Нешта нявыказанае захрасла ў горле
Вось нібы хочацца сфармуляваць, неяк ахапіць розумам, адчуць да канца, асэнсаваць у канцы та канцоў. Але замест гэтага проста камяк. І такая моцна трывога, нейкая спешка ў тым каб узяць аловак, ці пачаць пісаць. І яно выйшла з мяне. Здаецца, штосьці важнае. З алоўкам я сядзеў, сядзеў і толькі загагулі выйшлі. Вось зараз спроба пісаць. Спроба падступіцца да таго, што кліча і не падпускае.
І яшчэ ў гэтай справы ёсць такая дрэнная акалічнасць, перад ёй губляе каштоўнасць розная іншая дзейнасць. Вось здаецца і тое можна, і гэта... а думка круціцца - не хачу, трэба штосьці з гэтым камяком зрабіць. Нібы трэба зараз вырашыць, штосьці вельмі важнае ў жыцці.... а што, невядома.
Ці можа хочацца неяк спрасціць жыццё, каб не было яно складаным такім, каб стала больш празрыстым.... пішучы разумею, што не хачу спрашчэння. Лепш ужо навучыцца працаваць з тым, што ўсё не проста. Неяк зжывацца з гэтым. У гэтым ёсць свая прыгажосць.