музыка ⁽⁵⁾

Чайкоўскі ўкалыхвае мяне, пакуль дзеці  бушуюць у ложках.
Сёння яны мяне запыталі: "Тата, чаму ты кажаш заўсёды, што даш нам пад жопу?"
Ну што мне было адказаць, сказаў, што я так жартую. Бо больш у мяне не засталося ў інструментарыі рэчаў, каб неяк на вас уплываць. 
Доўгі час Люба не ведала, што такое куток і як атрымаць па жопе. Алеж за апошні тыдзень перапала. Напэўна, таму, што цяжка калі ўсе хварэюць і разам дома знаходзяцца без выхаду на вуліцу. Хаця Люба так і засталася бясстрашнай на любыя пагрозы. І я шчыра гэтаму рады. 
Яшчэ сёння я быў на бацькоўскім сходзе ў школе, і распавядаў пра свае крытэрыі і мэты да адукацыі старэйшай дачкі. Зразумела, што мэты школы і мае не супадаюць. Алеж з настаўнікамі мы атрымалі паразуменне, будзем неяк паралельна рухацца. 
Усіх абдымаю, не забывайце жыць.

Жыццё ідзе, плыве, цячэ.
Грае Шапэн. Ён мне запаў у душу вельмі даўно.
Ёсць у ім нейкая такая трагічнасць, надрыў, прорва перажыванняў.
Несканчальны сум, безнадзейнае гараванне.
Чаму ён мне блізкі, хоць маё жыццё так не падобна на яго творы?
Я завіс... не маю адказу.... лётаюць тыя сія думкі.
Можа, такі ў жыцці вітае гэты трагізм? Гэтая навісаючая цемра? 
Праз якую я прабіваюся і з якой сутракаюся зноў і зноў.
І толькі жаданне жыцця, любові і вечнасці прарываецца праз глыбінную бессэнсоўнасць.

Вось напрыклад Nocturnes, Op. 9: No. 1 in B-Flat Minor 

Такая вандроўка, па закуточках душы. Ціхая, безнадзейная, нейкім чынам пранізаная адсутнасцю чакання. Алеж мелодыя грае - жыццё ідзе. У простых, складаных, "пустых" момантах жыцця - ва ўсім гэтым жыццё ёсць. Няхай і не такое бурлівае, але жыццё. Жыццё якое не падпітвае эга, не дае надзей, не напаўняе энэргіяй, не дае росту і іншай "карысці". Гэтая "карысць" як морква ў асла, куды нас толькі не круціць, куды толькі не вядзе. А вось яно жыццё ў самым правальным дне. У самай безнадзейнай пустэчы марнавання часу. Паветра ўдыхаецца, час спыняецца, жыццё жывецца.

А вось мелодыя надзеі. Мелодыя натхнення. Чакання перамен. 
Douze études, Op. 25: No. 1 in A-Flat Major "Aeolian Harp"

Калі вучыўся ў школе, то неяк знайшоў папіну гітару. Яна была так сабе, струны хутка выходзілі з ладу. Папа граў на ёй толькі адну мелодыю. Алеж я знайшоў песеннік Віктара Цоя, накіраваўся да майго сябра Паўла. Вось мы з ім і брынькалі на гітары паў дні, спрабуючы спяваць песні якія раней і не чулі. Тэксты та ўвогуле добрыя. Потым яшчэ, тое сёё спрабавалі і забылася. Прайшло колькі там год. Я пачаў хадзіць на канцэрты беларускіх рок музыкаў. Паступіў у ліцэй БДУ. І зноў узгадалася прага да гітары, мы з Сяржуком і Лёшай запісаліся на курс класічнай гітары. Я адсканаваў ноты, мяне навучылі правільна трымаць гітару... І праз пару месяцаў я мог па нотах сыграць вывучуную мной прыгожую класічную мелодыю. Нажаль гэтыя ноты некуды зніклі. ... З тых часоў мінула 20 год. І адзінае, што я час ад часу мог граць, была Грамадзянская Абарона "Усё ідзе па плану". ... І вось тут у Польшчы, мабыць год таму я задаўся пытаннем: А чаму б і не? Знайшлі не новую гітару на olx , з'ездзілі ў нейкая сяло за 20 км і справа пайшла. 
На пачатку я ўзгадаў усё што граў раней, акрамя той класічнай нотнай мелодыі. А потым, гітара стала нашай сямейнай справай. Распачынаем звычайна з НРМ "Простыя словы" - усе добра ведаюць словы, таму і спяваем разам. Пасля я адбіваюся ад дзяцей, якім мая гітара спатрэбілася вось менавіта зараз, калі я сабраўся на ёй паграць. Далей у рознай паслядоўнасці Scorpions (You and I, The wind of Change), Coldplay (A Sky Full Of Stars), Oкефн Эльзи (рознае), NRM (рознае), Imagen Dragons (для Дашы), ну і бывае скончваем рознымі спевамі з Disney казак.  А калі нікога няма, то я ўзгадваю Nirvanu, Цоя, Арыю. Аднойчы нават вырашыў узгадаць Сектар Газа і КІШ, алеж аднаго разу хапіла. 
Вось яна, яшчэ адна любоў у эміграцыі...

Час ад часу ў мяне здараюцца заходы сонца.
Жывеш, жывеш, а потым хопа-жопа, і ты ў цемры.
Любімыя свабодалюбівыя дзеці, рэзка становяцца непаслухмянымі ворагамі.
Творчая атмасфера дома - бардаком.
А я сам - раз'юшаным монстрам.

Вось гэта апошняе, пужае мяне больш за ўсё, і чым больш я пужаюся, тым больш раз'юшаным станаўлюся. Ніжняя губа ў такія моманты ў мяне амаль адвальваецца, бо зубы моцна сціскаюць яе. У такія моманты, звычайна, не здараецца нічога добрага. Алеж ва ўсім гэтым вурдалацтве, промні сонейка прабіваюцца і апаляюць мяне (як у фільмах пра вампіраў). Вось яно тады ў моманце баліць яшчэ больш. Ідзе барацьба.

Звычайна такія станы доўжацца ад 5 да 10 хвілін, хаця час замірае і нагадвае вечнасць.
А потым сонца зноў выходзіць і сагравае мяне сваімі промнямі.
Пачынаюцца абдымашкі, шкадаванні адзін другога. Скончваецца любоўю, каштоўнасцю і прыняццем. І мяне ў тым ліку.

І зноў ідзе жыццё, і мы ведаем, што любім адзін аднаго, хаця ніхто з нас не дасканалы.

P.S. Гневаючыся, не грашыце: сонца няхай не заходзіць пры гневе вашым. (Пасланне да Эфесян)

Сэнсы пераплятаюцца са штодзённасцю, эмоцыямі і фізічным станам.

Сёння ў кафе была музыка якая ўганяе ў заміранне, заліпанне і нейкую настальгію. Яшчэ толькі дажджу не хапала. І хоць музыка патрабавала настальгіі, алеж седзячы з Дашай і дзецьмі разам, у міры, настальгію вельмі цяжка было адкалупаць. І так і не атрымалася. Проста вось пасядзелі пазавісалі. Падумаў пра хуткае жыццё і як год за годам набліжаюць нас да ...

Да чаго набліжаюць нас год за годам?