псіхалогія ⁽²⁷⁾

3:30

Успышкі святла і грукат. Не ў першы раз, адзін і той жа час. Даша просіць закрыць вакно. Мне патрэбен час, каб зарыентавацца ў прасторы. Завісаю перад вакном, даўгачаканая прахалода - прыгожая маланка і моцны дождж, надыхацца бы. Прачынаюся, прыходжу ў сябе. 

Ломка. 4 гадзіны таму я зышоў з інтэрнэта да канца лета. Заблочыў усе соцсеткі і мессенджеры. Пакінуў толькі сакрэтны для кліентаў, бацькоў і Дашы. Хачу, чаго небудзь новенькага і цікавага. Механічна правяраю тэлефон. Асалода расцякаецца па целу. Кліент напісаў пра свае думкі. Дакінуў мне дафаміна, праз маленькую шчылінку. І вось я ўжо бадзёры. Пераходжу з крышкі ўнітаза да ноўта, каб напісаць нататку. Бо ўсё вакол і ўнутры мяне палыхае святлом і грукатам. Як магу я дапамагчы чалавеку, ад якога адмовіліся іншыя псіхатэрапеўты? На што я разлічваю? Як высока заходжу ў сваіх марах, і це не прыйдзецца ляцець долу разбіваючыся аб рэальнасць? Супакойваю сябе: "Я проста суразмоўца". Але прадчуваю, што ўсё значна складаней, чым я магу сабе пра гэта ўяўляць. 

Свой дафамін я атрымаў. Цікава, колькі грошай перавесці кліенту за маё задавальненне? Колькі чалавек на свеце, гатовыя былі бы плаціць, каб стаць важнымі ў жыцці іншых людзей? Каб ім давяралі нешта сакравеннае, чаго не могуць сказаць нікому іншаму? Мне падаецца, я забіраю свой асноўны ганарар ад працы, менавіта праз гэты стан. Я сцвярджаю сваю постаць і яе значэнне ў гэтым свеце, праз адчуванне маёй адметнасці. Праз вобраз чалавека, якому хочацца давяраць. 

Завіс над гэтай апошняй фразай, пераглядаю, думаю. Што падумаюць людзі якія будуць чытаць? Як гэтыя словы будуць зразуметы, маімі кліентамі? Ці не страчу я іх давер? Напэўна, я не лічу сябе чалавекам, якому можна давяраць. 

4:30

Вярнуўся ў ложак. А за вакном ужо святлей. Навальніца сціхла ў імгненне. Трэба спаць. Нейкія гукі з дзіцячага пакою. Падымаюся. Люба ўткнулася ў сцяну. Паправіў яе. Апрануў майку-шорты і выперся на вуліцу.

Цёпла. Яшчэ трохі капае. Няма мэты куды ісці. Проста іду. Чую гукі скрыпкі. Нейкая зусім адчайная і сумная гісторыя. Падыходжу ў упор. Гэта рыпанне рэкламнага сцягу каля Брыко. Якое яно мілагучнае сёння. Машына праехала. А я іду, прадчуваючы магчымыя прыгоды. Але не душы. Вось невялічкія могілкі ў парку. Зайду. У парку ідзе дождж. Тыя кроплі, што затрымаліся на лісцях дрэў валяцца ўніз ад парываў ветру.

Што адбудзецца? Куды я іду? Які сігнал ад Бога, змагу разглядзець гэтым разам? Ці можна было б яго адчуць не выходзячы з ложку?

Ах, ведаў што лава мокрая. Хаця на гэтае і разлічваў. Зараз мокрая жопа. Ці гэта сігнал? Не, але вельмі хочацца. Вельмі хочацца дакрануцца, да чагосьці невымоўнага. Разарваць матэральнасць гэтага свету, прабіцца да жыцця.

Выходжу з парку. Дзве басаногія жанчыны машуць таксісту. Іду дадому.

9:00

- Папа, чаму фея не забрала мой сёняшні ліст? 

Узгадваю свае думкі за апошні тыдзень, наконт феі і дзеда мароза. Узгадваю як шчаслівыя дзеці ўрываліся раней ў пакой з крыкамі: "Ура, ад феі падарунак! Ад феі ліст!" А я безэмацыйна адказваў: "Добра. Цудоўна. Пакажы, што там яна вам прынесла?" Як можна, з каменным тварам рэагаваць на цуд гэтага жыцця?!!! Добра яшчэ, што не сімуляваў захапленне і здзіўленне! Гэта ж найвялікшае спаганнене цудаў, чуючы пра цуд - згаджацца і не рыпацца з месца. Нават не ўяўляю, як гэтая бацькоўская рэакцыя можа ўмяшчацца ў сэрцы дзіцёнка. 

