прыняцце ⁽¹¹⁾

Бываюць у нашым жыцці, тыя сія дасягненні, значныя падзеі, неверагодныя рэчы.
Але як жа так перадаць падзею, каб іншыя людзі маглі яе зразумець?
Бо кожны з нас нарадзіўся ў сваіх абставінах, дакладна разумее што для яго і яго атачэння з'яўляецца ўніверсальнай валютай каштоўнасці.

Для чалавека, які потам і крывёю здабываў грошы і эканоміў на сабе, такой валютай могуць быць грошы за адзінку часу. І іх канвертар проста пералічыць усё ў выдаткі і прыбытак. Адыме адно ад другога, і скажа ваў!

Іншы чалавек, які імкнецца набраць больш фоловераў ды лайкаў, пастараецца канвертнуць нашу падзею ў колькасць падабаек. І ўжо гэтая лічба, дапаможа яму зразумець грандыёзнасць падзеі.

Будуць тыя, для каго больш важна: Ты чый? Наш ці чужы? Калі чужы, то ўсе твае дасягненні памножацца на -1. І чым лепш, тым горш.

А ёсць і іншыя, яны глядзяць, як гэта падзея датычыцца іх, якая ім з яе карысць? І ўсё што іх не датычыцца, памножыцца на нуль.

Спадзяюся, сустракаюцца і людзі, якія запытаюць: 
Скажы, а для цябе гэта, што значыць? Чаму табе гэта важна? Што ў гэтай падзеі з'яўляецца дыяментам для цябе і чаму? 
Толькі яны змогуць крануць прыгажосць чалавечай душы. Толькі яны сустрэнуцца з чалавекам, і хоць штосьці змогуць зразумець. 

Вось напісаў я і зразумеў, што і мне цяжка задаваць гэтае пытанне: 
А чаму гэта важна для цябе? ...  Ух, ёсць пра што падумаць.

P.S. Калі кажаш дарослым: «Я бачыў прыгожы дом з ружовай цэглы, у вокнах у яго герань, а на даху галубы», яны ніяк не могуць уявіць сабе гэты дом. Ім трэба сказаць: «Я бачыў дом за сто тысяч франкаў», і тады яны ўсклікаюць: «Якая прыгажосць!»
— Маленькі прынц (Антуан дэ Сэнт-Экзюперы)

"Цукеркі, цукеркі, цукеркі! Дай нам цукерак!!! Цукеркі!"
Так звычайна Люба сустракае чырвоны фургон суседа. Раней дзядуля-сусед даваў ёй цукеркі па сваёй волі, а зараз гэта яго імя. Зараз ён навучыўся казаць "няма" і ўцякаць.

А сёння, нашыя польскія сябры згадзіліся патрымаць нашых дзяцей у сябе, пакуль я быў на бацькоўскім сабранні ў садку. Такія госці для дзяцей заўсёды праходзяць весела і радасна. Толькі скончваюцца цяжка. І ў гэты раз Люба не хацела ўхадзіць па мірнаму. Яна ва ўсю глотку крычыла: "падарункі! падарункі! падарункі!". Плакала і патрабавала. Палякі не ведаюць, што значыць слова "падарункі" і я імкнуўся хутчэй звярнуць Любу ў ахапку і ўцячы нават не абуўшыся. Хутка развіталіся, выбеглі на вуліцу. Амаль, амаль ... праносілася ў маіх думках. Алеж трэба было вярнуцца за нашым гаршком.

Пакуль я вяртаўся, Ксюша дапамагла Любе знайсці паразуменне, пераклаўшы ўсім, што Падарнукі гэта Прэзэнты. У паветры пачало арацца: "прэзэнты! прэзэнты!". Нашы сябры ўжо беглі за прэзэнтамі. Алеж я іх сваечасова спыніў.

Запіхаў Любу ў машыну. Перавеў дух. Закрыў дзверы і забраў ініцыятыву. Зараз ужо крычаў я.

Толькі праз хвілін 10, я прышоў у сябе. Праглынуў сорам. Пачаў шкадаваць дзяцей і разважаць над тым, што адбылося.

