Кастусь Петрашка ⁽³⁰⁸⁾

На двары +21, мы сядзім і чытаем, чытаем і не можам спыніцца... Даша праходзіла міма, завісла з намі на пару гадзін, пакуль не скончылі кнігу. Прыходзілася перапыняцца, каб праплакацца ў асабліва ўрачыстыя моманты. Увогуле, атрымалася цудоўна і ўрачыста! Мілікі насіліся ў елках, Ксюша гушкалася на арэлях, а Люба была капітанам карабля, футбалістам і галоўнай шумелкай нашага мерапрыемства. Таму прыходзілася голасна чытаць на ўсю аколіцу. Суседзі не слухалі, святкавалі Пасху. Кніга называлася "Прадзелкі двайнят" Эрыха Кестнера. Там сапраўды цікава, а падзяліцца хочацца такой фразай бацькі: "На чацвёртым паверсе злева мы будзем шчаслівыя ўчатырох, а на чацвёртым паверсе справа я буду шчаслівы адзін, але ад вас мяне будзе аддзяляць толькі сценка." - такія яны творчыя натуры, да і не толькі творчыя. Якім так патрэбен час у…

Апошнія тыдні думаю, пра сваю няўдзячнасць бацькам. Хутчэй наадварот, пра той патэнцыял удзячнасці, які хочацца нейкім чынам вызначыць. Я люблю сябе, і бачу што ёсць ува мне глыбінная прыгажосць, радасць, дабро, любоў. Мне вельмі ад гэтага ўсяго цёпла і прыемна. І я дакладна разумею і адчуваю, што мае папа і мама, падарылі мне гэта ўсё. Што я напоўніўся тым, што яны захавалі і ўзрасцілі ў сваім сэрцы. Тым, што яны адчувалі ў адносінах да мяне, адзін аднаго і гэтага свету. Дзякуй вам мама і папа, за тое, што вы ў мяне ёсць. За маё жыццё і за нашу з вамі любоў. P.S. На фотаздымках папіна фотапаляванне на лятаючага ката, і маміны кветкі. Я натхнёны, тым як вы ўспрымаеце прыгажосць. І радуюся, што вы часцяком шпацыруеце па лесу разам. Ваш…

Пагадненне на апрацоўку персанальных даных на сайце blog.cp.coach Далучаючыся да гэтага Пагаднення і пакідаючы свае дадзеныя на Сайце blog.cp.coach (далей - Сайт), шляхам запаўнення палёў формаў Уладальнікам сайта blog.cp.coach з'яўляецца Канстанцін Петрашка. Згода Карыстальніка на апрацоўку персанальных дадзеных з'яўляецца канкрэтнай, інфармаванай і свядомай. Мэтай апрацоўкі персанальных даных з'яўляецца прадастаўленне Карыстальніку паслуг, апісаных на Сайце. Дадзеная згода Карыстальніка прызнаецца выкананай у простай пісьмовай форме, на апрацоўку наступных персанальных дадзеных: Карыстальнік, дае blog.cp.coach права ажыццяўляць наступныя дзеянні (аперацыі) з персанальнымі дадзенымі: збор і назапашванне; захоўванне на працягу ўстаноўленых нарматыўнымі дакументамі тэрмінаў захоўвання справаздачнасці, але не менш за тры гады, з моманту даты спынення карыстання паслуг Карыстальнікам; удакладненне (абнаўленне, змяненне); выкарыстанне; знішчэнне; абязлічванне; перадача па патрабаванні суда, у т. л., трэцім асобам, з захаваннем мер, якія забяспечваюць абарону персанальных дадзеных ад несанкцыянаванага доступу. Указаная згода дзейнічае бестэрмінова з моманту прадастаўлення даных і можа быць адклікана вамі шляхам падачы заявы адміністрацыі сайта з указаннем даных, вызначаных законам "Аб персанальных дадзеных". Водгук згоды на апрацоўку персанальных дадзеных можа быць ажыццёўлены шляхам накіравання Карыстальнікам адпаведнага распараджэння ў простай пісьмовай форме на адрас электроннай пошты (e-mail) info@cp.coach. Сайт мае права ўносіць змены ў гэтае Пагадненне. Пры ўнясенні змяненняў у актуальнай рэдакцыі ўказваецца дата апошняга абнаўлення. Новая рэдакцыя Пагаднення ўступае ў сілу з моманту яе размяшчэння, калі іншае не прадугледжана новай рэдакцыяй Пагаднення. Дзеючая рэдакцыя Пагаднення знаходзіцца на старонцы па адрасе: https://blog.cp.coach/by/agreement/…

