Іісус ⁽⁵⁾

Чарговы раз углядаюся ў свае пачуцці.

Адчуваю як (закон, правілы, мантры, аўтаматычныя дзеянні) уплываюць на сэнсы. Як сэнсы дэградуюць да звычак. Як калектыўнае, руйнуе індывідуальнае. Паспрабую ўявіць як было 2 тысячы год таму. Калі людзі спрабавалі сказаць адзін аднаму пра тое, што Іісус Хрыстос ажыў пасля смерці. Можна было праслыць ідыётам, убачыць шчырае здзіўленне і недавер з боку слухача. Перад тым як сказаць, раз 100 узважыш, ці варта.

Ну і галоўнае пытанне, якое можа зруйнаваць усё, што ў тыя часы, што ў сённяшнія: "А мне, што з таго?".

І вось сапраўды, у сённяшніх вітаннях адзін аднаго "Хрыстос Уваскрэс! Сапраўды Уваскрэс!" людзі не адказваюць на галоўнае пытанне: "А мне што з таго?", "Ці гэта ўвогуле мяне датычыцца?", "Калі Ўваскрэс, то што?", "Калі не Ўваскрэс, то што?".

Вось з нейкімі такімі думкамі ўваходжу ў свята Уваскрэсення Іісуса Хрыста.

- - - 

Праз 5 гадзін...

- - - 

Навошта Богу спатрэбілася Ўваскрасаць?

Ведаеце, школьныя тэолагі ўсё расклалі па палічках, звязаўшы прыход Іісуса Хрыста, Яго смерць і уваскрэсенне ў чарговы закон. Падпарадкаваўшы ўсё нейкім правілам, метафізіцы і г.д.

А я дазволю сабе, выказаць мае вольныя думкі на гэты конт.

Зайду з некаторай адлегласці. Ці сустракалі вы людзей, якія імкнуцца не ўступаць ва ўзаемаадносіны, каб не пакутаваць ад расставання? Я сустракаў. Да я і сам лаўлю сябе на думках аб смерці ў самыя пяшчотныя моманты жыцця, калі любоў да Дашы пранікае ўсяго мяне. Калі бачу штосьці неверагодна прыгожае і павольна дыхаю. Гэтая думка пра смерць, як пра расставанне з усім тым, што табе так палюбілася. Яна спыняе жаданне любіць, прытупляе адчуванне прыгожага. Нібы абараняе мяне ад расчаравання і болю які прыйдзе са смерцю і расставаннем.

І вось прыйшоў Іісус і жыў жыццё на зямлі, і памёр і Ўваскрэс! І працягнуў тую любоў, якую пачаў. Любоў не зруйнавалася! Законы прыроды трохі пакалашмаціла, а любоў засталася!

Сёння, для меня ўваскрасенне Іісуса, гэта дазвол - любіць да канца.

Любіць, маючы надзею, на тое, што расставанне з любімымі будзе частковым, а не канчатковым.

Віншую вас з Уваскрасеннем Іісуса і надзеяй на нашае асабістае ўваскрасенне!

У мяне тут невялічкія разважанні пра Іісуса Хрыста, і як Евангельская аповесць змяніла маё ўспрыманне жыцця.

Я разумею, што жыў па правілах закону даволі доўга. І правілы гэтыя заўсёды казалі пра асуджэнне. Толькі дасканалы, мог пазбегнуць асуджэння. Калі ты парушаеш Закон, то ты вінаваты. Страх перад законам, страх памылкі, жыццё вымяраецца бяздзейнасцю. Выйсце з гэтага стану - смерць. Няма чалавека - няма памылак. Няма чалавека - няма парушэння закону.
А хто той сверхчалавек, які імкнецца не парушаць і не парушае?
На мой погляд - фанатык, прагматычны ідэаліст. Чалавек які ў аснове свайго жыцця паставіў адно адзінае жаданне - не памыляцца і не быць асуджаным. Вось пішу зараз і ў мяне дрыжыкі па целу. Так я імкнуўся жыць, такія рэакцыі і патэрны паводзін выпрацоўваў унутры сябе.

Альтэрнатыва, якую прынёс для мяне Іісус Хрыстос:
Будзьце вольныя ад граху, хопіць ставіць яго на першае месца. Калі вока ваша толькі на гэты грэх і глядзіць - то гэтым і напаўняецца ўсё вашае жыццё.
І вось Іісус ходзіць па зямлі, размаўляе з "грэшнікамі", не звяртаючы ўвагі на іх грахі. Не дзелячы людзей па гэтаму крытэрыю. Ён нібы кажа - гэта не важна. Не гэта ёсць самім жыццём. Ён кажа Любіце. Ён Любіць.

