можна толькі з людзьмі з якімі ты не маеш іншых акрамя гэтага ўзаемаадносін. Вось і застанецца, дапамагаць іншым людзям, марычы пра тое каб з'явіўся ў гэтым міры чалавек які дапаможа маім блізкім. P.S.: Хаця ёсць топікі, якія б я хацеў паспрабаваць раскрыць са свайго боку ў выглядзе публікацый ці відэаролікаў. - Стварэнне сям'і - Узаемаадносіны з жонкай - Узаемаадносіны з дзецьмі Спробы зразумець і прыняць сябе і іншага ў гэтых узаемаадносінах здаюцца мне самымі важнымі ў гэтым…

Каякінг - цудоўная рэч. І тым больше яна цудоўная, чым цішэй ідзеш. Кожны плёскат вяслом па цяшэнню рушыць прыгажосць цішыні і набліжае нас да канца каякінга. Так і па жыцці, плёскаем каб наблізіць канец, замест таго каб жыць. З іншага боку, заходзячы ў тупік, трэба добра паварушыцца, наплёскацца каб вылезці з тупіка і рушыць далей. Мая мара: ранішні каякінг у густым тумане. Поўная…

Цудоўныя сэнсы і словы губляюцца ў мімалётнасці і становяцца паролямі. "Хрыстос Уваскрос! Сапраўды Ўваскрос!" "Жыве Беларусь! Жыве!" "Слава Ўкраіне! Героям Слава!" Кожны раз калі вы чуеце першую палову, вы ведаеце, які адказ ад вас чакаюць пачуць. Калі вы гэты адказ не дадзіце, то будзеце выключаны з супольнасці. Алеж самі словы становяцца паролямі. Не важна, што вы думаеце і што хаціце адказаць. Калі хаціце застацца ў супольнасці, проста кажыце правільны пароль. Мяне гэта…

К'еркегор з захапленнм разважае пра веру Аўраама, які веў Ісаака на гару Маріа каб прынесці яго ў ахвяру. Свайго любімага сына. Пра той прыжок веры ў бездну. Дзе сапраўды няма за што зачапіцца, і застаецца толькі вера. За апошні год я шмат разоў мяняў свае меркаванне наконт гэтага ўчынка Аўраама. Пакуль яшчэ не ведаю, на чым я спыніўся. Алеж пытанне Прыжка Вера мяне вельмі ўзрушыла. Па праўдзе і я маліцца па сапраўднаму не магу, пакуль ёсць звычайная чалавечая надзея на добры зыход справы. А вось калі няма ўжо ніякіх шанцаў, то бывае прабівае. І гэта ўжо зусім іншая малітва. Зараз я атрымаў падтрымку ад К'еркегора, алеж можа і хто з вас, мае дарагія чытачы, сутыкаўся ў сваёй веры, з чымсці падобным? P.S.: Адно што, калі хто-небудзь памірае, то я не магу маліцца з надзеяй, каб ён тут прям зараз ажыў і выйшаў з труны як…

