пісьменнасць ⁽⁴⁾

Апошні тыдзень запісваў відэа таго як гатую ежу. Кожны дзень атрымоўвалася гатаваць нейкую новую цікавую але простую страву. Сёння думаю зрабіць мантаж і выкласці. Але справа не заладзілася. Хоць і атрымалася натыкаць гэтых адрэзкаў у капкатаўскія шаблоны, але неяк зусім не тое, чаго я чакаў. Бо хацелася там нейкія цікавыя думкі субцітрамі даць, бо неяк гатаваў прыгожы кавалак чырвонай рыбы, які праўда заваляўся ў лядоўні і прасрочыўся на 2 дні. Карцінка гатоўкі прыгожая, і смак добры, але нікому акрамя сябе не дазволіў есці. А недзе, карцінка была не такой прыгожай, а смакавала цудоўна і ўсім вельмі спадабалася. Так вось падумаў я больш не здымаць відэа з ежай. Неяк перахацелася. Тым больш самае крутая страва гэтага тыдня - Дашын пірог з пеканскіх гарэхаў, а не мае смажаныя ракі.


І сябе не хочацца здымаць каб штосьці распавядаць. У мяне быў досвед запісаць уступленні для некаторых маіх відэа. Гэта было вельмі цяжка, больш за дзесяць дубляў і хутчэй нагадвала нейкую імітацыю, чым шчыры спіч. А вось пісаць, знаходжу для сябе вельмі шчырым і аўтэнтычным. Пішучы сутыкаешся з самім сабой, разважаеш на паперы. Гэтае разважанне адкрывае штосьці новая для самога сябе. Карацей вырашыў больш пісаць, і менш рабіць штосьці на камеру.

А вось размову з іншым чалавекам, то там відэа добра. Але можа яшчэ лепш аўдыа. Фармат падкаста напрыклад.

А калі лес ці каяк, то лепш без камеры ісці. А калі з камерай, то можна і відэа. 

Вось так у мяне і размеркаваліся фарматы кантэнту, якія планую ствараць:
- думкі і разважанні ад сябе - пісаць
- размовы з іншымі - аўдыё / відэа
- туманы / лясы / каякі - відэа / фота

Фоткі з сёняшняга шпацырыку

Пытанні для разважанняў:
1. Як можна жыць больш аўтэнтычна?
2. Як рэагуеце на няўдачы?
3. Што новае хочаце паспрабаваць?
4. Як часта кантактуеце з прыродай?

Тры гады таму, чытаў кнігу "How to take smart notes".
Адным з важных момантаў, якія я для сябе адзначыў, было чытанне кнігі з алоўкам. Падкрэсліванне цікавых месцаў і мелкія словы на палях. Калі кніга дачытана, то потым праходзім па нататках на палях і пераносім іх у стацыянарныя нататкі (напрыклад на камп’ютары).

Вось такія нататкі, дапамагаюць мне адзначыць тое, што звычайна мозг сцірае з памяці. І калі нататак не рабіць, то ўсе моманты кнігі якія супярэчылі маім поглядам, ці падрывалі іх, былі паспяхова забыты. І на выхадзе я казаў: Цудоўная кніга, цалкам супадае з маімі поглядамі. (Вось такі самападман).

Гэта прадмова, да таго, што на мой погляд вельмі карысна рабіць канспект у коўчынг сесіях і дасылаць кліенту.
Бо коўчынг сесія пашырае асэнсаванасць і робіць выклік цякучым пазіцыям кліента. І вось адкрыўшы ўсё гэта, кліент з лёгкасцю зможа забыць усё гэта. Бо ўтрымліваць у памяці і разважаць над няпростымі рэчамі, не так камфортна.

