Іісус прынес добрую думку, як па мне:
Не чалавек дзеля суботы, а субота дзеля чалавека.
Я працягну:
Не чалавек дзеля хрысціянства, а хрысціянства дзеля чалавека.
І нават:
Не чалавек дзеля Бога, а Бог дзеля чалавека.
- - -
Выйдзіце з пад таталетарызму хрысціянства і Бога.
І тады хрысціянства і Бог змогуць стаць для вас крыніцай жывой вады.
Тэма, якая ў мяне цяпер у тэрапіі.
Доўг перад тымі, хто мне гэта жыццё ў той ці іншай ступені даў.
Жыццё як крэдыт, перад тварам тых, хто выносіць адзнаку - ці варта было гэтаму жыццю быць. Час абмежаваны, трэба паспець!
Рэч даволі глыбокая і можа быць для чалавека як кіруючы ім Сэнс.
Я вылучыў некалькі тыповых віртуальных Персон сфарміраваных у маей галаве (яны не супадаюць з рэальнымі, але маюць большы ўплыў), перад якімі трэба апраўдвацца, яны могуць пераплятацца ў сваіх чаканнях.
Распачнём...
Тут усе проста, трэба апраўдаць чаканні бацькоў з пункту гледжання іх уўялення пра жыццё. На працягу жыцця бачыш, каго бацькі паважаюць і ставяць у прыклад, а да каго выказваюць сваю непавагу і непаразуменне. Могуць услых марыць пра свае чаканні да таго, як ты павінен жыць і чаго дасягнуць. Калі бацькоўская любоў, цеплыня і прыняцце карэлююць з тым наколькі ты адпавядаеш чаканням, то дасягнуць усяго намечанага - значыцца стаць любімым, Жаданым і не вінаватым за сваё існаванне.
У нейкі этап асэнсоўваецца, што бацькі не абсалют, могуць памыляцца. І дзеянняў ад нас чакае грамадства, трэба для людзей штосьці такое добрае зрабіць. Каб гэтыя людзі прызналі, што ты варты таго, каб жыць на гэтай зямлі. Можаш быць экоактывістам, валанцёрам, працаваць на сацыяльных праектах і нейкім чынам укладацца ў іншых. Звычайна апраўдвацца прыходзіцца тым, што ў трэндзе грамадства, што грамадства прызнае як карыснае і вартае.
Нацыя чакае герояў. Нацыя ўхваляе герояў! І калі герояў не хапае, то сама стварае герояў. Нацыі патрэбны героі, яна чакае гераізма ад кожнага з нас.
Аднойчы мяне запыталі, "Так хто ты, калі не беларус?"
Мол калі ўбраць, што ты беларус, то нічога не застанецца.
У цікаўнасці нацыі, каб нашае жыццё пайшло на карысць нацыі. І мы шукаем апраўдання ў вачах Нацыі, нашага імпакту для Нацыі, як таго што жыло да нас і будзе жыць пасля нас. Каб атрымаць сваю несмяротнасць у памяці Народа. Тады нацыя будзе сцвяржаць, што такія як мы варты таго, каб жыць.
Падобна да нацыі, проста група выбіраецца па іншых крытэрах. Тут можна належыць да рэлігійнай, прафесійнай, гендарнай і любой іншай групы якая таксама будзе не супраць, калі ты паслужыш інтарэсам групы. А што ты зрабіў для праваслаўя, жанчын, цемнаскурых ці ЛГБТ?
Гэты пункт самы складаны. На апраўданні жыцця перад Богам могуць добра паразіціраваць рэлігійныя лідары і арганізацыі, выдаючы свае цікаўнасці за волю і чаканні Бога (глядзіце мінулыя пункты).
- - -
Але маёй душы тут больш за ўсё адклікаюцца наступныя словы (прыводжу ў арыгінале):
Б. Гребенщиков: «Перед Господом НЕТ оправданий. Он САМ оправданье».
Чарговы раз углядаюся ў свае пачуцці.
Адчуваю як (закон, правілы, мантры, аўтаматычныя дзеянні) уплываюць на сэнсы. Як сэнсы дэградуюць да звычак. Як калектыўнае, руйнуе індывідуальнае. Паспрабую ўявіць як было 2 тысячы год таму. Калі людзі спрабавалі сказаць адзін аднаму пра тое, што Іісус Хрыстос ажыў пасля смерці. Можна было праслыць ідыётам, убачыць шчырае здзіўленне і недавер з боку слухача. Перад тым як сказаць, раз 100 узважыш, ці варта.
Ну і галоўнае пытанне, якое можа зруйнаваць усё, што ў тыя часы, што ў сённяшнія: "А мне, што з таго?".
