Жаданне спрасціць жыццё - уводзіць мяне ў ступар.
Ужо не першы раз, адны з самых цяжкіх эмацыйных станаў сустракаюць мяне, калі я хачу знайсці простае рашэнне, ці простае бачанне для першапачаткова складанай сітуацыі.
Калі асэнсаваў гэта, то стала прасцей.
Вырашыў не ўвязвацца ў гэтую інтэлектуальную справу - спрашчэнне складанага. Выбіраю ўвязвацца ў няпростыя справы, акцэнтаваць маю ўвагу на канчатковую мэту і выбар першага кроку.
Вось не раз чуў такое: "Мы хавалі ад дзяцей, тое пра што перажывалі.”
Што імкнуцца схаваць? - Канфлікты паміж мужам і жонкай, незадаволенасць жыццём, незадаволенасць працай, праблемы, абясцэньванні, нейкія тупіковыя сітуацыі.
А вось як па мне, прагаворваць дзецям тое, што зараз адбываецца. І што з'яўляецца сапраўднай прычынай майго эмацыйнага стану. Гэта цудоўна. Гэта нібы легалізацыя, пачуццяў. Легалізацыя нервовасці. Па маім назіранням, дзеці адчуваюць сябе ў такім значна ўтульней, чым калі яны бачаць толькі праяўленні, а пра прычыны ім трэба здагадвацца. Бо неразуменне прычын, параджае ў дзецях вялікую фантазію. Яны ж могуць і ўсё прыняць на сябе, вырашыць, што яны вінаватыя. Ці што адбываецца штосьці бескантрольна страшнае, настолькі, што і казаць пра гэта нельга. І паказваць, што ты гэта бачыш таксама нельга. І вось жыццё, паціху пераўтвараецца ў імітацыю. Дзе людзі бачачы, робяць выгляд, што яны сляпыя.
Дарэчы пісаць - гэта таксама добрае пражыванне складаных станаў.
Моўчкі чытаў Б'юдженталя, стрымліваючы эмацыйную лаянку якая перапаўняла мяне, бо мне было вельмі шкада кліентку Б'юдженталя, падаецца яе гісторыя паўтараецца ў жыцці вялікай колькасці людзей.
Я ў канцы нататкі прывяду тэкст з кнігі, які мяне так трыгернуў. А зараз паглыблюся ў свае ўспаміны.
Недзе 11 год таму, мне адкрылася адна "жудасная праўда" пра самога сябе. Гэтая, праўда гучала так: "Мне заўсёды было напляваць на іншых людзей, мяне цікавіў толькі я сам. І тое як я выглядаю". Было больна, невыносна, руйнуючы, сорамна.
Што мяне прывяло да такой высновы пра самога сябе? Нейкае рэзкае разуменне таго, што мне было важна ў розных узнікаючых сітуацыях. Чамусьці адразу ўзгадаваліся спартыўныя спаборніцтвы. Валейбольныя і футбольныя матчы ў якіх я ўдзельнічаў. Калі спаборніцтвы былі больш менш адказныя, то мяне трыгерыла толькі адно пытанне.
"Я НЕ ХАЧУ БЫЦЬ ВІНАТЫМ У ПАРАЗЕ КАМАНДЫ!" - адзіная думка, якая была галоўней за ўсе астатнія. Мне было ўсё роўна, выйграем мы ці прайграем. Уся мая ўвага была сканцэнтравана на тым, каб я не зрабіў тую ракавую памылку, ці серыю памылак з-за якіх мы прайграем.
І шмат у якіх іншых адносінах, дзеяннях, праектах, навучанні і працы мяне клапаціла перш за ўсё гэта.
З-за страха перад віной, я навучыўся майстэрскі будаваць апраўданні. Выбудоўваць шляхі аргументацыі, пераварочвання сітуацыі і пралікаў, як можна выправіць ці кампенсаваць сітуацыю.
У безвыходных сітуацыях, дзе мне не прабачалі і я не мог скінуць віну, я пачынаў нападаць. Я патрабаваў прабачэння!