Аднойчы, мяне коўчылі і даслалі мне канспект. Нешта падштурхнула мяне заглянуць у яго праз месяц. Якое было маё здзіўленне, што мой прагноз на месяц наперад не збыўся. І тое, што я лічыў зменіць маё жыцця, гэтае жыццё не змяніла. Без канспекту, памяць бы сцерла ўсе гэтыя размовы і разважанні. І не было б у мяне сутыкнення з рэальнасцю, а замест гэтага проста стваралася б псеўдарэальнасць пад мой запыт.

Выкарыстоўвайце пісьмовыя практыкі, і дасылайце канспекты вашым кліентам, калі гэта мае рацыю!

Пасля эмацыйных бур, у якія хочацца пісаць шмат. З нажымам! З рыкам! 
Так вот пасля такога, прыходзіць бывае зацішша. І ў гэтым зацішшы, звяртаючыся назад, не бачыш той вастрыні. А чаму хацелася крычаць? А чаго было так горача? 
І вось пачынаеш пісаць, у стане цішыні, нават адстранённасці. Перад тым як пачаць, нават задаў сабе пытанне: "Так а пра што пісаць?". Усё нібы ўляглося. Калі ўсё бурліць, то заўсёды вядома дзеля чаго жыць. А калі зацішша, спакой, неадчувальнасць, можа нават і стомленасць. То пытанне сэнсаў і жаданняў вельмі актуальнае. А чаго хочацца, калі нічога не хочацца? А ў чым праўда, калі .... 

.... учора заснуў, зараз працягну ... 

.... а ў чым праўда, калі не хочацца крычаць?
А праўда ў тым, каб кожнаму даць права жыць сваё жыццё. Каб кожны, мог прынесці ў гэты свет сваю ўнікальнасць, чалавека якога немагчыма замяніць ні ў чым сапраўдным і вечным. 
Бо калі людзі пачнуць жыць чужое жыццё, то хто будзе жыць іх? Калі яны паддадуцца трэндам і ўніверасаліям, прамяняюць сябе на канвеернае падабенства, то што будзе? Ці не гэта, найвялікшы грэх? Самога сябе - адзінае, што маеш сапраўднае, прамяняць на штучнае падабенства чагосьці ўніверсальнага. 
Гэты свет, мае патрэбу менавіта ў нас! Не будзем яго абкрадваць.

Вось панапісваю рознага са сваёй галавы. Нязграбнага, бурлівага, супярэчлівага. Потым чытаю каменты, і ўнутры сябе абураюся, што тыя ці іншыя людзі мяне не правільна зразумелі, ці там надумалі няймаверна чаго. І пачынаю там гнуць лінію, так вы ж мяне неправільна зразумелі! Ці я не тое меў на ўвазе. Альбо яшчэ чаго. 
Пакуль не ведаю, адкуль у мяне такое прагненне паапраўдвацца. Жаданне быць усімі і кожным зразумелым і прынятым на 100%. 
Хаця ёсць і рознае назіранне.
Чым больш бурлівы, абстрактны і шматбаковы пост. Тым лягчэй кожнаму чалавеку ўбучыць у ім адлюстраванне сваіх жахаў, трывог, перакананняў. Можна сказаць, што чытаючы тэксты іншых людзей, згаджаючыся ці ўступаючы з імі ў дыскусіію, мы насамрэч устапаем у дыскуссію і згода са сваімі поглядамі, са сваімі схаванымі ці не схаванымі трывогамі. Тое, што ў нас яшчэ не мела быць вырашана, вырашаецца ці паўстаецца, ці абараняецца намі. І тое, якім быў трыгер ужо зусім не важна. Важна, што ў нас бурліць. Чаму для нас важна каб гэта была праўда ці хлусня. 

Мне вельмі радасна, калі вы каменціце, рэагуеце на тое што я пішу. Мне здаецца я так лепш пазнаю вас. Усіх абдымаю!

Наканец пішу не ноччу. Таму і карцінку можна зрабіць светлую!
P.S. Сёння Люба дапамагала збіраць мэблю. Добры памочнік.