Учора, вярнуўся сэрцам да сваіх мэт і жаданняў. Сёння ўсё гэта распачала дзень. 04:00 - Папа, папа ... мне страшна... - Люба, што здарылася? - Мне прысніўся страшны сон... - Добра, давай я лягу з табою спаць 04:20 - Папа, так цёмна, я не бачу цябе, я бачу толькі чорную пляму замест цябе. - Чорная пляма, гэта і ёсць я. - Ну добра, мой мілы папічка. 04:30 - Папічка, а давай размаўляць.... - Не, хачу спаць 04:40 - Папічка, ты ў мяне такі тоўсты, мы не ўмяшчаемся.... - ну добра, сяду каля ложку 04:50 - Папічка, мне баліць жывот - На вось табе вады 05:00 - Папічка, няма чым дыхаць - Ну давай прачысцім нос... 05:10 (... пайшоў гатаваць прамыўку для носу...) - Ксюша, Ксюша! Добрай раніцы, ужо светла, уставай!!! (Шторы шыр шыр, святло Кляц!) - Аааа, Люба! Спаць!!! Ксюша, Спаць!!! Аааа!!!! Ксюша заснула адразу, а Люба ляжала і глядзела, як я пішу нататку пра Культуру сораму.... Яно ўсё канешне напружана ў 4 раніцы, але гэтае пяшчотнае "папічка" мяне вельмі кранае.... Недзе а палове шостай Люба заснула.... Працяг дня ў наступнай нататцы. Працяг…

Першая частка І на прыканцы маленечкае відэа (запісваў як прадмову да роліка…

Культура сораму (сямейная марная слава "тщеславие") забівала каханне. І я вельмі ўдзячны Богу, што зараз падаецца яна губляе свае апоры... Што я маю на ўвазе, калі кажу культура сораму? Гэта вонкавае спаборніцтва, на тэму Што іншыя людзі думаюць пра маю сям'ю? Культуру калі вельмі важна "паказваць" як шчасліва, добра і прыгожа жыве твая сям'я. У гэтай культуры не выносіцца смецце з хаты "сор из избы" і ўсе моцы накіраваны на вонкавую карцінку. Праз жыццёвыя гісторыя іншых людзей, я як і некаторыя ўзненавідзеў гэтую культуру. Культуру падвойных стандартаў, холаднасці, жорсткасці і ІМІТАЦЫІ! Як жа я цярпець не магу імітацыю. Імітацыя забівае сапраўднасць. Пытанне: А што людзі падумаюць? - Напэўна, забіла не адзін мільён не народжаных дзяцей. Стрыманая рэакцыі ў адносінах да неадэкватных начальнікаў, скалечыла потым у дамах немала жонак і дзяцей. Гэтае сранае вонкавае "прыгожае", каб людзі нічога не падумалі... , часта забівае неабароненае ўнутрашняе. І ўсе насіцелі гэтага "добрага выгляду", імкнуліся выхаваць з сваіх дзяцей такіх жа служыцелей ідала вонкавасці. У культуры раней не было прагаворванне сваіх эмоцый у Я-выказваннях. Таму прыходзілася людзям камунікаваць праз розныя формы асуджэння і перамыванне косткаў усім астатнім. І гэта было страшна. Вось і хацелася, каб пра "мяне, нас, нашу сям'ю" казалі толькі добрае... А што там унутры, да гары яны гарам - не так важна... Мяне і зараз трыгерыць усе такое, не адпусціла…