Сітуацыя аказался для мяне звыш складанай.
Словы "Люба ты не павінна так рабіць!" ужо не з'яўляюцца прадстаўнікамі абсалютнай ісціны.
Люба хоча прэзентаў. Люба кажа пра гэта адкрыта. Люба патрабуе гэта.
Я не хачу заставіць яе не хацець падарункаў.
Я не хачу заставіць яе маўчаць аб тым, што яна жадае.
Тады чаго я хачу?
Я хачу, каб яна лепш разумела іншых людзей і іх эмацыйны стан???

Алеж ці Любіны гэта праблемы, што да яе словаў ставяцца так сур'ёзна (прычым перш за ўсё я)?
Ці гэта Любіна праблема, што тата вырашыў, што яна павінна быць вельмі ўдзячнай і карэктнай дзяўчынкай, а калі не будзе такой то гэта вельмі і вельмі жудасна?
Ці можа гэта я вырашыў, што я адказны за дыскамфорт які яна прыносіць іншым людзям? 

Пішу зараз гэта, і кошкі скрабуць па сэрцу. Бо вельмі прывыклася быць чалавекам, які не турбуе іншых, не робіць ім клопатаў, чалавекам карысным і неканфліктным.

Няўжо жыццё, гэта проста быць добрым, неканфліктным, агібаючым вуглы, счытваць пажаданні іншых людзей? Больш падобна да шляху атрымання адабрэння. Такія людзі як я карысны для грамадства. Яны "малайцы". Іх заўсёды пахваляць. Яны добра падпітваюцца "славалюбствам" і пакутуюць ад ягож.

Алеж ёсць і іншыя людзі: Сакрат, К'еркегор і далей па спісу. Тыя, хто ўсім стаялі пасярод глоткі са сваёй праўдай і адсутнасцю карэктнасці. Якія арыентавалісь на шчырасць і сапраўднасць. Нават і перш за ўсё Хрыстос быў настолькі незручным, што многія жадалі Яго хуткай смерці.

Дарагая мая дачка. Спадзяюся, ты і далей будзеш казаць тое, што сапраўды жадаеш. І не звяртай ўвагі, што ў гэтыя моманты так няёмка твайму "хвораму" тату.

Калі вырываць ці таптаць пустазелле ў сэрцы дзіця, то вытапчацца і пшаніца шчырасці і сапраўднасці. Мяркую, што трэба засяродзіцца на ўзрастанні добрай пшаніцы любячага і шчырага сэрца маёй дачкі. А пустазелле прыбярэцца, калі прыйдзе час. Хаця напэўна ўсё ў міл’ёны разоў складаней і не падападае пад такія простыя гіпотэзы.

Ксю: Я адчуваю сябе вельмі, немагу вытрамаць таго, што ў Любы цяпер сукенка. Мне вельмі сумна, што ў Любы новая сукенка. Таму што ў Любы такая прыгожая сукенка. Таму што мне не прыслалі. У мяне няма такой прыгожай сукенкі няма. Адчуваю, што мне вельмі дрэнна. Таму што ў мяне няма сукенкі ці іншай адзенні такой прыгожай як у Любы. Мне крыўдна, што ў Любы гэта ёсць а ў мяне няма.

Па: Ты думала, чаму табе крыўдна?

Ксю: Я сама не ведаю, алеж пачуцці так даюцца, што зусім нельга адказаць як на гэты пачуцці, ці што яны значаць? Ці навошта яны так працуюць? Ніколі не ведаеш, у жыцці заўсёды загадкі.

Па: Было б цікава разгадаць гэтую загадку?

Ксю: Думаю так.

Па: Гэта як дэтэктыў?

Ксю: Так алеж значна цяжэй. Ніколі яе не разгадаеш.

Па: А калі мы паспрабуем, яе разгадаць з табой?

Ксю: Я не ведаю што атрымаецца калі разгадаем.

Па: Можам купіць торт, калі разгадаем!

Ксю: У чэсць чаго?

Па: Што мы вялікія дэтэктывы.

Ксю: Я думаю яны зрабілі так (маюцца на ўвазе чалавечкі ў Ксюшынай галаве фільм "Галаваломка"), каб мне было вельмі так сумна, так крыўдна што ў яе ёсць сукенка.

Па: Навошта так хацелі зрабіць? Якая ад гэтага карысць?

