дух ⁽¹⁾

Чаму я сёння не хачу пісаць? Застаўляю сябе. Нават няёмка. Што здарылася? 
Хочацца чагосьці вельмі важнага і глубокага, магчыма новага і ўражваючага. 
Хочацца штосьці адчуць? Хочацца адчуць, што дакрануўся да благадаці. Ці хутчэй, што благадаць дакранулася да цябе. Хочацца адчуць благадаць.
Алеж не вызавеш яе, не загоніш, недапамогуць у гэтай справе не практыкі, не методыкі, не маніпуляцыі. Усе гэтыя методыкі могуць толькі рыхтаваць глебу для прыхода Благадаці, для прыхода Духа. І напрамую яны не могуць узрасціць у чалавеке любоў, радасць, мір і далей па спісу, усё то, што з'яўляецца пладамі Духа. Гэтыя высокія матэрыі не могуць стаць пладамі Закону, разліку, логікі, правільнасці, рэфлексаў і іншага і іншага. .... 
А Дух ён як Вецер. 
"Вецер вее, дзе хоча, і голас яго чуеш, а не ведаеш, адкуль прыхо́дзіць і куды адыхо́дзіць; так і з кожным наро́джаным ад Духа."  Яна 3:8

Прымаць любы свой стан, даваць любому сабе месца быць, прыслухоўвацца да самога сябе. Не баяцца пачаць разгавор з самім сабой. Задаваць пытанне і адказваць на іх, хоць гэты шлях і не прадвяшчае нічога. Такі крок у бездань. Крок з верай і надзеяй.

У маім жыцці, гэтыя крокі апраўдываюцца. Менавіты крокі, калі не ведаеш, што цябе чакае. 
А вось тыя крокі, якія ідуць за морквай прывязанай да патыліцы. Яны па несканчальнаму колу. Сліна цячэ, жыццё ідзе, і ты заўсёды што вось вось і ўсё ў тваіх руках. І ты ідзеш па колу, за "скарбам" які бяжыць ад цябе на адлегласці выцягнутай рукі. І так, без канца і краю.

Давайце крочыць сябры, у глыбіні саміх сябе, у глыбіні сапраўднасці, у глыбіні таямніц.