Я вярнуў сябе жыццё назад Паляцеў у Жаданыя прасторы.... Вось менавіта сёння так і атрымалася. Учора раскапаў нататку 10 месячнай даўнасці пра мае планы Жыць і дапамагаць іншым людзям адшукваць іх уласнае Жаданне. І коўчынг як прамежкавую стадыю на гэтым шляху, як інструмент які дасць мне нейкую базу і інструменты, з якімі я змагу працаваць бяспечна для кліента. Але па дарозе, тое-сеё перамянілася. Я пачаў глядзець на сябе праз прызму коўча. Іншымі словамі я завузіў сябе да коўча і коўчынгавай працы. І ў маім жыцці паўсталі пытанні, як раздзяліць час паміж гэтымі блокамі: ляснымі шпацырамі, каякінгам, догімі размовамі з Дашай, гульнямі з дзецьмі, чытаннем кніг, пісаннем вершаў і правядзеннем тэрапеўтычных груп працай ў якасці коўча, дзе праз коўчынгавыя размовы я дапамагаю людзям павялічваць асэнсаванасць і адказнасць у іх рэальнасці, мэтах і жаданнях продаж і прасоўванне сваіх паслуг, праз маркетынг, развіццё брэнду і г.д. І неяк мне стала няёмка, бо я ўбачыў, што праца яна неяк супрацьпастаўляецца жыццю. Бо яна нібы з-за працы жыцця становіцца менш. А жыццё, гэта менавіта тое, чым я магу дзяліцца з людзьмі. І я вярнуўся да больш шырокай канцэпцыі самога сябе. Да сваёй каштоўнасці. Да свайго Жадання. І вось атрымаліся ў мяне такія высновы: А на практыцы іх можна перакласці ў наступныя дзеянні: Вось неяк так адгукнуўся сёняшні дзень, дзе я вярнуў сабе жыццё! І вось вам здымак з сёняшняга…

Хвалі хвалююцца... Людзі турбуюцца... Жыцці спыняюцца... Усё аднаўляецца... Унутры штормы бушуюць Яны звонку людзей катуюць Праз нашыя дзеянні-словы Вострыя воды топяць параходы Быў страх Разрываў унутры Шукаў сябе выйсце І стрэліў, глядзі! І трапіў у таго Хто праходзіў міма Той боллю прачуўся Віной абярнуўся З пакутамі выйшаў І ўжо шторм яго Праз дзесяць хвілін Пранзе іншае сэрца злом І так тыя хвалі Ліюцца праз край Нідзе не сціхая Сціраюць…

Тры гады таму, чытаў кнігу "How to take smart notes". Адным з важных момантаў, якія я для сябе адзначыў, было чытанне кнігі з алоўкам. Падкрэсліванне цікавых месцаў і мелкія словы на палях. Калі кніга дачытана, то потым праходзім па нататках на палях і пераносім іх у стацыянарныя нататкі (напрыклад на камп’ютары). Вось такія нататкі, дапамагаюць мне адзначыць тое, што звычайна мозг сцірае з памяці. І калі нататак не рабіць, то ўсе моманты кнігі якія супярэчылі маім поглядам, ці падрывалі іх, былі паспяхова забыты. І на выхадзе я казаў: Цудоўная кніга, цалкам супадае з маімі поглядамі. (Вось такі самападман). Гэта прадмова, да таго, што на мой погляд вельмі карысна рабіць канспект у коўчынг сесіях і дасылаць кліенту. Бо коўчынг сесія пашырае асэнсаванасць і робіць выклік цякучым пазіцыям кліента. І вось адкрыўшы ўсё гэта, кліент з лёгкасцю зможа забыць усё гэта. Бо ўтрымліваць у памяці і разважаць над няпростымі рэчамі, не так камфортна. Аднойчы, мяне коўчылі і даслалі мне канспект. Нешта падштурхнула мяне заглянуць у яго праз месяц. Якое было маё здзіўленне, што мой прагноз на месяц наперад не збыўся. І тое, што я лічыў зменіць маё жыцця, гэтае жыццё не змяніла. Без канспекту, памяць бы сцерла ўсе гэтыя размовы і разважанні. І не было б у мяне сутыкнення з рэальнасцю, а замест гэтага проста стваралася б псеўдарэальнасць пад мой запыт. Выкарыстоўвайце пісьмовыя практыкі, і дасылайце канспекты вашым кліентам, калі гэта мае…