Ксю: Калі гэта хтосьці з іх крыўда ці сум, яны не разумеюць карысць, яны думаюць толькі што ім сумна зза гэтага.

Я разгадала, загадку, што гэта зусім не карысна мне. Проста яны сумна крыўдныя, і працуюць па чарзе.

Яму хацелася пасумаваць. Ён любіць сумаваць, таму вырашыў пасумаваць.

Па: А як там радасць пажывае?

Ксю: Бываюць такія часы калі і радасць сумная. Калі было агідна і страшна. І радасць на гэта магла зпрацаваць. Ну што, мы адгадалі?

Па: Не ведаю, алеж я думаю, што чалавечкаў няма ў нашай галаве.

Ксю: ООО, як так! Алеж мусіць быць штосьці, што павінна кіраваць намі! Мы не можам кіраваць самі сабой! Калі б іх не было, як бы мы маглі выказваць сум, ці што мы радасныя, злыя, ці агіду?

Па: Ну я лічу, што мы гэта і ёсць, што гэта сапраўды мы ўсё адчуваем. Што б ты магла яшчэ адчуваць у гэтай сітуацыі?

Ксю: Я хацела, каб я была радасная. Каб радасць прыйшла, алеж замест радасці прыйшоў сум. Я не змагла яго ўбраць.

Па: Чаму ты лічыш, што павінна была прыйсці радасць?

Ксю: Люба, мая сястра, я яе люблю, хачу за яе радавацца, алеж не магу.

…. вырашылі працягнуць іншым днём, пакуль разгадку не разгадалі …

Хаціце замалёвак пранізаных любоўю і прыняццем? - Лавіце!

Мець права быць сабой, комплексным, розным, не заўсёды простым і радасным.
Праз гэта мы вучымся больш любіць, больш прымаць.

P.S. Даша кажа, што я зноў пачаў пісаць мол які я маладзец. Бярыце ў разлік.

"Та, дзеля якой ішоў на крыж, нясе мяне на сваіх руках."

Дзякуй любімая.
Вырашальна ў маім жыцці была сустрэча з табой. Тая частка чароўнай казкі, якая звычайна пачынаецца з канца і ніколі не агучваецца, дакранулася мяне. Я жыву ў ёй. У казцы з табой. Дзе кожны непрадказальны. Дзе выклікі перамяжоўваюцца з узнагародамі, адзінота з еднасцю, радасць з сумам, напружанасць з расслабленнасцю. Адчуваецца вялікая патрэба ў табе, і як мне здаецца ў цябе ва мне таксама.

Да будзем танчыць, танец нашага жыцця, і смерць не разлучыць нас.

Бывала такое. У супольнасці нейкай, павядзеш сябе странна, не адэкватна. Адчуваеш ужо, што не ўпісваешся. Не прызнаюць цябе за свайго. І тут мозг шукае шляхі, каб даказаць, што я свой. Лепшы з сваіх. І не тое каб слова ці дзеянне для гэтага зрабіць. Усё жыццё сваё хочацца на гэта пакласці. Алеж ці гэтае жаданне з вялікай літары? Не, не разу. Гэта ўсё праз крыўду і не прыняцце самога сябе. Чалавек які забываецца сваё глубіннае Жаданне матляхаецца ў розныя бакі, пакутуючы ад псеўдажадвнняў.

Ну хоць зараз гэта можна неяк зразумець і адпусціць.

Крэсла гайдалка. Вуліца. Хмаркі. Навес. 
Ксенія выбягае зза вугла. Сумны крок. Вочы да долу. 
- Ксюша, што здарылася?
- Я выпадкова пабіла Любу скакалкай. Яна сама падлезла...
Ідзі сюда мая добрая. Садзіся да мяне на калені.
Не сумуй, рознае бывае.
Ксенія ляжыць у мяне на руках. 

- - - 
Мне здаецца, што я крыху разумею яе. Яе думкі па колу, якія бывае вылазяць то тут то там. Якая я дрэнная, чаму я такая дрэнная, а Люба такая добрая, а я злая... 
Як ёй цяжка ад гэтых думак, як гэтыя думкі захопліваюць яе. Бываюць такія ўчынкі, пасля якіх гэты ком скатваецца на яе лавінай. Яна справядліва адчувае сябе ахвярай (алеж не ахвярай нашага асуджэння), а ахвярай сваіх уласных думак. Ёй дрэнна, сумна, самазнішчальна. Гэта развіваецца так хутка, да і я са свайго боку магу падкінуць паленцаў у яе вогнішча. 