Яшчэ не так даўно, я сам сабе прамаўляў: "Самае жудаснае, што са мной можа здарыцца. Гэта калі я буду вінаваты, не змагу яе выправіць і мне не прабачаць ніколі!". Нейкі краевугольны камень, вакол якога варочалася (а можа і зараз крыху варочаецца) маё жыццё.
Сорамна канешне прызнавацца, што ставячы віну на першае месца, усё астатняе блукалася на фоне і мала ўплывала на мяне.
Я станавіўся бессардэчным да пакут людзей (блізкіх і далёкіх), рознымі шляхамі губляў чалавечнасць і адэкватнасць.
Вось я думаў, што ўсё гэта эгаізм. Алеж калі прыглядзецца, то збольшага, гэта нездаровыя ўзаемаадносіны з віной і яе ўсёпаглынальнай моцай.
А зараз некаторыя радкі з кнігі "Навука быць жывым"
- - -
— М-м-м. Да, думаю, да. Это бессмысленно, я понимаю. Но в ту минуту это было именно так — как будто вы был моей матерью. И разозлились бы на меня, если бы я не была внимательна. Это глупо, я знаю...
— И все же это было именно так, не правда ли? — О, да! Она становилась такой холодной, когда я не слушала.
— Холодной?
— Очень холодной, а потом говорила, что, очевидно, у меня есть более важные вещи, о которых я должна подумать, и что она не будет беспокоить меня своими разговорами. О, я чувствовала себя так ужасно. Мать так заботилась обо мне, а я не слушала. Я всегда была так рассеянна. Я не знаю, что со мной.
— Что происходило после того, как она говорила, что больше не будет беспокоить вас своими разговорами?
— Мать вообще переставала со мной разговаривать.
— Вообще?
— Да. Иногда целыми днями. Пока я не начинала плакать и умолять ее простить меня и обещала больше не отвлекаться и слушать очень внимательно. Так я впервые познакомился с угрюмой, холодной, отстраненной матерью Дженнифер, которая всегда обещала близость только в том случае, если Дженнифер будет достаточно хорошей, но которая никогда не могла снизойти до маленькой девочки, тоскующей по ней.
Унутраны свет чалавека ствараецца ў той момант, калі ён разумее, што можа казаць няпраўду. Гэта значыць, што ты можаш схаваць сваё ўнутранае для самога сябе, што ў цябе ёсць інструменты і магчымасць казаць толькі тое, што лічыш правільным у той ці іншай сітуацыі.
І вось яшчэ прачытаў: "Для псіхааналізу наўмысная хлусня нічым не горш, чым праўдзівыя словы: хлусня выказвае праўду нашага жадання".
Алеж давайце пойдзем далей. Падумаем пра пачуцці. Пра тую праўду, якая датычыцца сваіх пачуццяў. З пачуццямі ў нас не ўсё так проста як з інфармацыяй. Бывае, у нас ёсць унутраныя забароны ці сорам за тое што мы адчуваем тое ці іншае. Самыя простыя прыклады: гнеў, страх, агіда, сум. Бываюць гендарныя забабоны, на слёзы для мужчын напрыклад.
Вось тут, можа пачынацца наша хлусня як самім сабе, так і спробы падману іншых людзей. Алеж падманваць мы ўмеем толькі інфармацыяй, ну ці нацягнутай да вушэй усмешкай. Такое сабе, асабліва калі казаць пра блізкіх людзей.