Доўгае маўчанне, выдыхаю і нарэшце я вырашаюся.
- Ксюша, фея гэта я.

Ксюша ціха плача, па яе шчацэ цячэ слязінка суму і крыўды. Яна нібы і ведала, што гэта я. Але мела надзею.

Ах як жа ёй і мне хочацца, каб былі сапраўдныя цуды. Каб містычнае, разрывала сумны свет матэрыалізму.

Мы абняліся і ціха плакалі. 

А потым доўга разважалі, як жа нам з ёй знайсці сапраўдныя цуды. 

Вось не раз чуў такое: "Мы хавалі ад дзяцей, тое пра што перажывалі.”
Што імкнуцца схаваць? - Канфлікты паміж мужам і жонкай, незадаволенасць жыццём, незадаволенасць працай, праблемы, абясцэньванні, нейкія тупіковыя сітуацыі.
А вось як па мне, прагаворваць дзецям тое, што зараз адбываецца. І што з'яўляецца сапраўднай прычынай майго эмацыйнага стану. Гэта цудоўна. Гэта нібы легалізацыя, пачуццяў. Легалізацыя нервовасці. Па маім назіранням, дзеці адчуваюць сябе ў такім значна ўтульней, чым калі яны бачаць толькі праяўленні, а пра прычыны ім трэба здагадвацца. Бо неразуменне прычын, параджае ў дзецях вялікую фантазію. Яны ж могуць і ўсё прыняць на сябе, вырашыць, што яны вінаватыя. Ці што адбываецца штосьці бескантрольна страшнае, настолькі, што і казаць пра гэта нельга. І паказваць, што ты гэта бачыш таксама нельга. І вось жыццё, паціху пераўтвараецца ў імітацыю. Дзе людзі бачачы, робяць выгляд, што яны сляпыя. 

Дарэчы пісаць - гэта таксама добрае пражыванне складаных станаў.

Група “Крызіс Светапогляду” датычыцца ў першую чаргу рэлігійнага, ці іншага істотнага пераасэнсавання.  

Для тых хто зышоў з мінулага, але яшчэ не адчувае сябе ўпэўнена ў новым светаадчуванні.

Удзел у групе за ахвяраванне, можна арыентавацца на 5$ / сустрэча.
Падрабязнасці тут:
https://listeners.space/by/grupa-kryzis-svetapoglyadu/

Каго закранула, напішыце мне ў асабістыя паведамленні. Абмяркуем.

Самаацэнка добрая рэч, дапамагае жыць, дзейнічаць, рушыць наперад.
Я сам бачыў, як падняцце самаацэнка акрыляла людзей і давала ім моцы рэалізаваць сябе.

Але менавіта я, у сваім звычайным стане знаходжуся (як мне падаецца) на другім канцы гэтай шкалы, там дзе нармальная самаацэнка павінна была б ужо называцца высокай. І калі я да свайго гэтага светаўспрымання дакідваю паліва ў топку самалюбавання, то адрываюся ад зямлі. 
Мае добрыя намеры, трансфармуюцца ў сурагат дапамогі людзям, калі яны мяне пра гэта не прасілі. Я нібы прымаю адказнасць за людзей, і прапушваю сваё бачанне жыцця, не даю чалавеку пражыць яго жыццё. Жыццё настолькі недасканалае як і маё асабістае, недасканалае але роднае! Сваё, не чужое! 

Можа гэта з дзяцінства? Я ўсё памятаю, што ў дзяцінстве хацеў дапамагчы дзядулю не ўжываць алкаголю, потым самому сабе, а потым іншым людзям. Успрымаў алкаголь як ворага, і любыя метады якія б спынялі яго ўжыванне як дабро. Зараз разумею, што ўсё не так проста. Што маё імкненне дапамагаць, павінна быць скіравана да мяне самога, і карысным яно можа быць выключна для мяне.  Іншы чалавек, ведае сваё жыццё і шукае свой шлях. Права жыць сваё жыццё каштоўнае! Няхай жывецца жыццё!

P.S. Я рады, калі атрымоўваецца, прыгожа і смачна гатаваць. 
Калі гатоўка ў радасць - то гэта пра любоў!