Звонкі сітуацыя выглядае так:
Люба лезла, Ксюша не стрымалася і ўдарыла Любу. Люба плача, ёй больна і патрэбна суцяшэнне. А Ксюша пераключаецца на сваю трагедыю, і ўжо забывае пра Любу. Ці яшчэ больш злуецца на Любу, бо праз яе яна зноў сустрэлася з сабой невыноснай. 
А я ж кажу/крычу: Паглядзі што ты зрабіла! Ідзі пашкадуй Любу! 

- - - 
І вось ляжыць яна ў мяне на руках, і я суцяшаю яе.
Ты добрая дачушка. Не сумуй. Усе мы робім бывае тыя ці іншыя нядобрыя ўчынкі. Так бывае. Ты добрая. Ты не тоеж самае, што твае ўчынкі. Табе не трэба адпавядаць усім нашым жаданням. Ты можаш быць сабой, і мы будзем любіць цябе не ў залежнасці ад таго, ці робіш ты як мы хацім, ці не. Слухай свае сэрца Ксюша, там ты пачуеш адказы.

Гэтыя словы, па адказы якія можна пачуць у Сэрцы захапілі яе. 
На працягу дня, яна тройчы падыходзіла да мяне і запытвала шэптам:
Як можна пачуць адказы ў сваім сэрцы? Папа, навучы мяне.

Я адкладаў гэтую размову колькі мог. На трэці яе запыта вызначыўся з часам.
- Сёння, пасля вячэрняга чытання, мы паразмаўляем пра гэта перад сном.

Зразумела, увесь дзень я думаў, пра штож размаўляць з Ксюшай перад сном.
Няма ў мяне ніякай методыкі, якая б навучыла хоць бы і мяне чуць адказы у сваім Сэрцы.

Прыйшоў час размовы.

Ведаеш Ксюша, лепш за ўсё ў Сэрца спачатку дазнацца пра пытанні. Пра тыя пытанні на якія табе важна мець адказы. Пытанні, якія ўзрушваюць цябе. Напрыклад: Хто ты? Якая ты? Што табе важна? Чаму ты хочаш таго ці іншага? Чаму ты чагосьці бывае не хочаш? ....

- Папа, а я магу дазнацца, чаму мне бывае прыходзяць думкі, што вы мяне не любіце?
- Гэта Ксюша, таму што твой тата думаў раней, што ён вельмі разумны. Усе глупыя людзі так думаюць. І вось твой тата (я), лічыў, што калі Ксюша, робіць штосьці няправільнае, то яе трэба ставіць у куток. Каб яна разумела, што правільна, а што няправільна. Вось дачушка я цябе проста заганяў па гэтых кутах. Замест таго каб прыняць цябе, абняць цябе калі ты і памылялася. Я адсылаў цябе ад сябе. І ты ішла ў кут. Я думаў, што раблю гэта з любоўю. Для цябе. Алеж прабач мяне дарагая Ксюша, я был вельмі глупым. Я люблю цябе Ксюша.
- Папа, я зусім не памятаю ўсяго таго, пра што ты распавядаеш.
- Так Ксюша, ты не памятаеш гэта, алеж да цябе прыходзяць думкі. Што я не люблю цябе, калі ты робіш штосьці дрэннае, таму што раней былі такія падзеі. Прабач мяне Ксюша, я не хацеў зрабіць табе дрэнна. Алеж я быў вельмі глупы. Я не хацеў любіць, я хацеў выхоўваць. Я люблю цябе.
- Добра папа.
- Ксюша, табе стала лягчэй пасля нашай размовы?
- Так папа, дзякуй. Я люблю цябе. Я ведаю, што ты любіш мяне. Алеж чаму ты быў такім глупым? 
- Я не слухаў сваё сэрца Ксюша. Я нічога не разумеў.
- Ну добра папа. 
- Ксюша, я магу напісаць пра нашу з табой размову? А заўтра прачытаю табе, што атрымалася.
- Так, я згодна.
- Добрай ночы, любімая Ксюша.
- Добрай ночы, папа.