А зараз некалькі напаўпраўдзівых пастановак:
1. Вы сядзіце дома і чытаеце кнігу. У дзверы заходзіць ваш блізкі і дарагі чалавек. Алеж паводзіць сябе ён неяк странна. Трохі напружаны, маўчанне і пагружэнне ўнутар сябе змяняецца актыўнай гаворкай пра штосьці адстранённае. Нацянутая ўсмешка зходзіць з твару, як толькі чалавек думае, што вы на яго не глядзіце. Вы ўжо ўвогуле і не запытваеце ў яго: "Што здарылася?" Бо ведаеце якім будзе адказ: "Нічога! Усё добра! Я нешта прытаміўся". Цяжка сказаць, што адбываецца зараз унутры вас, і ці можаце вы выказаць той жах і рой думак які ўзбаламуціўся ў вашай галаве. У галаве можа праслізнуць усё, што заўгодна. Ад таго, што хтосьці хварэе смярцельнай хваробай, да таго, што вашыя асабістыя ўзаемаадносіны з чалавекам проста страціліся. Што гэтаму чалавеку, невыносна з вамі. І ён толькі грае зацікаўленага, хаця на самой справе ён пакутуе кожны раз калі з вамі сутыкаецца. Ну і ў галаву можа пракрасціся думка, што вы ва ўсім гэтым вінаваты.
-> А на самой справе ваш любімы чалавек проста нехацеў засмучаць сваю жонку/мужа і распавядаць яму/ёй пра свае праблемы на працы, ну навошта турбаваць. Чалавек гэты лічыцць, што так праяўляе любоў, пражываючы ўсё ўнутры сябе і не турбуючы сваіх блізкіх.
2. Ці зойдзем з іншага боку. Вось вы чалавек на якога гадзіну таму накрычалі, адчыталі і ўнізілі перад калектывам. Вы зруйнаваны, вам цяжка і вы злуяцесе (алеж хаваеце, можа і ад самога сябе таксама). Ідзеце паціху дадому. Заходзіце. Там вашыя дзеці скочуць і радуюцца. Алеж панараскідвалі ўсяго на падлозе. Вы ім кажаце, прыбярыце цацкі! А дзеці не рэагуюць. І вось адбываецца выбух: ор, абвінавачванні, прэтэнзіі, хапанне за рукі, пагрозы.
Вы ўсё раскладваеце ім падрабязна: Я справядліва скарджуся, бо вы дзеці ніколі не слухаецеся! Бо вы дзеці, усё раскідваеце! Бо я гэтага цярпець не магу!
Алеж нейкую праўду пра свой стан вы ўтойваеце. Не кажаце пра гэтыя траблы на працы, пра тое што вас пакрыўдзілі і г.д. Думаеце, ну навошта дзецям ведаць пра мае праблемы.
-> Можна радавацца, дзеці сапраўды зразумеюць, што кінуць на падлогу цацку і не паслухаць вас з першага разу - смерты грэх. Адчуюць сваю віну ў поўнай меры. Бо вось вы звычайна добры, а зза цацкі проста зглузду з'ехалі. І ўсё зза маленькіх дзетак якія так вас гэтым абразілі.
Нейкія траўматычныя гісторыі.
Вось іх лепш пражываць з праўдай на вуснах.
Праўду перад сабой, праўду перад іншымі.
Я выказванні вам ў дапамогу!
Дарагія дзеці, я зараз на вас ару, таму што мяне вельмі пакрыўдзілі на працы. І хоць вам дастаецца, алеж вы па сапраўды так моцна не вінаватыя. Проста мне вельмі больна, проста мне вельмі страшна. І проста вы мне зараз трапілі пад руку. Таму беражыцеся, але ведайце, не вы вінаватыя ў маім стане.
Ну і для мужа / жонкі таксама такія шчырыя словы якія кажуць пра тое, што з вамі адбываецца будуць сапраўдным алеем які захавае адносіны і любоў.
Будзе шчырыя ў сваіх пачуццях, будзе шчырыя ў тым каб распавядаць пра іх блізкім людзям!
Не магу не падзяліцца, гэтым урыўкам з кнігі "Навука быць жывым" Джеймса Б'юдженталя
Прыводзіцца адзін з момантаў тэрапіі Ларэнса - супер мега эффектыўнага Бізнэсоўца, якога пачало турбаваць пачуццё страху свайго ўласнага не існавання.
Сітуацыя якую я прывяду, была пераломнай для яго выздараўлення.
