кнігі ⁽⁵⁾

Тры гады таму, чытаў кнігу "How to take smart notes".
Адным з важных момантаў, якія я для сябе адзначыў, было чытанне кнігі з алоўкам. Падкрэсліванне цікавых месцаў і мелкія словы на палях. Калі кніга дачытана, то потым праходзім па нататках на палях і пераносім іх у стацыянарныя нататкі (напрыклад на камп’ютары).

Вось такія нататкі, дапамагаюць мне адзначыць тое, што звычайна мозг сцірае з памяці. І калі нататак не рабіць, то ўсе моманты кнігі якія супярэчылі маім поглядам, ці падрывалі іх, былі паспяхова забыты. І на выхадзе я казаў: Цудоўная кніга, цалкам супадае з маімі поглядамі. (Вось такі самападман).

Гэта прадмова, да таго, што на мой погляд вельмі карысна рабіць канспект у коўчынг сесіях і дасылаць кліенту.
Бо коўчынг сесія пашырае асэнсаванасць і робіць выклік цякучым пазіцыям кліента. І вось адкрыўшы ўсё гэта, кліент з лёгкасцю зможа забыць усё гэта. Бо ўтрымліваць у памяці і разважаць над няпростымі рэчамі, не так камфортна.

Аднойчы, мяне коўчылі і даслалі мне канспект. Нешта падштурхнула мяне заглянуць у яго праз месяц. Якое было маё здзіўленне, што мой прагноз на месяц наперад не збыўся. І тое, што я лічыў зменіць маё жыцця, гэтае жыццё не змяніла. Без канспекту, памяць бы сцерла ўсе гэтыя размовы і разважанні. І не было б у мяне сутыкнення з рэальнасцю, а замест гэтага проста стваралася б псеўдарэальнасць пад мой запыт.

Выкарыстоўвайце пісьмовыя практыкі, і дасылайце канспекты вашым кліентам, калі гэта мае рацыю!

Кранаеш якую небудзь цяжкую кнігу. 
Канцэнтрацыя экзістэнцыяльных думак на адну старонку зашкальвае. 
Цікава, напружана... І хопа, закрываеш кнігу, адкрываеш што-небудзь іншае. Збягаеш у лёгкасць і пустую цікаўнасць. Што гэта? Да чаго гэта? Пужаюць новыя пытанні? 
Пужае, што зараз будуць абнулены не так даўно атрыманыя адказы, якімі я яшчэ не паспеў нарадавацца. 
Ці я не гатовы? Ці я баюся? ....
Ці мяне прыціскае складанасць і непрадказальнасць гэтага свету, адна адзіная ісціна якога ў тым, што ёсць смерць. Хаця дзякуй Богу, ёсць яшчэ і Жыццё.
Ну добра, папісаў, набраўся храбрасці, пайду далей чытаць.

І яшчэ на сёння.

Вось Герман Гесэ піша ў сваім "Сцяпным воўку", якія натуральныя і шчырыя жывелы. Як па-сапраўднаму яны выглядаюць кожнае імгненне свайго жыцця. Не гуляюць у чалавечыя гульні, і як гэта прыгожа!

Але для мяне, Чалавек, які не адлюстроўвае, а часам і сам не разумее, што адчувае, у гэтай "чалавечай неспраўднасці" ёсць вялікі і глыбокі. Можна сказаць, такая недасканаласць і падманчывасць, якая сведчыць пра штосьці глыбокае. Глыбокія інтэнцыя і невырашальныя жаданні. За кожнай не натуральнасцю, можна разглядзець жаданне значна большага і больш прыгожага, чым тое, што дае натуральнасць. Хоць часам, гэтае жаданне і перакручана і зменена да непазнавальнасці.

Бойка маіх дзяцей за ляльку - глабальнае праяўленне жыцця і любові да яго. Гэтая бойка, у мільёны разы прыгажэйшая за халоднае маўчанне небыцця.