P.P.S. : Здаецца я папутаў тэрміны. На мяне ўплывае не самаацэнка, а як раз ацэнка ад іншых людзей. Я магу давяраць іншым людзям, калі яны мне кажуць ці транслююць, што я малайчына. Гэта і раскачвае хвалю неадэкватнага разумення самога сябе, па знешнему меркаванню. Калі я ўмацую самаацэнку, то як негатыўныя так і пазітыўныя знешнія меркаванні, будуць уплываць на мой стан значна менш.

Як пачуваць сябе ў бяспецы калі ты дзіцё?

1. Перш за ўсё трэба навучыцца лазіць па сценах метадам распоркі, калі ў вузкіх праходах абапіраешся нагамі па розных баках. Такім чынам можна далезці амаль да самай вышыні трохметровай столі. Трэба выбраць лакацыю дзе знаходзячыся пад столей ты будзеш у максімальнай абароне, гэта напрыклад у туалеце. Калі дзверы адкрыюцца, і злодзей засуне галаву паглядзець, ці ёсць хто - то нікога не ўбачыць, а ты можаш скокнуць яму на галаву. Што рабіць потым, пакуль не вядома. Алеж гэта ўжо нейкі план.

2. Трэба навучыцца ўпэўнена трымаць у руцэ газавы пісталет, ён падобны да сапраўднага і гук такіж выдае, алеж напэўна не забівае. Трэніруйцеся кожны дзень, дастаючы яго і прымяраючы ў сваёй далоні. Вучыцеся казаць упэўненыя словы злодзеям, якія выламалі дзверы і глядзяць на вас наўпрост. А вы накіраваўшы на іх газавы пісталет, кажаце, што будзеце страляць. (Хм, добрым планам было б страляць яшчэ да таго, як яны выламаюць дзверы. Магчыма яны спужаліся б гуку. Добрая ідэя!)

3. Насупраць уваходных дзвярэй складзіце з падушак нібы сцяну падмурак, дастаньце з сейфа ружжо і патроны. Пакладзіце патроны каля сябе. Адзін патрон, на мядзведзя ўстаўце ў ружжо. Пакуль будзеце трэніравацца, ніколі! ніколі не здымайце ружжо з засцерагальніка (предохраніцеля). Вучыцеся казаць фразу, што будзеце страляць. Адточвайце ўпэўненасць у сваіх словах, і будзьце гатовыя стрэліць. 

Не вырашальны кейс.
- Вы бяжыце з школы дадому, заходзіце ў пад'езд. Калі бачыце, што хтосьці незнаёмы ідзе за вамі, хутчэй закрываеце дзверы за сабой і выклікаеце ліфт. Трэба паспець убегчы ў яго і націснуць на кнопку паверха, каб дзверы закрыліся. Алеж гэта яшчэ не ўсё. Потым бегам па калідору, да дзвярэй. Ключы засоўваеце ў ніжні замок, калі ключ не захрасае, то ўсё добра. Калі трохі захрасае і чутны дадатковыя гукі, то паніка можа ахінуць вас. Алеж працуем далей, адкрываем гэтую сраную дзьвер. Ніжні замок падаўся. Справа за малым, адкрываем верхні замок. Раз два, дзверы адкрытыя. Дастаём ключ. Праслізгваем з хуткасцю яшчаркі. Захлопваем дзверы. Шчоўкаем замком! Жывем далей!

Вось у снах чамусьці, менавіта на стадыі "Захлопваем дзверы - шчоўкаем замком", у маленькую шчыліну паміж дзвярыма прасоўвалася нейкая сраная рука і я прачынаўся ў поце...

Добрай ночы. Салодкіх сноў.

Сёння Ксюша распавяла сумную гісторыю яе ўзаемаадносін з самай любімай сяброўкай у школе.

Ксюше вельмі падабаецца з ёй гуляць. Сяброўка крэатыўная, цікавая і прыдумляе крутыя гульні. Алеж ёсць і другі бок усяго гэтага. 
Ксюша паскардзілася, што ва ўзаемаадносінах са сваёй сяброўкай мае вельмі мала свабоды. Бо калі, яна хоча зрабіць штосьці па свайму, то сяброўка крыўдзіцца, расстройваецца і можа нават злавацца. А Ксюша баіцца гэтых эмацыйных станаў сяброўкі. Да і сяброўку згубіць не хоча. 