Выходжу да любімай апушкі леса. Сонейка асвятляе наваколле, вока радуецца, сэрца наліваецца любоўю, усё ахутана даверам і бяспекай. Лес жыве. Гэты клачок лесу можна лёгка ахапіць позіркам з верталёту ці гугл мэпса. Алеж хто зможа спазнаць яго глыбіню? Усё то, што адбываецца на гэтым клачку? Лес неабсяжны менавіты ў сваю істотную глыбіню. Можна бясконца вывучаць яго, ён заўсёды будзе розным. ...

Сонца схавалася за цёмнымі хмарамі, вецер завывае, лес апынуўся у цемры. Мяне ахапіў жах. Я не адчуваю сябе бяспечна. Хоць у маіх руках ліхтарык, а ў тым ліхтарыку гарыць маленькі агенчык. Алеж што гэты агенчык для такога лесу, каб асвятліць яго? Я не ведаю, што рабіць. Успамін пра тое як лес выглядае ў святле, натхняе мяне. Зараз я не пазнаю сцежкі, дрэвы. Куды не глянь мне страшна. Я баюся лесу, я хачу асвятліць яго. Хачу праз што б то нібыло зрабіць яго светлым. Лес маўчыць, я не магу дазнацца чаму ён у цьме, чаму яму так цяжка, калі гэта ўвогуле скончыцца і ці скончыцца?

Мой язык гэта язык агенчыку ў ліхтары. Ён хоча вырвацца на волю і асвятліць увесь лес. Галінка за галінкаю, дрэва за дрэвам. Мой агенчык хоча выратаваць ад цьмы ўвесь лес. І так ужо не раз было. Ён вырываўся, і лес палыхаў у вогнішчы. Лес гарэў да тла. Святло ішло, алеж гэта не быў сапраўдны свет. Гэта быў свет знішчальны.

У гэты раз, я зайшоў у цёмны неспакойны лес. Пакінуў агенчык у ліхтарыку. Агенчык маўчаў і слухаў лес. Тое маленькае святло агенчыку ў ліхтарыку кропачкай сагравала лес. Лес ведаў, што я з ліхтарыкам чакаю святла. Мы з лесам ведалі, што трэба проста пачакаць. Зразумець і прыняць цьму. Даць ёй права існаваць у лесе. Не бароцца з цьмой так яра, не загубіць тое што любіш. Лес жа таксама баяўся агенчыка. Ён ведаў, што агенчык можа ўсё спаліць.

Мы доўга маўчалі. Мы пранікліся даверам адзін да аднаго. Мы дазволілі цемры быць. Лесу стала лепш. Лес пачаў казаць, а я толькі ціхенька слухаў. З кожным словам якое вымаўляў лес, хмары разыходзіліся ў бакі, а сонейка асвятляла галінку за галінкай, дрэва за дрэвам.

Зараз калі ў лесе будзе цемра, я буду знаходзіць у сабе моцы ісці і чакаць, ісці і слухаць. Я не хачу загубіць любоў, я хачу дачакацца святла.

Кожны чалавек недасканалы, гэта можна сказаць крытэр чалавечнасці, нармальнасць чалавечнасці. Гэта тое, што дае нам магчымасць камунікаваць, любіць, шкадаваць, разумець, прымаць і быць прынятым. Праз усю гэтую недасканаласць пранізваюцца самые лепшыя з'явы на свеце.  Не дасканалы чалавек: памыляецца, крыўдзіць, прамахваецца, ламае, робіць шкоду, не церпіць, крычыць, не ўмее любіць, не разумее...

Усё гэта вельмі па чалавечаму, у гэтым няма катастрофы, кажнае не паразуменне - пакрываецца паразуменнем, кожная памылка - годным учынкам.

Я доўга пакутваў ад адной простай думкі:
"Я маю права быць, толькі, калі я дасканалы."