Быў у мяне сябар (на год 10 старэйшы), які хварэў на залежнасць ад алкаголю. Вельмі добры быў чалавек. І я хацеў выратаваць яго ад хваробы. Калі ён трапляў у першую частку запою, то я рабіў пастку каля яго дому. Сядзеў як паляўнічы прытаіўшыся па некалькі гадзін, каб перахапіць яго па дарозе ў краму за новай бутэлькай. Аднойчы гадзіны чатыры прачакаў. А потым фізічна не даваў яму магчымасці набываць алкаголь і піць. Ішоў з ім дадому і кантраляваў каб ён працверазеў. Бывае тое сёе не атрымоўвалася і я пачуваў сябе вінаватым. Нататка - пра віну, але гэты тэкст як маленькая ілюстрацыя. Віна, гэта тое пачуцце якое доўгі час падточвала мае жыццёвыя сілы. Якое як бачу не пакідае шмат каго з людзей. Але чаму я выбіраў адчуваць віну? Што гэта мне давала? Што ў гэтым добрага ў канцы та канцоў? Учора я пачуў словы якія ўскалыхнулі мяне. Віна менш таксічная і менш руйнуючая за бяссілле і бессэнсоўнасць. Лепшае, за тое пачуцце, што ты ўвогуле ў гэтым свеце нічога не можаш змяніць. Што ты проста механізмік які робіць сваю справу і ад цябе НІЧОГА не залежыць. У такім кантэксце - выбіраць віну, настолькі відавочна. Віна гэта жыццё, віна гэта Маё значэнне і ўплыў на ўвесь свет. Гэта значыць, калі б раней я паступіў па іншаму - усё б змянілася! І гэта залежыць ад мяне. І хоць я вінаваты за мінулыя ўчынкі, я яшчэ паступлю па іншаму і ўсё ў гэтым свеце змяню! Колькі тут надзеі, колькі тут сэнсу ад майго жыцця. Не тое, што ад бяссілля і бессэнсоўнасці. Бо думка, што я тут пыл на зямлі, яна проста знішчальная, няма тут не надзеі ні сэнсу. - - - Цяжка пісаць тэкст па другому колу. На жаль першае напісанне загінула ў багах IT-карпарацыі. Трохі злуюся і крыўдую. І пачуваю сябе вінаватым, бо мог захаваць тэкст перад публікацыяй. Бо гэта ад мяне залежала. Я маю такую…

Ішоў дождж, мы ехалі, дзеці гутарылі на заднім сядзенні. Я глядзеў праз шкло, праз кроплі, праз паветра. Углядаўся ў дрэвы. Ксюша запытала: "А сусвет бяскрайні?" Я адказаў: "Мабыць так, як мінімум ніхто пакуль не бачыў яго краю." І тады мяне пратараніла думка, як гэта ўвогуле ўсё існуе? Як так атрымалася, што штосьці ёсць у гэтым свеце. Ну вось, як так!!!??? Бо вельмі лагічна, калі б ну нічога не было. А яно ёсць! І гэтая таямніца ніколі не будзе раскрыта. Ніяк да яе не наблізіцца. Ну і ладна, гэтае разуменне можа быць зусім пустым і непатрэбным. Але само існаванне чагосьці, а тым больш таго што тут вакол нас, яно проста захапляльна. І ведаеце, нават кропелькі на вачах праступілі, ад таго, што ўсё гэта ёсць. Нейкі Цуд, Цуд відавочны і невытлумачальны. Цуд які робіць магчымым усе іншыя цуды і неверагоднасці. Жывем! P.S. Спім! P.P.S. На фотаздымку гульня, якая ў нашым доме называецца "Веселье" (з вымаўленнем на белмоўны манер). Яе вельмі любяць дзеці, і не вельмі мы з…