Гэта так падобна, на тыя моманты, калі я дазволіў сабе праяўляць гнеў і разбіваў дзіцячыя цацкі аб падлогу....
прям вельмі адгукнулася.
— Ты по-прежнему очень рассудителен, но настолько отделен от того, что происходит у тебя внутри, что я не верю, что ты в самом деле открыт для большей эмоциональной вовлеченности.
— Да, возможно. Ну, посмотрим... — Опять молчание.
Я мог почувствовать каждый незначительный поворот в нем по направлению к большей внутренней открытости.
— Главное, я осознаю: какое-то отдаленное напряжение, как будто приближение грозы на горизонте. Я боюсь ее — так же, как боялся своих страхов. Ну и ну! Я и не знал об этом. Да, это такое же зловещее предчувствие. — Пауза. — Я и правда научился бояться того, что происходит внутри меня, да? Я чувствую, словно что- то однажды появится оттуда и разрушит меня. Сначала страх небытия, теперь гнев, который хочет уничтожить все вокруг. Хм-м. Джим, я действительно чувствую, что он растет во мне сейчас, и я вовсе не уверен, что хочу рискнуть дать ему волю.
— Он так силен, что ты не знаешь, сможешь ли ты управлять собой, верно? — Я чувствовал, как легкие изменения в атмосфере, все перемены во внутреннем переживании Ларри. Я наблюдал легкое напряжение его мышц, когда он более неподвижно сидел на кушетке, и изменение его дыхания, которое стало короче и несколько чаще. Возможно, я заметил и другие сигналы. Он снова поправлял наволочку на подушке, тщательно расправляя ее и с особой точностью пригоняя друг к другу уголки.
— Я в смятении. — Звук застрял в горле.
— Очевидно, тебе необходимо это смятение, — настаивал я.
— Возможно. Я не в состоянии сейчас думать особенно ясно.
— Было бы слишком страшно позволить себе узнать правду о том, что происходит внутри тебя.
— Да, я знаю, что близок к панике, страшной панике.
— Ты в смятении, потому что не хочешь испытывать страх.
— Я чувствую, что должен сдерживать его, должен.
— Очень важно каким-то образом сдерживать это чувство.
— Да, думаю, да. — Его голос изменился. Он начал отдаляться от ощущения напряжения, к которому подошел так близко. Его руки снова занялись подушкой.
— Теперь ты отступаешь назад и приводишь все в порядок. Совсем как с подушкой, которую оберегаешь, и следишь, чтобы мебель выглядела аккуратно. — Не знаю, почему я сказал «мебель» именно в тот момент; это могло каким-то образом прийти из бессознательного Ларри. Но как бы то ни было, слово проскочило искрой в пороховом погребе.
— К черту мебель! — вскричал Ларри и внезапно запустил подушкой в противоположную стену с такой силой, что оттуда упала картина. Он вскочил на ноги с перекошенным лицом, из глаз брызнули слезы, а с языка срывались нечленораздельные звуки. — Вечно эта идиотская мебель! К дьяволу! И машина! И газон! К дьяволу все! — Он гневно потрясал руками в воздухе. Затем упал на кушетку и начал яростно колотить по ней кулаками, но она оказалась мягкой, слишком несерьезным противником.
Я вздрогнул, когда он взорвался, и на мгновение испугался, когда подушка полетела в стену и сбила картину. Однако теперь я испытывал приятное возбуждение. И в то же время у меня оставалась чисто животная тревога, сдерживаемая готовность к бегству. Тщетность битья по подушке и кушетке раздражала меня, поскольку грозила сорвать все, что Ларри сейчас отыгрывал. Импульсивно я подвинул к нему стул с твердым сиденьем. «Ударь по нему!» — сказал я. Его кулак описал широкую дугу и опустился прямо на сиденье стула. Раздался громкий солидный удар, но я мог предположить, что досталось не только стулу. Казалось, это понравилось Ларри. Он быстро стал колотить по сиденью обоими кулаками.
