экзістэнцыяналізм ⁽³⁾

Сёння быў цудоўны дзень.

Я адчуў сябе часткай міжнароднай супольнасці экзістэнцыяльных псіхатэрапеўтаў і філосафаў. Гэта вельмі кранальна, калі мае каштоўнасці і істотна важныя думкі наконт жыцця маюць адлюстраванне ў людзях іншых эпох, культур і кантынентаў.

Мы пачалі а 10:00 па польскаму часу, і з невялічкімі перапынкамі ішлі ўвесь дзень разам датыкаючыся да розных аспектаў чалавечай прыроды і праблем якія стаяць перад чалавечнасцю у сёняшнім свеце.

Скончылі мы толькі а 22:00, доўга не маглі разысціся.

Было вельмі кранальна, прысутнічаць пад час узнагароды сакратаўскім медалём Dr Paul T. P. Wong і Іrvin Yalom (бацькі якога габрэі з Беларусі).

Ірвін Ялом гэта аўтар першага падручніка па Экзістэнцыяльнай тэрапіі, а таксама іншых вельмі крутых кніг якія натхнілі шмат людзей на тое каб ісці ў гэтую галіну псіхатэрапіі. Убачыць яго жывым і вельмі вельмі старэнькім (93 гады) было кранальна, ён ужо мала чаго памятае і трываецца даволі цяжка. Яго прадстаўляў яго сын, які зараз выдае кнігу саўмесна напісаную з бацькам.

Гэта гістарычны дзень, калі я бачыў сябе з Ірвінам Яламом на адным экране зума. Гістарычны дзень, калі пад час віншаванняў я мог вітаць яго ад Беларусі, Радзімы яго бацькоў (бо нажаль паўсюль пішуць, што яны з Расіі).

Я рад што можна ў прафісійным жыцці ісці з людзьмі якія натхняюць сваім прыкладам Любові і глубіны адносінаў, глубіны пражывання гэтага жыцця і шчырага погляда на смерць як частку чалавечай прыроды.

Першы дзень Экзістэнцыяльнага саміта распачаўся з чатырох спікераў (праслухай я пакуль толькі аднаго). 
Алеж цікава адгукнуліся і раней знаёмыя словы Віктара Франкла.

Не мы пытаем жыццё пра сэнс таго, што адбываецца. Гэта жыццё пытае ў нас, гэта за намі чакаецца адказ. Вось адбылася штосьці радаснае, ці хутчэй жудаснае. І мы адказваем, пра што гэта для нас. Мы адказваем, у чым сэнс гэтага для нас. І не проста словамі, а самімі сабой, сваім выбарам, сваімі дзеяннямі. 
І вось жыццё пастаянна запытвае ў нас, а нашы адказы на гэтыя пытанні - ствараюць нас.  
Так і жывем.

Каму цікава магу даслаць спасылку для ўдзелу ў саміце (будзе да пятніцы).

Эрых Фром прасочвае шлях, якім мы губляем вастрыню ўнутранага пачуцця:

Акрамя таго, ужо на ранняй стадыі выхавання дзіцяці вучаць праяўляць пачуцці, якія зусім не з'яўляюцца яго пачуццямі. Яго вучаць любіць людзей (абавязкова ўсіх), быць некрытычна прыязным, усміхацца і г. д. Калі ў працэсе выхавання ў дзяцінстве чалавек „зламаны“ не да канца, то пасля ціск соцыўма, як правіла, завяршае справу. Калі вы не ўсміхаецеся, пра вас кажуць, што вы "не вельмі прыемны чалавек", а вы павінны быць дастаткова прыемным, каб прадаць свае паслугі ў якасці афіцыянта, прадаўца ці лекара. Толькі той, хто знаходзіцца на самым версе сацыяльнай піраміды, і той, хто ў самым нізе яе - хто прадае толькі сваю фізічную працу, - можа дазволіць сабе быць не асабліва "прыемнымі". Прыязнасць, весялосць і ўсе іншыя пачуцці, якія выяўляюцца ва ўсмешцы, становяцца аўтаматычным адказам; іх уключаюць і выключаюць, як электрычную лямпачку.