Вельмі раю гэтыя кніжкі (у асноўным скандынаўскіх пісьменнікаў).
Чыталі праз гугл пераклад старонак на планшэце + па ходу правіў тыповыя памылкі перакладчыка.

Ганна-Катрын Вестлі
- Маляня і Шчэпкін – серыя кніг
- Тата, мама, бабуля і восем дзяцей - серыя
- Гюро - серыя
- Аўрора - серыя
- Уле-Аляксандр - серыя

Астрыд Ліндгрэн
- Расмус, Понтус і Расцяпа
- Эміль з Ленебергі
- Міа, мой Міа
- Малыш і Карлсан (трылогія)
- Пэпі Доўгаяпанчоха
- Мы ўсе з Бюлербю
- Дзеці з Гарластай вуліцы. Аповесці
- Бойкая Кайса
- Расмус-валацуга
- Браты Ільвінае сэрца
- Роні, дачка разбойніка
- Каляды ў Смоландзе ў даўнія-прадаўнія дні

Бода Шэфер
- Сабака з імём Мані

Енс Сігсгара
- Палле адзін на свеце

Йорн Рыэль
- Хлопчык, які хацеў стаць чалавекам

Лундэ Мая
- Снежная сястра

Марыя Грыпэ
- Сесілія Агнес - дзіўная гісторыя
- Гнаявой жук лётае ў прыцемках
- Дзеці шкловыдзімальніка

Моні Нільсан-Брэнстрэм
- Цацыкі - серыя

Мэры Нортан
- Здабывайкі - серыя

Рунэ Белсвік
- Прастадурсан

Свэн Нурдквіст
- Пэтсан і Фіндус
- Мама Му

Ціма Парвела
- Эла ў першым класе + серыя

Турб'ёрн Эгнер
- Карыус і Бактэрыус

Ульф Старк
- Маленькі Асмадэй
- Хай танчаць белыя мядзведзі
- Дзівакі і зануды
- Мой сябар Персі, Бафала Біл і я
- Дыктатар

Назву К’еркегор узяў з слоў а.Паўла:

ʺИтак,  возлюбленные  мои,  как  вы  всегда  были  послушны,  не  только  в  присутствии  моем,  но  гораздо  более ныне во время отсутствия моего, со страхом и трепетом совершайте свое  спасение, потому что Бог производит в вас и хотение и действие по Своему благоволениюʺ (Посл. к Филиппийцам, 2.12‐13).

З першых старонак захапляюць сцэнарыі таго, як магла адбывацца дарога Авраама і Ісаака да гары Маріа, дзе Аўраам павінен быў забіць свайго сына.

Алеж потым ідуць даволі складаныя і жахлівыя рэчы для майго ўспрымання.

Прыжок Веры (абсурд веры) - парадокс які злучае Бога з Чалавекам вечна, глыбока ўнутрана і суб’ектыўна.

За гэтымі адносінамі стаіць вялікая напружанасць і давер (які быў у Авраама), і гэтыя ўзаемадносіны стаяць вышэй за любую Этыку і Мараль. Толькі чалавек сам сабе становіцца мерілам, і ніхто з знашніх не можа нічога яму параіць. Бо Авраам - ці прайцец веры (у гэтым парадоксе), ці псіхануты забойца.

Уся адказнасць такіх узаемаадносін ускладаецца на самога чалавека, ён не можа скінуць яе на веріфікацыю группы. І не можа аб’яднацца ў гэтым шляху з іншым чалавекам.

Калі ж браць на тым усзроўні што я мог успрыняць:
Рызыка, што чалавек будзе памыляцца ў сваёй веры, не можа апраўдаць таго шаблоннага рашэння супольнасці ў веріфікацыі гэтых узаемаадносін Індывідуальнага чалавека з Богам.

Лепш мець тую свабоду, тую пагрозу, і тую велізарную адказнасць якая будзе заставацца на самім чалавеке ў гэтых узаемаадносінах.

Тайна Бога - выглядае значна больш праўдзіва, чым праўдзівае раскладанне Бога па палічках.