Мне было балюча чуць гэтую гісторыю, я бачу, што ў нейкім плане гэта залежныя ўзаемаадносіны. І што свядома, ці несвядома, Ксюшына сяброўка сваёй рэакцыяй застаўляе Ксюшу пазбягаць канфлікту, хаваць сваё ўласнае меркаванне, што ёй штосьці не падабаецца. 

Я сказаў Ксюше, што нічога страшнага ў тым, што другі злуецца няма. І не абавязкова яму заўсёды падыгрываць. Што адказнасць з эмоцыі і крыўды ляжыць на сяброўцы, а не на Ксюше. 

Алеж для Ксюшы сапраўды вельмі важны гэтыя ўзаемаадносіны, яна ад іх натхняецца, і ад іх пакутуе. А яшчэ мае страх, што калі яна будзе казаць сваё меркаванне, то яе сяброўка пакрыўдзіцца, і больш ніколі не будзе з ёй сябраваць. 

Вось і што з гэтым рабіць? 

Затое, я змог падсвяціць Ксюше, што яе адносіны з малодшай сястрой Любай вельмі падобныя на тыя што апісаны вышэй, толькі Ксюша з'яўляецца трохі маніпулятарам. І часта Люба ідзе на ўступкі, выбірае не ў сваю карысць, а ў Ксюшыну. Бо Любе невыносна, калі ў Ксюшы дрэнны настрой. 

Вось такія амаль трохкутнікі. 
Дзякуй дачушка, што можаш абмяркоўваць са мной такія няпростыя пытанні.

Першы дзень Экзістэнцыяльнага саміта распачаўся з чатырох спікераў (праслухай я пакуль толькі аднаго). 
Алеж цікава адгукнуліся і раней знаёмыя словы Віктара Франкла.

Не мы пытаем жыццё пра сэнс таго, што адбываецца. Гэта жыццё пытае ў нас, гэта за намі чакаецца адказ. Вось адбылася штосьці радаснае, ці хутчэй жудаснае. І мы адказваем, пра што гэта для нас. Мы адказваем, у чым сэнс гэтага для нас. І не проста словамі, а самімі сабой, сваім выбарам, сваімі дзеяннямі. 
І вось жыццё пастаянна запытвае ў нас, а нашы адказы на гэтыя пытанні - ствараюць нас.  
Так і жывем.

Каму цікава магу даслаць спасылку для ўдзелу ў саміце (будзе да пятніцы).

Ня быць скотам, ці ня быць "лохам"?
У нашай культуры адно стаіць насупраць другога, канфліктуе і іскрыць.
Ну вось вам замалёвачка. 

Сітуацыя: Знаёмішся з чалавекам, аказваецца, што яму патрэбна дапамога і ты можаш яму дапамагчы. Неяк светла на душы і радасна. Ідзеш дапамагаеш. 

Слова ад соцыўма: 
- І навошта, ты дапамагаў гэтаму чалавеку? Ён жа ні бальны, не хворы, і грошы ў яго ёсць. Ён цябе проста як лаха развёў. Пакарыстаўся табою, а ты дурань павёўся. 

Слова ад праваслаўных: 
- Ты калі думаеш, што нешта добрае робіш, то загінеш. Ты першы грэшнік! Шукай сабе асуджэння, каб упісвацца ў нашу праваслаўную культуру і спасціся.

Пасля ўсяго гэтага ў галаве пачынаецца кавардак.
Унутраны дыялог: 
- Якая мне выгада, з таго, што я яму дапамагаю? Трэба абавязкова шукаць выгаду, трэба шукаць карысць. Каб і лохам не быць у вачах іншых людзей. І каб не забываць, што толькі грэшнікі спасаюцца. 

Вось і было, што проста хочацца, проста радасна, проста светла на душы.
Алеж з такімі прынцыпамі не пражыць, трэба будаваць зверху розныя абарончыя і прыспасабленчыя механізмы. А потым можа ў іх і скатывацца. Потым можа іх і трансляваць іншым. Замкнёнае кола. 

Вось і Дух Святы акрыляе нас на добрыя думкі і справы. Алеж мы ад яго імкнемся як мага хутчэй пазбавіцца, бо ён не ад гэтага Міра.