— Вечно это «Следи за мебелью, Ларри, мальчик мой. Будь осторожен с деревянными изделиями». Вечно! Вечно! Вечно! — Немного запыхавшись, он остановился и взглянул на меня с искрой наслаждения в глазах.
— Джим, вы очень привязаны к этому стулу?
— Не особенно, Ларри. Не заботься об этом.
— О, я собираюсь как следует о нем позаботиться.
н встал, взял стул за спинку, поднял его над головой и с силой стукнул им об пол, тщательно рассчитав угол, чтобы сломать задние ножки. Стул затрещал и что-то в нем сломалось, но ножки выдержали. Ларри снова поднял стул и ударил его еще раз с большей силой. На этот раз треск был победным, и когда он поднял стул в третий раз, ножка отвалилась. Еще три восхитительных удара потребовалось, чтобы сломать другую ножку. Затем с помощью другой серии ударов были ампутированы передние ножки. К этому времени Ларри был поглощен своей задачей с напряжением и концентрацией истинного труженика. Я был восхищен вырвавшейся яростью и энергией и тем, как Ларри нашел выход своему гневу. Я еще раз убедился, что, доверяя чувственному осознанию человека, я должен быть полностью открыт ему. Если я могу довериться ему, он выберет свой собственный — подходящий и эффективный маршрут. Гнев Ларри должен был выйти наружу. Когда я продемонстрировал, что понимаю, как он разгневан, и верю в его способность управлять своими эмоциями, он нашел способ — пусть и насильственный — позволить своей страсти проявиться. Потеря стула — ерунда по сравнению с потерянными годами жизни Ларри. Теперь он педантично наносил по стулу мощные удары ногами, чтобы сломать спинку стула, разорвать сиденье и разломать его на мелкие кусочки. Он испытывал титаническое напряжение, при этом приносящее ему огромное внутреннее удовлетворение. Отрывая пластиковую обивку от спинки с сочным богатым звуком, он взглянул на меня: — Знаете, почему я не поехал в этот чертов лагерь? — Он усмехнулся. В его усмешке было что-то свирепое.
— Почему, Ларри?
— Потому что я сломал диван в гостиной, когда устроил потасовку с другом, и вынужден был остаться дома и работать все лето, чтобы раздобыть денег на его замену! Чертов диван! — Он рвал и кромсал остатки стула на более мелкие кусочки. — А потом, когда я проработал все лето, они не взяли деньги, а сказали мне положить их на мой счет в пользу колледжа! Они и так собирались заменить диван! Черт бы их побрал! — Он почти плакал теперь. Я ждал. Ларри нашел свой собственный способ проработать старую обиду; я верил, что он продолжит это. Я на минуту спросил себя, что думают люди в кабинетах этажом ниже о грохоте и треске, который раздается сверху. Я надеялся, что они не сильно обеспокоены, но эта моя забота была скорее поверхностной, чем глубокой. Возможно, мое скрытое убеждение в своей правоте позволяло мне рассматривать собственную работу как более важную, чем их.
Между тем Ларри энергично рвал пластиковую обивку стула на мелкие кусочки. Он засмеялся и сломал последнюю оставшуюся ножку стула. Внезапно мы оба поняли, что оргия разрушения закончилась. Ларри отобрал самые большие куски дерева, которые остались, и передал их мне с ритуальными почестями. — Вот, доктор, охотничьи трофеи! — Затем он повернулся, собрал обломки стула и выбросил их в мусорную корзину. Он усмехнулся, сделав жест большим пальцем, означающий, что все в порядке, и вышел. Я был истощен и на двадцать минут опоздал на следующую встречу.
Разрушение стула само по себе бессмысленно. Этот акт был древним ритуалом, первобытной драмой возрождения, бунтом против вещей и бытия, ориентированного на вещи, и бытия вещью. Акт разрушения стула утвердил Манифестом Ларри, что он больше не вещь, а живое существо со своей жизненной энергией. Очень удачно, что Лоренс получил новое имя, отмечающее его новое рождение, — Ларри.