Гэтая думка, выціскала мяне з рэальнасці. Бо ў рэальнасці я не дасканалы. А вось ва ўласна прыдуманым (бяспечным) свеце, усе працэссы замыкаюцца на адным - я маладзец, я супер стар. Тошна, тошна жыць з такім сраным праведнікам. Увесь свет, людзі вакол, справы якія робіш выконваюць для мяне толькі адну функцыю: гэта сітуацыі ў якіх я павінен быць МАЛАЙЦОМ і гэта людзі якія павінны гэта зацвердзіць. Кола замкнулася.

"Яху!!! Я прыдумаў геніяльную ідэю, зараз мы сябры ўсе напружымся, папрацуем безкаштоўна, а сям'я мая пакуль на сухарях трохі пабудзе. Алеж потым мы падымем мільёны! - Я маладзец, я супер стар!
Праз 3 месяца.
Сябры, я бачу ўсе недасканаласці гэтай ідэі, трэба завязваць. Я змог праглядзець у сутнасць рэчаў, і змог пераступіць праз сябе мінулага. Разыходзімся, сварачваемся. Папрацавалі бескаштоўна і хопіць! - Я маладзец, я супер-стар."

"Дарагая і любімая, табе цяжка? Табе дрэнна? Ты не ведаеш, што з табой адбываецца? - Да ладна, зараз я ўсё разрулю. Я ж маладзец, я супер стар. А ты жонка лепшага ў свеце мужа! Я вось табе, што скажу. У нас лепшая сям'я ў свеце, ты самая любімая жонка. Мы самыя шчаслівыя людзі на свеце. Што ж табе так тошна? Што ж табе так цяжка? Проста, штосьці ў табе зламалася, бо аб'ектыўна паглядзі ўсё проста супер пупер. Алеж я табе дапамагау ўсё парэмантаваць унутры цябе, і ўбачыць як жа сапраўды ўсё добра і цудоўна."

"Любімая, у цябе страхі? - Да не бойся ты, усё добра. Бо я маладзец, я супер стар."

"Любімая, ты лічыш я мала зарабляю? - Ну ты што, паглядзі на бамжэй. Паглядзі на жанчын якія ў адзіноце, без мужа. А ты, ну проста каралева. Я забяспечваю сям'ю і ты можаш не працаваць. Я маладзец, я супер стар! Ты напэўна забыла, што са мной ты будзеш шчасліва і ў намёце пасярод поля."

"Дзеткі, зрабілі дрэнна, ідзіце пастойце ў куце. Гэта мая аўтарская методыка выхавання. Я яе геніяльна прыдумаў. Я маладзец я супер стар."

"А кампанія наша, гэта кампанія сяброў. Грошы мы і не збіраліся зарабляць, як усе астатнія ідыёты. Толькі я, толькі я магу даць вам усё гэта. Я маладзец, я супер стар."

"О, я тут страшна накасячыў. Алеж глядзі, як бесстрашна я прызнаю свае памылкі. Я маладзец."

"Я самы грэшны на зямлі, я не маладзец, я не супер стар. Классна гучыць. Як крытычна я да сябе адношуся. Які цвярозы погляд на жыццё. Я маладзец, я супер стар!"

"Хаціце мне штосьці параіць? Канешне, я ўжо гатовы выслухаць вас, і распавесці як я ўсё гэта пралічыў і зрабіў. Я ж не ідыёт нейкі, я ўсё на свеце разумею і бачу. І таксама я бачу, што нічога не бачу, і ўсё што там яшчэ патрэбна бачыць і ведаць. Я ж маладзец... "

Амаль званітавала пакуль пісаў. Абдымаю вас, дарагая мая Даша, дзеці, бацькі, брат, сябры і калегі па працы і праектам. Вы былі ахвярамі, страха недасканаласці, зза якога я паўцягіваў вас ва ўсе гэтыя тэатральныя падзеі свайго жыцця. Дзякуй, што былі разам. Дзякуй, што верылі і любілі мяне. Дзякуй, што і зараз любіце мяне.

Мой страх быць не дасканалым, душыў мяне. А я, праз маю тошную праведнасць душыў вас з розных бакоў. Сваёй непадступнасцю, апраўданнем і не дапушчэннем таго, што вам са мной можа быць цяжка.

Зараз мой выбар - быць Чалавекам, чалавекам па добраму не дасканалым, якому і не трэба той дасканаласці, хутчэй трэба любві і сапраўднай скіраванасці на іншых людзей.