І словамі Б'юдженталя:
Дзейнічаць з унутранай мацівацыі - так не прынята. Гэтым нічога не апраўдваецца, гэта ўвогуле нікога не цікавіць. Ты павінен знікнуць, і толькі трансліраваць тыя знешнія правілы якімі ты кіруешся. Тыя знешнія абставіны, якія заставілі цябе дзейнічаць.

Моўчкі чытаў Б'юдженталя, стрымліваючы эмацыйную лаянку якая перапаўняла мяне, бо мне было вельмі шкада кліентку Б'юдженталя, падаецца яе гісторыя паўтараецца ў жыцці вялікай колькасці людзей. 
Я ў канцы нататкі прывяду тэкст з кнігі, які мяне так трыгернуў. А зараз паглыблюся ў свае ўспаміны.
Недзе 11 год таму, мне адкрылася адна "жудасная праўда" пра самога сябе. Гэтая, праўда гучала так: "Мне заўсёды было напляваць на іншых людзей, мяне цікавіў толькі я сам. І тое як я выглядаю". Было больна, невыносна, руйнуючы, сорамна. 
Што мяне прывяло да такой высновы пра самога сябе? Нейкае рэзкае разуменне таго, што мне было важна ў розных узнікаючых сітуацыях. Чамусьці адразу ўзгадаваліся спартыўныя спаборніцтвы. Валейбольныя і футбольныя матчы ў якіх я ўдзельнічаў. Калі спаборніцтвы былі больш менш адказныя, то мяне трыгерыла толькі адно пытанне.
"Я НЕ ХАЧУ БЫЦЬ ВІНАТЫМ У ПАРАЗЕ КАМАНДЫ!" - адзіная думка, якая была галоўней за ўсе астатнія. Мне было ўсё роўна, выйграем мы ці прайграем. Уся мая ўвага была сканцэнтравана на тым, каб я не зрабіў тую ракавую памылку, ці серыю памылак з-за якіх мы прайграем. 
І шмат у якіх іншых адносінах, дзеяннях, праектах, навучанні і працы мяне клапаціла перш за ўсё гэта. 
З-за страха перад віной, я навучыўся майстэрскі будаваць апраўданні. Выбудоўваць шляхі аргументацыі, пераварочвання сітуацыі і пралікаў, як можна выправіць ці кампенсаваць сітуацыю. 
У безвыходных сітуацыях, дзе мне не прабачалі і я не мог скінуць віну, я пачынаў нападаць. Я патрабаваў прабачэння! 
Яшчэ не так даўно, я сам сабе прамаўляў: "Самае жудаснае, што са мной можа здарыцца. Гэта калі я буду вінаваты, не змагу яе выправіць і мне не прабачаць ніколі!". Нейкі краевугольны камень, вакол якога варочалася (а можа і зараз крыху варочаецца) маё жыццё. 
Сорамна канешне прызнавацца, што ставячы віну на першае месца, усё астатняе блукалася на фоне і мала ўплывала на мяне. 

Я станавіўся бессардэчным да пакут людзей (блізкіх і далёкіх), рознымі шляхамі губляў чалавечнасць і адэкватнасць. 
Вось я думаў, што ўсё гэта эгаізм. Алеж калі прыглядзецца, то збольшага, гэта нездаровыя ўзаемаадносіны з віной і яе ўсёпаглынальнай моцай.

А зараз некаторыя радкі з кнігі "Навука быць жывым" 
- - - 
— М-м-м. Да, думаю, да. Это бессмысленно, я понимаю. Но в ту минуту это было именно так — как будто вы был моей матерью. И разозлились бы на меня, если бы я не была внимательна. Это глупо, я знаю... 
 — И все же это было именно так, не правда ли? — О, да! Она становилась такой холодной, когда я не слушала. 
 — Холодной? 
 — Очень холодной, а потом говорила, что, очевидно, у меня есть более важные вещи, о которых я должна подумать, и что она не будет беспокоить меня своими разговорами. О, я чувствовала себя так ужасно. Мать так заботилась обо мне, а я не слушала. Я всегда была так рассеянна. Я не знаю, что со мной. 
 — Что происходило после того, как она говорила, что больше не будет беспокоить вас своими разговорами? 
 — Мать вообще переставала со мной разговаривать. 
 — Вообще? 
 — Да. Иногда целыми днями. Пока я не начинала плакать и умолять ее простить меня и обещала больше не отвлекаться и слушать очень внимательно. Так я впервые познакомился с угрюмой, холодной, отстраненной матерью Дженнифер, которая всегда обещала близость только в том случае, если Дженнифер будет достаточно хорошей, но которая никогда не могла снизойти до маленькой девочки, тоскующей по ней.