З апошняй тэкставай нататкі прайшло больш за 2 тыдні.
Гэта быў няпросты час. Даша з'язджала. Я не пісаў рэфлексію ўвечары.
Гэтыя а можа яшчэ якія абставіны выліліся ў тое, што я згубіў магчымасць чуць іншых людзей. Чуць іх болі і патрэбы. Я быў вельмі засяроджаны на пражыванні сваіх эмацыйных станаў, якія не мелі выхаду і бурлілі ўва мне. Атрымоўваецца, што прыходзячы да мяне за падтрымкай у гэты час, вы маглі сутыкнуцца з тым, што я вас не чуў. Хутка закіпаў і пачынаў нястрымана распавядаць пра сябе. Пра маё жыццё, мае турботы і перажыванні, выгаворваўся ва ўсю. Вы праходзілі да мяне за падтрымкай, а я цягнуў коўдру на сябе.
Зараз узгадалася гэтае добрае правіла, што на кожных 2 сесіі пачатковага тэрапеўта, патрэбна 1 сесія для яго самога каб усё пражыць і прагаварыць. Вось раней, я да гэтага правіла сур'ёзна не ставіўся. Зараз буду сур'ёзней падыходзіць да свайго ўласнага стану, да сваіх уласных перажыванняў.
Яшчэ я плакаў на мінулым тыдні. Было больна і крыўдна. Алеж гэта дробязі. Мая мэта стаць больш адчувальным, вяртаць да сябе сваю дзіцячую ўспрымальнасць і вастрыню пачуццяў, паціху рухаецца наперад. Я рады. Ужо я не саромеюся сваіх слёз, як гэта было ў юнацтве. Яны мне не перашкаджаюць і я іх не пазбягаю. Гэтыя слёзы, гэта крок на перад да сапраўды глыбокіх і тонкіх узаемаадносін, дзе ўжо не патрэбныя тыя абароны, тыя непранікальныя сцены.
Ааа, яшчэ Ваня ў госці прыязджаў! Было цёпла. Нажаль у каяке яго не пакатаў, і па лесу мала гулялі.
Кранаеш якую небудзь цяжкую кнігу.
Канцэнтрацыя экзістэнцыяльных думак на адну старонку зашкальвае.
Цікава, напружана... І хопа, закрываеш кнігу, адкрываеш што-небудзь іншае. Збягаеш у лёгкасць і пустую цікаўнасць. Што гэта? Да чаго гэта? Пужаюць новыя пытанні?
Пужае, што зараз будуць абнулены не так даўно атрыманыя адказы, якімі я яшчэ не паспеў нарадавацца.
Ці я не гатовы? Ці я баюся? ....
Ці мяне прыціскае складанасць і непрадказальнасць гэтага свету, адна адзіная ісціна якога ў тым, што ёсць смерць. Хаця дзякуй Богу, ёсць яшчэ і Жыццё.
Ну добра, папісаў, набраўся храбрасці, пайду далей чытаць.
Працоўны дзень.
У календары з'явілася паўгады таму запланаваная дата.
Ехаць трэба ў іншы горад. Даўно там не былі, таму запланавалі яшчэ тыя сія справы.
І вось справа за справаў, поўнае расчараванне і марнаванне часу. Бывае канешне праблісквала штосьці радаснае і светлае. Алеж збольшага сум, раздражненне і абыякавасць да жыцця. Даўно не трапляў у такія становішчы. Перажываў цяжкавата. Узгадаў як раней, такое здаралася часцей, і праходзіла значна цяжэй. Раней было проста невыносна, хацелася праваліцца, ці проста замерці - заснуць і забыць усё як страшны сон.
Адчуваў, што хочацца выгаварыцца. І ўсё да Дашы з пытаннямі: а ты як адчуваеш усю гэтую сітуацыю? А ты як сумуеш? А табе наколькі цяжка?
І праз гэта, неяк стала лягчэй.
