- Ці захавалася маю любоў да туманаў, скрозь такі прамежак часу?
- Ці класціся спаць, ці ісці правяраць, як я зараз адчуваю прыгажосць?
Страшна, праясняць рэальнасць сваіх пачуццяў.
Але я сабраўся і пайшоў.
Я ішоў, і прыслухоўваўся да самога сябе.
На пачатку нічога не адчуваў, было холадна, пачаў кашляць.
Адсутнасць пачуццяў ціснула на мяне, і панікёрская думка: "няўжо ты больш не адчуваеш" адбівалася ў такт пульсу.
Але вось я зварочваю з асфальту на такі полу прылесак, і адчуваю невялічкую ўзрушанасць. Раблю фотку. І далей іду па свайму маршруту.
Калі ўжо выйшаў на веларолерную трасу, то адчуў сябе цалкам зацікаўлена. Бо пачаў бачыць камяк сонца.... Яно праз туман вельмі такое бясформеннае.
Працягваў паглыбляцца ў лес, з якога потым я выйду на палянку.
А вось і палянка з сонейкам прабіваецца пад галінкамі дрэва...
Боўтаўся там па палянцы, глядзеў то на сонейка, то на лес. І напрыканцы сфоткаў мох. Які ён зараз прыгожы! Бо травы яшчэ няма, а ён на дрэвах асабліва яркі, такі нават сочны. Я яго люблю мацаць. Ён бывае сухі, мокры, пушысты... Кожны раз цікава, а які ён сёння...
І на прыканцы маленечкае відэа (запісваў як прадмову да роліка па-расейску).
