Разважанні пра прыгажосць

Сёння раніцай, туману не было. Алеж чаму я плаваў і здымаў. Хацеў нешта зрабіць.
Быў расчараваны. калі скончылася месца на тэлефоне. Мае ўнутраныя прыгода пераўтварыліся ў нейкі фільм мейкінг для іншых людзей. Дзе я ўжо гляджу не сваімі вачыма. А зноў аддаю на суд усё што маю. Тую прыгажосць, якія бачаць і прызнаюць мае вочы, я аддаю на суд. Я ўжо сам не вырашаю, што прыгожа, важна і цікава. А мне становіцца вельмі патрэбна гэтае вонкавае. Тое што, не ад мяне. Тое што нібы такое аб'ектыўнае. ... Як жа быць? Не хачу так. Сапраўды, не хачу аддаваць на ваш суд: лайкі, каменты, крытыку. Тое што я сам вырашаю для сябе. Не хачу рабіць, з сваіх вандровак нешта вонкавае. Алеж і хачу дзяліцца, той прыгажосцю якую адчуваю, якую бачу. Як жа мне быць? Мне здаецца, куды ў жыцці не глянь. Паўсюль гэтая прытча Хрыста пра плевелы. Вось тут добрае і там добрае, і тут і там разам з добрым, штосьці благое, крывое і супярэчлівае падмешваецца. Алеж Іісус прапанаваў, пакінуць усё да жніва. Я б сказаў так, даць добраму расці! Даць добраму магчымасць быць. І не выдзёргваць добрае, займаючыся такой дэзынфекцыяй у барацьбе з усім дрэнным. Можа таму і грэх, сам па сабе не так страшны. Колькі страшна, павыдзёргваць усё жывое, у дасканалай зачыстке сябе самога ад граху. Дзе пасля добрай аскетычнай працы, застаецца толькі вызжанае поле нашай душы. І цішыня.