Пытанне сур'ёзнае, згублены сэнсы, уляцелі. Маленечкія, за якія трымаўся. Бессэнсоўнасць прафісійная, ці трэба яе пазбягаць? Ці наадварот, трэба неяк за гэта зачапіцца, каб не напрыдумляць сабе якіх іншых спраў. Жыццё ў бессэнсоўнасці? Як гэта? Што гэта дае? Ці набліжае гэта да чагосьці вялікага? Да чагосьці светлага ці сапраўднага? Віктар Франкл бы сказаў, што чалавек хутка знікае калі не мае сэнсу. І Ніцшэ бы сказаў, калі ведаеш што, то ўсё роўна ўжо як. І гэта падобна на праўду. Алеж ці трэба чапляцца, за ўсё што трапляецца пад руку? Ці не паспрабаваць быць добрай дамахазяйкай, якая выхоўвае дзяцей і адобрвае ўсіх сваім каханнем? Гэта сумяшчальна і блізка да майго самага галоўнага сэнсу. Алеж ёсць некаторыя можа прыродныя ступары, якія перашкаджаюць аддаца гэтаму цалкам. Патрэба ці бачанне нейкай сацыяльна - арганізатарскай функцыі. Нешта рабіць, нешта ствараць, нешта вырашаць, штосьці выдаваць. І безумаоўна, безумоўна асэнсаванае і тое што ідзе поруч з асабістым сэнсам. Сэнс - каханне. Дзеянні - ???? Чаму ўсе дзеянні безсэнсоўныя? Што з імі робіцца, што гэта ўвогуле? Яшчэ лічыў сябе здаровым. Добры тэст, я сапраўды не ведаю што рабіць, як рабіць зусім іншае пытанне. Так пасля гэтага крызісу выйдзе зноў паслядоўнасць топікаў: 1. Навесці чысціню - дан, адчуванне радасці. 2. Потым напрыклад, разсартыраваць інбокс і пачэкаць яго. дан і жыццё пад кантролем. 3. Напланаваць сацыяльна палезных рэчаў! - Дан. Свет наперадзе! Можна бегчы! Вось цыкл і замкнуўся. Бо ўсё гэта планаванне / прыбіранне толькі імітацыя, што жыццё пад кантролем. А яно ну зусім не хоча брацца пад кантроль. І не возьмецца. Бо ў галоўным - мы ўсе смяротныя і нічога з гэтым не зробіш, а астатняе ну такое сабе, прамежкавыя этапы. Ну вось, і што рабіць? Прыбірацца, ці не? Так, прыпыніўся на пару хвілін. Ксюша заходзіла, хацела пагуляць. Я сказаў, што вельмі заняты. "Неведаю, што рабіць. А яна кажа: ну калі не ведаеш, што рабіць, то можах паіграць са мной. І вось думка слізганула: "Няблага", алеж як у гэтай гульні выжаць штосьці яшчэ? Нейкую дадатковую карысць. Гэтая "карысць", каб яе, марнуе жыццё, марнуе сэнсы, марнуе "тут і зараз". Ці няма там такога тыпа грэшнікаў: "карысталюбцы"? Мне здаецца, распаўсюджаная…

Я схаваўся ў кветачках Тра та та та та Вось такая добрая ў хлопчыка гульня Пойду я па тропачцы Тра та та та та З нейоёрасеткай тоўчучы топікі быцця Падымаю смоўжыка Тра та та та та Каб не здох ад ровэра Да травы паўзя Хочацца пра вечнае Тра та та та та А пакуль у бяспецы я То ідзе…

Калі я распачаў свою новую AR-дзейнасць. Я сфармуляваў мэту так: дапамагаць іншым людзям у рэалізацыі іх сэнсаў і жаданняў. Адным з важных крытэраў, было асэнсаваннем чалавекам сэнса свайго жыцця, сэнса сваёй дзейнасці. Быць каля такіх людзей і размаўляць з імі было для мяне вялікай радасцю. Гэта натхняла. Так я меў дачыненне да сапраўдных сэнсаў, няхай і не маіх, няхай і не ўсе гэтыя сэнсы я раздзяляў. Зараз калі я прыадкрыў горстачку сваіх глыбокіх Жаданняў (сэнсаў). Я пачаў трохі па іншаму ставіцца да чужых Жаданняў. Я лепш усведамляю, што яны адрозніваюцца ад майго. Алеж гэта месца дзе важна суб'ектыўнасць. Мой сэнс, ён толькі мой. А з гэтымі людзьмі мяне аб'ядноўвае важнасць сэнса ў жыцці, і праца па даследванню сэнса свайго жыцця. Дзякуй, што разам. З павагай да Вашых…

Мы не ведаем адзін аднаго А пытанні паўсталі сур'ёзныя Адкрываючы болі свае Нагішом паўстаем суразмоцу мы Цэлы мір незнаёмы адзін аднаму Вера ёсць, што магчыма размова Алеж словы з'ядаюць увесь сэнс А без словаў, малітва безмоўная І кажу я не тыя слава Паглыбляю пакуты... Алеж ведай хачу я дабра І да свету праз боль, да…