Як успрыняць, што ўсяму можа быць канец? Як звыкнуцца з тым, з чым звыкацца не хочацца? Ці лепш ісці насуперак логікі, практыкі, досведу, насуперак усяму, што крычыць аб смерці. Верыць у смертнасць, і не верыць у смерць. Мець спадзяванне на тое, на што немагчыма спадзявацца. Але як хочацца, як хочацца не верыць у смерць, калі момант пранізаны каханнем. Калі цёплая радасць і прыгажосць расплываецца ў імгненні. Затрымліваецца і вабіць жадаць вечнасці. І вось глядзіш у такі момант у твар смерці і думаеш, як можна такое спыняць? Навошта такое спыняць? Калі-ласка я хачу, каб такое ніколі не скончвалася. Я хачу працягваць…

Вось не раз чуў такое: "Мы хавалі ад дзяцей, тое пра што перажывалі.” Што імкнуцца схаваць? - Канфлікты паміж мужам і жонкай, незадаволенасць жыццём, незадаволенасць працай, праблемы, абясцэньванні, нейкія тупіковыя сітуацыі. А вось як па мне, прагаворваць дзецям тое, што зараз адбываецца. І што з'яўляецца сапраўднай прычынай майго эмацыйнага стану. Гэта цудоўна. Гэта нібы легалізацыя, пачуццяў. Легалізацыя нервовасці. Па маім назіранням, дзеці адчуваюць сябе ў такім значна ўтульней, чым калі яны бачаць толькі праяўленні, а пра прычыны ім трэба здагадвацца. Бо неразуменне прычын, параджае ў дзецях вялікую фантазію. Яны ж могуць і ўсё прыняць на сябе, вырашыць, што яны вінаватыя. Ці што адбываецца штосьці бескантрольна страшнае, настолькі, што і казаць пра гэта нельга. І паказваць, што ты гэта бачыш таксама нельга. І вось жыццё, паціху пераўтвараецца ў імітацыю. Дзе людзі бачачы, робяць выгляд, што яны сляпыя. Дарэчы пісаць - гэта таксама добрае пражыванне складаных…

Група “Крызіс Светапогляду” датычыцца ў першую чаргу рэлігійнага, ці іншага істотнага пераасэнсавання. Для тых хто зышоў з мінулага, але яшчэ не адчувае сябе ўпэўнена ў новым светаадчуванні. Удзел у групе за ахвяраванне, можна арыентавацца на 5$ / сустрэча. Падрабязнасці тут: https://listeners.space/by/grupa-kryzis-svetapoglyadu/ Каго закранула, напішыце мне ў асабістыя паведамленні.

- Кушаць! Кушаць! - Тата, а што ты прыгатаваў? - Я прыгатаваў "апяць". - Апяць што? - Апяць тое самае. Вось што ні прыгатуй, усё сустракаецца словам "апяць". Алеж "апяць" можа быць радасным, а можа быць сумным. Сёння "апяць" магло быць сумным, таму прыйшлося гэтаму "апяць" надаць інстаграмны…

Самаацэнка добрая рэч, дапамагае жыць, дзейнічаць, рушыць наперад. Я сам бачыў, як падняцце самаацэнка акрыляла людзей і давала ім моцы рэалізаваць сябе. Але менавіта я, у сваім звычайным стане знаходжуся (як мне падаецца) на другім канцы гэтай шкалы, там дзе нармальная самаацэнка павінна была б ужо называцца высокай. І калі я да свайго гэтага светаўспрымання дакідваю паліва ў топку самалюбавання, то адрываюся ад зямлі. Мае добрыя намеры, трансфармуюцца ў сурагат дапамогі людзям, калі яны мяне пра гэта не прасілі. Я нібы прымаю адказнасць за людзей, і прапушваю сваё бачанне жыцця, не даю чалавеку пражыць яго жыццё. Жыццё настолькі недасканалае як і маё асабістае, недасканалае але роднае! Сваё, не чужое! Можа гэта з дзяцінства? Я ўсё памятаю, што ў дзяцінстве хацеў дапамагчы дзядулю не ўжываць алкаголю, потым самому сабе, а потым іншым людзям. Успрымаў алкаголь як ворага, і любыя метады якія б спынялі яго ўжыванне як дабро. Зараз разумею, што ўсё не так проста. Што маё імкненне дапамагаць, павінна быць скіравана да мяне самога, і карысным яно можа быць выключна для мяне. Іншы чалавек, ведае сваё жыццё і шукае свой шлях. Права жыць сваё жыццё каштоўнае! Няхай жывецца жыццё! P.S. Я рады, калі атрымоўваецца, прыгожа і смачна гатаваць. Калі гатоўка ў радасць - то гэта пра любоў! P.P.S. : Здаецца я папутаў тэрміны. На мяне ўплывае не самаацэнка, а як раз ацэнка ад іншых людзей. Я магу давяраць іншым людзям, калі яны мне кажуць ці транслююць, што я малайчына. Гэта і раскачвае хвалю неадэкватнага разумення самога сябе, па знешнему меркаванню. Калі я ўмацую самаацэнку, то як негатыўныя так і пазітыўныя знешнія меркаванні, будуць уплываць на мой стан значна…