Да сваіх 35 год я дакладна ведаў як менавіта трэба жыць кожнаму чалавеку на зямлі. Можна было да мяне прыйсці, і я б патлумачыў як правільна і што рабіць. За гэты час, такая звычка ўва мне добра закасцянела. Таму зараз, ой як цяжка мне быць новым чалавекам. Чалавекам, які лічыць, што кожны павінен жыць сваё жыццё, а не грэбаць усіх да нейкіх універсальных правілаў. 
Звычайна цяжка бывае два разы за раз. 
Вось насупраць мяне разумны чалавек, які жыве сваё жыццё, алеж сутыкаецца з цяжкасцямі. Падчас размовы ўва мне ўзнікае жаданне штосьці параіць. Я пакутую стрымліваючы гэтае жаданне. У нейкі момант мае сілы адступаюць, і я пачынаю страляць парадамі. А потым, калі размова скончылася, у мяне пакуты ад таго, што я ў чарговы раз не стрымаўся. І сваімі парадамі, нібы адняў у чалавека права жыць сваё жыццё. Так і жывем. Алеж дабро пераможа!

Унутраны свет чалавека ствараецца ў той момант, калі ён разумее, што можа казаць няпраўду. Гэта значыць, што ты можаш схаваць сваё ўнутранае для самога сябе, што ў цябе ёсць інструменты і магчымасць казаць толькі тое, што лічыш правільным у той ці іншай сітуацыі. 
І вось яшчэ прачытаў: "Для псіхааналізу наўмысная хлусня нічым не горш, чым праўдзівыя словы: хлусня выказвае праўду нашага жадання".

Алеж давайце пойдзем далей. Падумаем пра пачуцці. Пра тую праўду, якая датычыцца сваіх пачуццяў. З пачуццямі ў нас не ўсё так проста як з інфармацыяй. Бывае, у нас ёсць унутраныя забароны ці сорам за тое што мы адчуваем тое ці іншае. Самыя простыя прыклады: гнеў, страх, агіда, сум. Бываюць гендарныя забабоны, на слёзы для мужчын напрыклад.
Вось тут, можа пачынацца наша хлусня як самім сабе, так і спробы падману іншых людзей. Алеж падманваць мы ўмеем толькі інфармацыяй, ну ці нацягнутай да вушэй усмешкай. Такое сабе, асабліва калі казаць пра блізкіх людзей. 

А зараз некалькі напаўпраўдзівых пастановак:

1. Вы сядзіце дома і чытаеце кнігу. У дзверы заходзіць ваш блізкі і дарагі чалавек. Алеж паводзіць сябе ён неяк странна. Трохі напружаны, маўчанне і пагружэнне ўнутар сябе змяняецца актыўнай гаворкай пра штосьці адстранённае. Нацянутая ўсмешка зходзіць з твару, як толькі чалавек думае, што вы на яго не глядзіце. Вы ўжо ўвогуле і не запытваеце ў яго: "Што здарылася?" Бо ведаеце якім будзе адказ: "Нічога! Усё добра! Я нешта прытаміўся". Цяжка сказаць, што адбываецца зараз унутры вас, і ці можаце вы выказаць той жах і рой думак які ўзбаламуціўся ў вашай галаве. У галаве можа праслізнуць усё, што заўгодна. Ад таго, што хтосьці хварэе смярцельнай хваробай, да таго, што вашыя асабістыя ўзаемаадносіны з чалавекам проста страціліся. Што гэтаму чалавеку, невыносна з вамі. І ён толькі грае зацікаўленага, хаця на самой справе ён пакутуе кожны раз калі з вамі сутыкаецца. Ну і ў галаву можа пракрасціся думка, што вы ва ўсім гэтым вінаваты. 
   
-> А на самой справе ваш любімы чалавек проста нехацеў засмучаць сваю жонку/мужа і распавядаць яму/ёй пра свае праблемы на працы, ну навошта турбаваць. Чалавек гэты лічыцць, што так праяўляе любоў, пражываючы ўсё ўнутры сябе і не турбуючы сваіх блізкіх.
   
