Quo Vadis

Бывае ўвечары мне хочацца штосьці зрабіць. Сэрца шчэміць, бо немагчыма нават прыдумаць тое, што хацеласяб. Нешта грунтоўна сэнсоўнае, нешта вельмі і вельмі важнае. Так каб адгалосак гэтай справы ці дзеяння ішоў у вечнасць. І вось я сіжу і пакутую, таму што не магу прыдумаць для сябе такой справы ці занятку. Усе вельмі мелка, бессэнсоўна, непрывабліва. Бывае, што адпакутаўшыся, я такі сам сябе прыдумляю якіх спраў, накручвае сябе, уяўляю што раблю першы крок для справы якая вырашыць усё маё жыццё ў будучым. І прям ноччу пачынаю яе рабіць. Бо калі не зраблю чагосьці такога, то ад пакут сваіх загіну. З’едзе крыша. А так, падбадзёрыўшы сябе, заматываваны нечым далёкім і вельмі значным, раблю першы вырашальны крок. Напэўна вы ўжо разумееце, што праз тыдзень-два я буду пакутваць па таму ж сцэнару. Да і дарэчы гэта зараз я пішу, таму што моцна захапіла мяне таяж думка. Напэўа напісаць пра яе, рашэнне лепшае за ўсе тыя актыўнасці якія я пачынаў раней.

Увогуле я раблю занадта шмат першых крокаў, алеж не працягваю ісці тым шляхам. Раней пакутваў ад гэтага, а зараз скажу: Які сэнс працягваць тое ва што сапраўды не верыш? Ёлкі! Ніякага сэнсу! Трэба навучыцца збочваць з несваёй дарогі яшчэ хутчэй, чым раней.