Тры катэгорыі людзей, якія не могуць прыняць рашэнні наконт свайго прафесійнага шляху. Вось здаецца агульная тэма: "Кім мне працаваць? Як змяніць сваю працу, каб быць добра заматываваным? Каб праца падабалася? Каб адчуваў, што гэта сапраўды маё? Як атрымоўваць больш грошаў?" У нейкі момант, чалавек усведамляе, што ўжо больш за паўгады ўсё думае пра тое як прыняць рашэнне наконт працы, але ўсё ніяк не атрымоўваецца. Варыянт 1: Так атрымалася, што чалавек жыве чужымі жаданнямі (добра яго разумею, сам так жыў). Мінулы прафесійны выбар, быў зроблены пад уплывам аўтарытэтаў, трэндаў, перспектыў, ці проста так склалася. Чалавек нават можа быць паспяховым у гэтай справе. Але задавальнення ад працы не атрымоўвае. Разумее, што час марнуецца дарма. Хочацца нешта змяніць, а што не зразумела. Калі мы пачнём з ім працу, то можа высветліцца, што свае глыбінныя Жаданні чалавек зусім не ўсведамляе, не ведае, што яму сапраўды цікава, не ведае з якога боку да гэтага пытання падысці. У выбары працы ён можа кіравацца: грашыма і камфортнымі ўмовамі (прызнаннем, добрым калектывам і інш.). Але сам змест працы не будзе мець для яго вялікага значэння. Будзе адсутнічаць трансцэндэнтная састаўляючая. Каб прайсці шлях разумення сваіх глыбінных Жаданняў, чалавеку спачатку спатрэбіцца верыфіцыраваць усе існуючыя жаданні. Зразумець, што мае карані ў ім самім, а што проста нанасное ці навязаннае. Вычысціць гэтае поле, а на нейкі момант застацца ў пустэчы (стан жудасны), дзе няма на што абаперціся. У гэты момант, пачнуць паказвацца яго сапраўдныя Жаданні, азіраючыся па баках, ці ёсць для іх небяспека, ці ёсць для іх месца ў жыцці чалавека. Гэта даволі доўгая праца псіхатэрапеўта, не коўча. Таму тут вы не мой кліент, я магу толькі дапамагчы высветліць і праясніць саму сітуацыю, у якой вы апынуліся. Варыянт 2: Чалавек які аказаўся ў складаных фінансавых абставінах. Чалавек які нажаль паміж молатам і накавальняй. Згубіў працу, ці рэлацыраваў і бюджэт перастаў схадзіцца. Вось ён таксама азадачваецца пытаннямі, што і як рабіць. Куды пайсці? Дзе працаваць? Такія жорсткія жыццёвыя абставіны, якія патрабуюць хуткіх дзеянняў, не змогуць вытрымаць паглыбленне ў пошук глыбіннага Жадання, бо справядліва будзе сказаць іх думкі і жаданні накіраваны да выжывання. З такімі людзьмі, можа быць адна-дзве сесіі коўчынга, каб вызначыцца з шляхамі дасягнення хуткага выніку, абапіраючыся на магчымасці і рэсурсы. Варыянт 3: А вось тут самае цікавае. Людзі трэцяга тыпу разрываюцца паміж рознымі магчымасцямі, ім шмат што цікава і яны бачаць свае перспектывы ў розных напрамках сваёй дзейнасці. Выбар для іх цяжкі, бо трэба адмовіцца ад некаторых перспектыў, ад цікавых напрамкаў. Уся складанасць выбару ў тым, што трэба адмаўляць самому сабе ў магчымай рэалізацыі. Але стагнацыя гэтых працэсаў вядзе да большых страт, чым адказны выбар. Вось тут і падыдуць коўч-інструменты, дзе мы вызначым крытэрыі для прыняцця рашэнняў, зробім рэвізію сфер цікавага (тут важна вызначыць, што ваша глыбіннае, а што нанасное), убачым перашкоды і болі, у тым ліку як яны ўплываюць на вашу цікаўнасць. Усеагульнае праясненне сітуацыі, з распутваннем вузлоў і разуменнем, што адкуль ідзе. Напісаў і вельмі парадаваўся, ад таго, што магу вам дапамагчы ў гэтым працэсе! Вы мой…