   
2. Ці зойдзем з іншага боку. Вось вы чалавек на якога гадзіну таму накрычалі, адчыталі і ўнізілі перад калектывам. Вы зруйнаваны, вам цяжка і вы злуяцесе (алеж хаваеце, можа і ад самога сябе таксама). Ідзеце паціху дадому. Заходзіце. Там вашыя дзеці скочуць і радуюцца. Алеж панараскідвалі ўсяго на падлозе. Вы ім кажаце, прыбярыце цацкі! А дзеці не рэагуюць. І вось адбываецца выбух: ор, абвінавачванні, прэтэнзіі, хапанне за рукі, пагрозы. 
   Вы ўсё раскладваеце ім падрабязна: Я справядліва скарджуся, бо вы дзеці ніколі не слухаецеся! Бо вы дзеці, усё раскідваеце! Бо я гэтага цярпець не магу! 
   Алеж нейкую праўду пра свой стан вы ўтойваеце. Не кажаце пра гэтыя траблы на працы, пра тое што вас пакрыўдзілі і г.д. Думаеце, ну навошта дзецям ведаць пра мае праблемы.

->  Можна радавацца, дзеці сапраўды зразумеюць, што кінуць на падлогу цацку і не паслухаць вас з першага разу - смерты грэх. Адчуюць сваю віну ў поўнай меры. Бо вось вы звычайна добры, а зза цацкі проста зглузду з'ехалі. І ўсё зза маленькіх дзетак якія так вас гэтым абразілі.

Нейкія траўматычныя гісторыі. 
Вось іх лепш пражываць з праўдай на вуснах.
Праўду перад сабой, праўду перад іншымі.
Я выказванні вам ў дапамогу!
Дарагія дзеці, я зараз на вас ару, таму што мяне вельмі пакрыўдзілі на працы. І хоць вам дастаецца, алеж вы па сапраўды так моцна не вінаватыя. Проста мне вельмі больна, проста мне вельмі страшна. І проста вы мне зараз трапілі пад руку. Таму беражыцеся, але ведайце, не вы вінаватыя ў маім стане. 

Ну і для мужа / жонкі таксама такія шчырыя словы якія кажуць пра тое, што з вамі адбываецца будуць сапраўдным алеем які захавае адносіны і любоў.

Будзе шчырыя ў сваіх пачуццях, будзе шчырыя ў тым каб распавядаць пра іх блізкім людзям!

З апошняй тэкставай нататкі прайшло больш за 2 тыдні.
Гэта быў няпросты час. Даша з'язджала. Я не пісаў рэфлексію ўвечары.
Гэтыя а можа яшчэ якія абставіны выліліся ў тое, што я згубіў магчымасць чуць іншых людзей. Чуць іх болі і патрэбы. Я быў вельмі засяроджаны на пражыванні сваіх эмацыйных станаў, якія не мелі выхаду і бурлілі ўва мне. Атрымоўваецца, што прыходзячы да мяне за падтрымкай у гэты час, вы маглі сутыкнуцца з тым, што я вас не чуў. Хутка закіпаў і пачынаў нястрымана распавядаць пра сябе. Пра маё жыццё, мае турботы і перажыванні, выгаворваўся ва ўсю. Вы праходзілі да мяне за падтрымкай, а я цягнуў коўдру на сябе. 
Зараз узгадалася гэтае добрае правіла, што на кожных 2 сесіі пачатковага тэрапеўта, патрэбна 1 сесія для яго самога каб усё пражыць і прагаварыць. Вось раней, я да гэтага правіла сур'ёзна не ставіўся. Зараз буду сур'ёзней падыходзіць да свайго ўласнага стану, да сваіх уласных перажыванняў. 

Яшчэ я плакаў на мінулым тыдні. Было больна і крыўдна. Алеж гэта дробязі. Мая мэта стаць больш адчувальным, вяртаць да сябе сваю дзіцячую ўспрымальнасць і вастрыню пачуццяў, паціху рухаецца наперад. Я рады. Ужо я не саромеюся сваіх слёз, як гэта было ў юнацтве. Яны мне не перашкаджаюць і я іх не пазбягаю. Гэтыя слёзы, гэта крок на перад да сапраўды глыбокіх і тонкіх узаемаадносін, дзе ўжо не патрэбныя тыя абароны, тыя непранікальныя сцены.

Ааа, яшчэ Ваня ў госці прыязджаў! Было цёпла. Нажаль у каяке яго не пакатаў, і па лесу мала гулялі.