І вось сапраўды, у сённяшніх вітаннях адзін аднаго "Хрыстос Уваскрэс! Сапраўды Уваскрэс!" людзі не адказваюць на галоўнае пытанне: "А мне што з таго?", "Ці гэта ўвогуле мяне датычыцца?", "Калі Ўваскрэс, то што?", "Калі не Ўваскрэс, то што?".
Вось з нейкімі такімі думкамі ўваходжу ў свята Уваскрэсення Іісуса Хрыста.
- - -
Праз 5 гадзін...
- - -
Навошта Богу спатрэбілася Ўваскрасаць?
Ведаеце, школьныя тэолагі ўсё расклалі па палічках, звязаўшы прыход Іісуса Хрыста, Яго смерць і уваскрэсенне ў чарговы закон. Падпарадкаваўшы ўсё нейкім правілам, метафізіцы і г.д.
А я дазволю сабе, выказаць мае вольныя думкі на гэты конт.
Зайду з некаторай адлегласці. Ці сустракалі вы людзей, якія імкнуцца не ўступаць ва ўзаемаадносіны, каб не пакутаваць ад расставання? Я сустракаў. Да я і сам лаўлю сябе на думках аб смерці ў самыя пяшчотныя моманты жыцця, калі любоў да Дашы пранікае ўсяго мяне. Калі бачу штосьці неверагодна прыгожае і павольна дыхаю. Гэтая думка пра смерць, як пра расставанне з усім тым, што табе так палюбілася. Яна спыняе жаданне любіць, прытупляе адчуванне прыгожага. Нібы абараняе мяне ад расчаравання і болю які прыйдзе са смерцю і расставаннем.
І вось прыйшоў Іісус і жыў жыццё на зямлі, і памёр і Ўваскрэс! І працягнуў тую любоў, якую пачаў. Любоў не зруйнавалася! Законы прыроды трохі пакалашмаціла, а любоў засталася!
Сёння, для меня ўваскрасенне Іісуса, гэта дазвол - любіць да канца.
Любіць, маючы надзею, на тое, што расставанне з любімымі будзе частковым, а не канчатковым.
Віншую вас з Уваскрасеннем Іісуса і надзеяй на нашае асабістае ўваскрасенне!
Я шукаю Бога які заўважае мае памылкі, але суцяшае, прымае, супакойвае. Які тлумачыць мне, што са мной адбылася. Які кажа, не бойся - гэта не канец. Жыві і імкніся любіць. У цябе яшчэ ёсць час. Я люблю цябе і прымаю разам з тваёй недасканаласцю. Я люблю намеры твайго сэрца, і разумею твае дзіцячыя памылкі і няўважлівасць. Я не суджу цябе так строга, як ты судзіш сябе. Я ўвогуле не суджу цябе. Я спачуваю табе, калі ты адчуваеш пакуты сумлення. Я радуюся тваёй радасці. Я тут, каля цябе, ты не адзін. Усё жыццё ты ведаў, што я з табой. Хоць і ўяўляў ты мяне па рознаму, і думаў пра мяне рознае. Але я тут, з табою, і я не патрабую ад цябе дасканаласці. Я разглядаю намеры сэрца і радуюся добрым намерам, і спачуваю намерам якія сыходзяць ад страху, няўпэўненасці і болю. Я адчуваю тваё жыццё і спачуваю табе.
І так, я магу быць не ўсе магутным....
Не крыўдуй на мяне, калі што....
Іісус гэта Бог, ці Бог гэта Іісус?
Нейкі час таму, гэтыя словы перагарнулі маё рэлігійнае ўспрыманне.
А сёння я зноў іх пачуў, і зноў адчуў у сабе колкае вострае пачуццё.
Хачу падзяліцца.
Маё звычайнае ўспрыманне (у мінулым):
"Іісус Хрыстос - гэта Бог!"
Калі задумацца, то гэтыя словы нічога не кажуць мне пра Бога.
Які Бог быў у мяне ў галаве, такім і застаўся.
Ну трошачкі праявіўся праз Іісуса Хрыста, настолькі наколькі гэта маглі ўспрыняць і перадаць апосталы.
І Іісус Хрыстос становіцца нібы такім сімулянтам, які на самой справе Бог (такі як у мяне ў галаве), а на паказ для ўсіх нейкі іншы (алеж гэта Ён спецыяльна не праяўляецца).
Можа я трохі пошла ўсё гэта апісаў, алеж неяк так адчуваю.
А вось заглянём з іншага боку.
"Бог - гэта Іісус Хрыстос!"
Так, маё ўяўленне Бога рэзка звужаецца да Іісуса Хрыста.
Іісуса які не заўсёды можа дапамагчы, Які раздражняе людзей, Які не можа быць добра паразуметы вучнямі, да і бездапаможна загінае. Вельмі такі чалавечны. Розны і непрадказальны. Не падпарадкоўваецца правілам і чаканням людзей.