Дапамагу тым, хто хоча вызначыцца з кар’ерай ці прафесійным фокусам, але ўжо больш за тры месяцы знаходзіцца ў такім падвісшым стане. https://topmate.io/fmensk/827148 Мая прапанова: За 5 коўчынг сесій, мы зможам праясніць вашу сітуацыю. Паглыбімся для лепшага разумення вашага прафесійнага Жадання, і таго, што стрымлівае вас ад прыняцця рашэння. З новым разуменнем сябе і сваіх патрэб, мы вернемся да вашага зыходнага запыту, дзе вы зможаце ўпэўнена адказаць сабе на пытанні, якія раней выклікалі ў вас дыскамфорт і супраціўленне. Чаму я змагу вам дапамагчы? Я ведаю куды трэба пайсці і якія пытанні праясніць. Я сам прайшоў такі шлях, дапамог іншым людзям на гэтым шляху. 100$ за 5 коуч-сесій па 60 хвілін Забукаць сустрэчу тут: https://topmate.io/fmensk/827148 Калі не ведаеце, ці змагу я дапамагчы менавіта ў вашай сітуацыі, напішыце мне ў асабістыя паведамленні ў Telegram: @fmensk. Абмяркуем. P.S. На карцінках скарочанае апісанне кейсу з запытам вызначэння прафісійнага фокуса. Калі цікава, напішыце мне Telegram: @fmensk і я дашлю поўны PDF…

Ці ёсць аб'ектыўная рэальнасць у нематэрыяльным свеце? Дарэчы такая, у якой бы не было выключэнняў, і дакладна можна было сказаць - гэта сапраўды такі нематэрыяльны закон. Гэта датычыцца - псіхалогіі, сацыялогіі, рэлігіі і іншых такіх гуманітарных дысцыплін. Што думаеце на гэты…

- - - - - - - Праз 30 год амаль у Раю Алеж жыву яшчэ Жыву! Як стары пень Буду сядзець І проста У далячынь глядзець Прыйдуць сяброўкі Да мяне Паведаміць Хто як жыве Узгадаем добрыя часы Калі сядзелі да начы Як танчылі Аралі ў сласць... Як потым трэба Было спаць, Праз чысціць зубы Твор чытаць Мае дачушкі Скрозь гады Сябрамі сталі мне глядзі! Не буду больш На іх бурчаць Чамусьці шчыра Павучаць Бо шлях прайшлі Не горш чым я І можа больш у Іх быцця.... І слёзы там І боль была Каханне, радасць І нуда І вось Я, кволы старычок Чым падтрымаць Іх зараз б мог? Праз усё жыццё Адно дабро У ахапку ўзяць Мацней абняць Суцешыць Супакоіць іх Хоць хтоб не правы быў з іх Сказаць, што моцна Так люблю І што турботы Пацярплю Бо як у люстэрке Паглядзі У дачушках Дзеянні маі Свае б мне словы не забыць Каб сябрам-папай Вечна…