Зараз, я не маладзец, я чалавек. Я люблю сябе.

Сумленне... па-беларуску гучыць неяк па іншаму, чым варыянт па-руску - “Совесть". Вось я хацеў напісаць менавіта пра "Совесть".

Мой шлях да пошука свайго глыбіннага Жадання, прайшоў праз цікавую справу. Трэба было паставіць знак пытання перад усімі Жаданнямі больш мелкага калібра майго жыцця. І пасля гэтых пытанняў, раскрывалася, што тоё сёё (а насамрэч шмат усяго) было не маімі жаданнямі. З той пары я пачаў думаць і пра "Совесть". Вось бываюць сітуацыі калі яна грызе, таму што ў сітуацыі выбару завісаеш над тым як і што зрабіць. Бывае відавочны выбар, а бывае зусім не відавочны. І карані "совести" могуць ляжаць не ў нас, а ў нашым выхаванні і нормах грамадзтва. А гэта не тыя рэчы, якім трэба давяраць без крытычнага на іх погляду. Атрымоўваецца, што і паступаць па сумленню не значыць гарантавана зрабіць добра. А калі ў вашай супольнасці было прынята забіваць іншадумцаў, а тым у каго не хапала для гэтага храбрасці - падвяргаліся крытыке, і адчувалі пачуццё віны. Прасілі прабачэнне за сваю мягкацеласць. Вось у іх сумленне заўсёды падказвае ім, ты можаш не ляніся, ідзі забівай. А з іншага боку, іншы голас будзе казаць за жыццё. Ці там скрадзі ў багатых і аддай бедным. Пакладзі ўсё сваё жыццё дзеля блізкіх людзей. Выгадай грошы для сям'і ці аддай усё незнаемцам. І будзе мальтыхаць тую "совесть" і нас разам з ёю. Павінна быць над ёй штосьці большае, грунтоўнее і разумнее.

Алеж тая добрая справа, якую робіць "совесть", гэта магчымасць дазнацца пра сябе больш. Што за галасы, што за версіі мяне ў гэтым дыялоге? Чаго яны хацяць, і як яны ўва мне сфармаваліся?

Дзякуй а.Вячеславу Рубскаму за яго разважанні на гэты конт.

Наколькі моцна вас раздражняе няшчасны чалавек? Чаму гэта так больна і невыносна? Чаму хочацца ўсё выправіць як мага хутчэй? Заставіць яго быць радасным, прызнаць прыгажосць света,  падзякаваць свайму лёсу і быць удзячным Богу.

Напэўна мы баімся, што ў гэтым чалавеке адлюстроўваецца праўда. Адлюстроўваецца адзінота, непазбежнасць смерці, і глабальная бессэнсоўнасць. Мы самі ўсемі рукамі пазбягаем такіх станаў, заядаем гэтыя станы фастфудамі ўсіх масцей: мэтамі, планамі, ежай, фільмамі, пачуццямі, бойкамі і навінамі. Мы баімся заглянуць у гэтую бездну важных пытанняў, на якія ў нас няма адказаў. А самі пытанні прыціскаюць і размазваюць нас. Бо праз прызму гэтых пытанняў, усё нашае жыццё перагортваецца, мы бачым ізнанку саміх сябе. Мы голыя і неабароненыя перад гэтым жыццём. А ўсе ілюзіі якія мы будавалі, каб адчуваць сябе ўладальнікамі жыцця, проста туман.

Здарылася і ўва мне перамена. Раней я згараў, калі чалавек у маёй прысутнасці сумаваў ці быў не шчаслівым. Мяне гэта разрывала.

А зараз гэта шанец, зараз гэта момант калі чалавек находзіцца на мяжы адной з праўд, чалавек які прагне праўды, і адмаўляецца ад фастфуда які яму прапануецца з усіх бакоў. Не будзем заядаць, не будзем пазбягаць гэтых станаў.

Гэта страшна, алеж праз гэта можна лепш дазнацца самога сябе.
Можна знайсці сваё сапраўднае жаданне, ад якога мы так далёка стаім.

Любіце сябе, калі вам так цяжка. Любіце іншых, калі ім так цяжка.