І вось калі пакінуць усе гэтыя словы пра другое прышэсце дзе Ён явіцца ўжо ў моцы, такім як я ўяўляў бы Бога і без прыхода Іісуса (невядома ўвогуле тады навошта прыходзіў, калі нічога не памянялася). То тады можна ўявіць, што і зараз Бог гэта Іісус. Не бачны яўна, алеж з намі. І таксама ў немачы прыбывае. І таксама не можа выправіць душы ўсіх людзей, не можа спыніць усе пакуты на свеце, алеж з намі. І любіць нас.
Успрымайце гэта як проста разважанне. Не магу сказаць, што я ў чымсьці ўпэўнены, ці тым больш маю нейкія веды.
Ведаеце, я хоць і спрабаваў некалькі разоў пачынаць навуковую кар’еру, алеж трэба зацвердзіць: “Навуковы шлях і навуковы падыход мне вельмі не блізкі”. Неяк я сакрушаюся перад глыбінёй даследванняў, лагічных звязак і высноў. Разабрацца ў чымсьці абапіраючыся на факты, дыялектыку і ўсё такое іншае здаецца мне марнаваннем майго жыцця (бо колькі ж часу трэба на ўсё гэта патраціць).
Алеж пры гэтым пытанні пошука ісціны стаяць у мяне. Звычайна я давяраўся каму небудзь моцна разумнаму. І ўсё ішло як па маслу. Мне нават здаецца, што ўся мая істота падыгравала гэтаму аўтарытэту, каб у будуючымся светапоглядзе не было трэшчыны. Давяраюся я часова, перыядычны шукаю, ці няма чаго-небудзь больш адпаведнага майму непрагаворанаму бачанню. І так яно перацякае з адно ў другое, без моцных канфліктаў.
Амаль увесь час я жыву без дылем, нават калі яны і здараюцца, то я прымаю хуткае рашэнне за адзін з варыянтаў. І працягваю жыццё, не завісаючы на гэтым.
Да сёняшняга дня ўсё ішло больш менш лагічна і па накатанаму. А вось сёння ўзнік канфлікт, пайшла трэшчына. Перада мной стаяць моцныя экзістэнцыяльна-псіхалагічна-рэлігійныя пытанні. Я не гатовы сліць ісціну. Трэба больш дасканала разбірацца, выбіраць, паглыбляцца ў вузкія нішы (а для гэтага трэба выбіраць менавіта ў якія). Пры гэтым разумею, што не ў моцы разабрацца з усім пластом аргументаў.
Застаецца вывучаць матэрыял, прыслухоўвацца да сябе і няспынна ўзываць да Бога. "Госпадзі накіруй мяне да праўды Тваёй!"
Назву К’еркегор узяў з слоў а.Паўла:
ʺИтак, возлюбленные мои, как вы всегда были послушны, не только в присутствии моем, но гораздо более ныне во время отсутствия моего, со страхом и трепетом совершайте свое спасение, потому что Бог производит в вас и хотение и действие по Своему благоволениюʺ (Посл. к Филиппийцам, 2.12‐13).
З першых старонак захапляюць сцэнарыі таго, як магла адбывацца дарога Авраама і Ісаака да гары Маріа, дзе Аўраам павінен быў забіць свайго сына.
Алеж потым ідуць даволі складаныя і жахлівыя рэчы для майго ўспрымання.
Прыжок Веры (абсурд веры) - парадокс які злучае Бога з Чалавекам вечна, глыбока ўнутрана і суб’ектыўна.
За гэтымі адносінамі стаіць вялікая напружанасць і давер (які быў у Авраама), і гэтыя ўзаемадносіны стаяць вышэй за любую Этыку і Мараль. Толькі чалавек сам сабе становіцца мерілам, і ніхто з знашніх не можа нічога яму параіць. Бо Авраам - ці прайцец веры (у гэтым парадоксе), ці псіхануты забойца.
Уся адказнасць такіх узаемаадносін ускладаецца на самога чалавека, ён не можа скінуць яе на веріфікацыю группы. І не можа аб’яднацца ў гэтым шляху з іншым чалавекам.
Калі ж браць на тым усзроўні што я мог успрыняць:
Рызыка, што чалавек будзе памыляцца ў сваёй веры, не можа апраўдаць таго шаблоннага рашэння супольнасці ў веріфікацыі гэтых узаемаадносін Індывідуальнага чалавека з Богам.
Лепш мець тую свабоду, тую пагрозу, і тую велізарную адказнасць якая будзе заставацца на самім чалавеке ў гэтых узаемаадносінах.
Тайна Бога - выглядае значна больш праўдзіва, чым праўдзівае раскладанне Бога па палічках.
"Вецер вее, дзе хоча , і голас яго чуеш, а не ведаеш, адкуль прыхо́дзіць і куды адыхо́дзіць; так і з кожным наро́джаным ад Духа."