А потым мы звярнулі з дарогі ў лес і перад намі адкрыліся прыгожыя краявіды возера. І на сэрцы стала добра. І жыццё заграла іншымі фарбамі.
Вось такая тэрапія лесам і возерам. Можна ставіць каля тэлевізара стакан з вадой. Уключаць відэа з лесам і возерам. Вада будзе заражацца і мець карысную энергію для барацьбы з апатыяй і бессэнсоўнасцю.
Першая рэальна складаная сітуацыя ў Польшчы.
Два тыдні таму, Ксюша захапілася правапісам. Самастойна брала школьны сшытак і пісала, пісала, пісала. Вочы гарэлі. Была ў гэтым канкурэнцыя і жаданне. Паказвала мне з захапленнем. Хвалявалася, што мабыць іншыя дзеці паспелі напісаць значна больш. Але хто ж яшчэ мог прапісаць на паўгады наперад?
Гледзячы на Ксюшу, я ўзгадваў як за два дня рашыў усе хатнія заданні ў падручніку па хіміі. Пасля гэтага мяне падтрымалі, і пачалася мая кар'ера хіміка.
Дзеці папярэджвалі Ксюшу, што пісаць наперад нельга. Казалі пра гэта Ксюше, а Ксюша мне. Мы не звярнулі на гэта вялікай увагі.
А вось сёння здарыўся бум.
Мала таго, што на Ксюшу накрычала настаўніца. Так яна яшчэ і заставіла яе сціркай сцерці ўсё сваю працу наперад. Мая дачка была раздаўлена. Я быў раздаўлены. Невыносна і хочацца крычаць. Хочацца біцца. Палову дня, гэты агонь кіпеў ва мне. Ксюша плакала, я крычаў унутры. Потым я шукаў шляхі вырашэння сітуацыі. Бо невядома, чым можа скончыцца прамы канфлікт. Ксюше вельмі падабаюцца дзеці, з якімі яна вучыцца. Вымалёўваецца шлях, які трэба паспрабаваць. Дабіцца мірнага паразумення з настаўніцай. Каб у яе не было дрэннага стаўлення да Ксюшы, а пры гэтым Ксюша зноў адносілася да яе з даверам. І зноў палюбіла пісаць.
Працяг у каментары.
Пад вечар адчуваю сябе больш складана.
Адчуваю, нібы вучыўся хадзіць. І ўвесь гэты час быў на кастылях.
Упіваўся самалюбаваннем, бязмернай колькасцю пахвалы і адабрэння звонку.
Апошні год рыхтавалася платформа для таго, каб з кастылёў (сацыяльнага адабрэння і прыняцця) пераходзіць на ўласныя ногі (апора на сябе). Пераход гэты, мне падаецца трохі балючым, але патрэбным. Я нават не ведаю, можа кастыль яшчэ нават і не ўбралі, можа трохі толькі кранулі. Цяжка зразумець усю перспектыву змен якія мяне чакаюць, змен якія я змагу прыняць.
У добры шлях!
Ну вось нарэшце.
Скончыўся раж некалькіх дзён, дзе я думаў пра сябе незразумела што. Лётаў ў галюцынацыйнай вышыні ўласнай крутасці. Як добра пікіраваць уніз. Як радасна, адчуваць груз уласнай недасканаласці і сваю чалавечнасць, якая ў гэтай недасканаласці праяўляецца. Адразу ўсё неяк бліжэй становіцца. Людзі цяплей і радней. Ёсць у каго павучыцца. Можна адчуць важнае і высокае ў тым, што па ўмаўчанні пераступіў як глупства. Раней падаецца, мне цяжэй здаваўся гэты пераход ад "маладзец", да "той яшчэ дурань". А зараз, ён адкрывае нешта. Аказаўшыся зараз у стане “дурня”, я адчуў, як прагнуў я саскочыць гэтыя дні з іглы "маладца". Якім халодным і бесчалавечным рабіла мяне гэтая думка пра ўласную мудрасць, правільнасць, геніяльнасць. Усіх абдымаю.