І ў жыцці сваім я бывае сутыкаюся з выбарам - парушыць закон ці любіць.
Выканаць абавязак, ці пайсці з дзецьмі пагуляцца. Канцэнтравацца на злым ці на добрым. Ці адмаўляцца ад добрага, з-за таго што разам з добрым - злое.

Бо з кожнай добрай справай, з кожнай справай любові ідзе разам зло і грэх. І я лічу, што мне не варта спыняць любоў, з-за таго што каля яе зло. Але трэба весці барацьбу са злом, каб у нашай любові яго было ўсё менш.

Вось мужык валяецца п'яны, падышлі да яго, паднялі, дапамаглі дайсці да дому. Ён заваліўся ў хату і пабіў жонку, наараў на дзяцей.
Ці сталі мы саўдзельнікамі злачынству?

Іісус гэта Бог, ці Бог гэта Іісус?

Нейкі час таму, гэтыя словы перагарнулі маё рэлігійнае ўспрыманне. 
А сёння я зноў іх пачуў, і зноў адчуў у сабе колкае вострае пачуццё. 
Хачу падзяліцца.

Маё звычайнае ўспрыманне (у мінулым):
"Іісус Хрыстос - гэта Бог!"
Калі задумацца, то гэтыя словы нічога не кажуць мне пра Бога. 
Які Бог быў у мяне ў галаве, такім і застаўся. 
Ну трошачкі праявіўся праз Іісуса Хрыста, настолькі наколькі гэта маглі ўспрыняць і перадаць апосталы.
І Іісус Хрыстос становіцца нібы такім сімулянтам, які на самой справе Бог (такі як у мяне ў галаве), а на паказ для ўсіх нейкі іншы (алеж гэта Ён спецыяльна не праяўляецца).
Можа я трохі пошла ўсё гэта апісаў, алеж неяк так адчуваю.

А вось заглянём з іншага боку.
"Бог - гэта Іісус Хрыстос!"
Так, маё ўяўленне Бога рэзка звужаецца да Іісуса Хрыста. 
Іісуса які не заўсёды можа дапамагчы, Які раздражняе людзей, Які не можа быць добра паразуметы вучнямі, да і бездапаможна загінае. Вельмі такі чалавечны. Розны і непрадказальны. Не падпарадкоўваецца правілам і чаканням людзей. 
І вось калі пакінуць усе гэтыя словы пра другое прышэсце дзе Ён явіцца ўжо ў моцы, такім як я ўяўляў бы Бога і без прыхода Іісуса (невядома ўвогуле тады навошта прыходзіў, калі нічога не памянялася). То тады можна ўявіць, што і зараз Бог гэта Іісус. Не бачны яўна, алеж з намі. І таксама ў немачы прыбывае. І таксама не можа выправіць душы ўсіх людзей, не можа спыніць усе пакуты на свеце, алеж з намі. І любіць нас.

Успрымайце гэта як проста разважанне. Не магу сказаць, што я ў чымсьці ўпэўнены, ці тым больш маю нейкія веды.

"Там дзе двое ці трое..... "
Памятаеце такія словы Хрыста?
Здаецца, што ўспрымаюцца яны - чым болей, тым лепш.
Алеж мне падаецца, што менавіта там дзе двое ці трое.
Чым больш людзей, тым менш дыялогу. 
І важным для мяне зараз будзе не колькасць, а наколькі часта Хрыстос можа быць там дзе нас двое ці трое.

Усе гэтыя разважанні пра мой унутраны канфлікт. 
З аднаго боку, я шукаю больш глыбокіх стасункаў там дзе двое. А з іншага, час ад часу высоўваецца мінулы "Косця бізнесмен", які крычыць: БОЛЬШ, ЭФФЕКТЫЎНЕЙ, ГЛАБАЛЬНЕЙ! Крычыць у вуха, падштурхоўвае мяне да дзеянняў і хаваецца.
Падзі яго схапі, заўсёды будзе мець адгаворкі чаму яму так трэба.

Можа яно сапраўды калі і трэба думаць глабальна. Алеж базавы недавер да гэтага голасу Глабальнасці, я лічу вельмі здаровай з'явай. 
Як ніяк у глабальнасці і масах можна згубіць чалавека. Можна згубіць, там дзе двое ці трое...