Евангелле паводле Іаана 3:8
Адкрыўшы для Евангелля акенца свайго розуму, не забудзь адкрыць і акенца сэрца. Тады будзе добры скразняк і Дух будзе жыць у табе.
Я тут намудрыў рознага, а ўсё таму, што ўчора мы эксперэментавалі з начлегам у машыне. Мяне яшчэ да вандроўкі турбавала пытанне, ці хопіць паветра з аднаго анцімаскітнага акенца. Ноччу аказалася, што зусім не хапае. Што гэта невыносна. Акенца ёсць - паветра няма, Жыць (спаць) невыносна.
Вырашылі, на хуткую руку, змайстраваць яшчэ адно анцімаскітнае акенца.
І вось тады ў наша жыццё прыйшло Шчасце, Радасць, Напоўненасць.
Кожную хвілінку другую, у акенца мог заляцець морска-сасновы вецярок, і гэта было так натхняючы. Я доўга не мог заснуць, доўга не мог нарадвацца, чакаючы такія прыходы Вецерка ў маё жыццё.
Мы ведаем, што рабіць з сэнсам, алеж не ведаем як яго адкрыць.
І адкрыць яго такім, каб ён не ўмясціўся ў маленечкую каробачку.
На мой погляд, добра было б не абмяжоўваць свой сэнс, сваё глыбіннае Жаданне.
Алеж адкрываць і разумець дзе гэтае жаданне прасвечвае, прасвечвае так, што гэта мы можам зразумець і апісаць яго для сябе.
Быў добры прыклад з вакенцам праз які падае свет. І тое што мы сапраўды можам убачыць, гэта сонечныя зайчыкі. Вось яны і ёсць тое, што мы можам апісаць: Адзін будзе кругленькі і маленькі на падлозе, другі прадаўгаваты на шпалерах. Алеж за ўсімі гэтымі праяўленнямі будзе стаяць штосьці большае. І гэта Большае прасвеціць і праз іншыя вокны, калі мы іх адкрыем.
Тыя знойдзеныя намі сонечныя зайчыкі будуць сведчыць нам пра глыбейшае, наша сапраўднае. Будуць дапамгаць нам разумець, у якім вымярэнні гэта сапраўднае ляжыць, якая яго прырода.
І гэты свет унутры нас, у кажнага чалавека свой.
"Так няхай свеціць святло ваша перад людзьмі, каб яны бачылі вашыя добрыя ўчынкі і ўслаўлялі Айца вашага, Які ёсьць у нябёсах."
Евангелле па Матфею 5:16
Святло наша - наша глубіннае Жаданне, якое нараджае нашы сапраўдныя добрыя ўчынкі, якія свецяць у гэты мір.
Думка якая мяне турбуе, гэта мае стасункі з Богам.
Раней, калі было шмат стрэсу, калі вакол мяне было шмат выклікаў.
Калі я нацягваў адказнасць за ўсё што адбываецца на сябе. То гэта крык да Бога заўсёды быў са мною. Умацоўваў мяне і накіроўваў мяне да каштоўнасці Вечнага Жыцця ў супрацьстаўленне існуючай рэчаіснасці.
Алеж с першымі крокамі ў бок псіхічнага выздараўлення і нармалізацыі сітуацыі, стасункі пачалі мяняцца. Колькасць такіх зваротаў да Богу пачало змяншацца. Я пайшоў далей, робячы стасункі з Богам менш напружанымі і больш прыемнымі. За конт адмены тых ці іншых рэлігіёзный патрабаванняў да самога сябе. Стаў адчуваць сябе яшчэ лепш. Алеж і звароты да Бога паменшыліся.
Вось жыву зараз, змяняю сферу дзейнасці. Адкрываю сэнсы жыцця. І гэта ў асноўным сам насам з сабою... У гэтых сапраўды вельмі значных пытаннях, сам насам з сабою, сваім адчуваннем міра і логікай. Зрэдку звяртаюся да Бога.
Мяне гэта турбуе.
Ёсць некалькі гіпотэз, зза чаго гэта адбываецца:
1. Стасункі з Богам змяніліся, і калі справа ідзе нават пра вельмі важныя для мяне справы я вырашаю іх сваімі моцамі. А да Бога звяртаюся, толькі калі ўжо зусім край.
2. Тыя рэчы якімі я займаюся, і якія мяне займаюць, усёжтакі не з'яўляюцца для мяне настолькі важна-вырашальнымі, каб з імі я звяртаўся да Бога.
У мяне няма адказу, і нарэшце з гэтым пытаннем я магу звярнуцца да Бога!
Дапамагі мне Госпадзі Іісусе.
Update 26.05.2023
Не без дапамогі малітвы і абмеркаванняў у Facebook.