Слухалі цішыню і дзяцей
Апошнія суткі мы з Дашай шмат маўчалі.
Прыехалі і жылі ў доміку ў лесе. Глядзелі на вогнішча. Слухалі цішыню і дзяцей.
І было гэта вельмі натуральна - сядзець да маўчаць, адчуваць адзін аднаго.
А яшчэ будавалі з дзецьмі шалаш з галінак паміж дрэвамі.
Увогуле, уся гэтая вандроўка, аддаеца ўспамінамі дзяцінства.
Бацькоўскім комінам у якім я смажыў сасіскі і падкідваў дровы пасярод ночы.
Друкавальная машынка як у дзядулі, тут яна была трохі сапсаваная. Алеж пакуль вучыў дзяцей ёю карыстацца, то крок за крокам я ўзгадваў што як і для чаго. І як я гэта рабіў далёка ў дзяцінства, калі з дедам друкавалі яго вершы і іншыя лісцікі.
Шалашы ў лесе, нагадалі нашы зімовыя паходы ў лес з бацькамі і іх з сябрамі. Калі да ночы палілі касцёр, а з зімовых лапак мы дзеці маглі будаваць сапраўдныя дамкі.
Праз цішыню, успаміны і цяпло.
Чытаю зараз "Споведзь" Талстога... адгукаецца.