Эрых Фром прасочвае шлях, якім мы губляем вастрыню ўнутранага пачуцця:

Акрамя таго, ужо на ранняй стадыі выхавання дзіцяці вучаць праяўляць пачуцці, якія зусім не з'яўляюцца яго пачуццямі. Яго вучаць любіць людзей (абавязкова ўсіх), быць некрытычна прыязным, усміхацца і г. д. Калі ў працэсе выхавання ў дзяцінстве чалавек „зламаны“ не да канца, то пасля ціск соцыўма, як правіла, завяршае справу. Калі вы не ўсміхаецеся, пра вас кажуць, што вы "не вельмі прыемны чалавек", а вы павінны быць дастаткова прыемным, каб прадаць свае паслугі ў якасці афіцыянта, прадаўца ці лекара. Толькі той, хто знаходзіцца на самым версе сацыяльнай піраміды, і той, хто ў самым нізе яе - хто прадае толькі сваю фізічную працу, - можа дазволіць сабе быць не асабліва "прыемнымі". Прыязнасць, весялосць і ўсе іншыя пачуцці, якія выяўляюцца ва ўсмешцы, становяцца аўтаматычным адказам; іх уключаюць і выключаюць, як электрычную лямпачку.

Памятаю ў дзяцінстве гралі ў бальніцу.
Я казаў, я доктар! А ты будзе бальны, і балець у цябе будзе тут і тут. А я цябе буду лячыць, так і так! 

Трохі падрос, мама мяне навучыла ў доме прыбірацца, рабіць чысціню. Бывала зайду да каго з сяброў. Пагляджу па баках, і давай пушыць - можа прыборку зрубім? Вось твая мама абрадуецца. Поўны энтузіязму, прыбіраў, чысціў, расстаўляў тое сее па новых месцах. Рабіў прыгажосць! Вельмі хацелася, каб мама майго сябра аж ахнула, якія мы малайцы. І я стаў у жыцці майго сябра значнай добрай фігурай. 

А яшчэ, ва ўнівераўскія часы, вырашыў з'ездзіць за кветкамі ноччу, каб мой іншы сябар мог падарыць іх сваёй дзяўчыне на дзень нараджэння. Ён та напэўна забыў, але вось я пра сітуацыю даведаўся, і дапамагу зрабіць яму ўсё правільна і добра! 

У 25 год трапіў у праваслаўнае брацтва, а там сацыяльныя аб'екты! А гэта ж казка, кожны дзень можна глядзець на розных людзей, і прыдумляць / вырашаць, што ж ім патрэбна для шчасця! А потым ісці з сваімі гэтымі прапановамі ў бой. Каб усім прынесці дабра, каб усіх заставіць шчасліва жыць. На той момант, я ўжо дакладна ведаў як трэба жыць астатнім і да чаго імкнуцца. 

Пакуль займаўся IT, шмат каго пракансультаваў, што і як ім рабіць з сайтамі і соц сеткамі, навучыў жыць - прапушыў дабро! Няхай ведаюць праўду матку!

Калі Дашын тэлефон трапляе мне ў рукі, я абавязкова абнаўляю ёй сістэму. Бо як жа без гэтай абновы. Уцюцю!

Можа з год таму, вырашыў, што мне трэба ісці ў Хоспіс і ўсім патлумачыць як паміраць, і ў Каго верыць... Вельмі ўдзячны Вольге, якая шчыра і без змякчэння асадзіла мяне і дала мне здаровую зваротную сувязь наконт маёй матывацыі. 

А зараз я вучуся на коўча і вы разумееце... 
Кожнага з вас я хачу закоўчыць! 
Для кожнага з вас у мяне ёсць план па выратаванню, шчасліваму і асэнсаванаму жыццю.....
Прыпыніцеся і не выклікайце для мяне хуткую. Дайце мне другі шанец.

Такая мая вар'яцкая асаблівасць мае глыбокія карані і так проста мне ад яе не збавіцца. 
Хаця безумоўна я працую з гэтым. І рэч гэта сур'ёзная, нават падобна да маёй прафнепрыгоднасці. 

Як жа мне абараніць людзей ад сябе і сваёй такой дапамогі?

Я вырашыў нікому не навязваць сваю дапамогу. 
Топ пытанне для маёй самаправеркі: 
"Хто ініцыятар коўч сесіі?" (Ці нейкай іншай кансультацыйнай размовы). 
- Калі адказ "я" - то буду такое блакаваць і не пускаць у ход.
Зараз, я буду спрабаваць дапамагаць, толькі тады, калі мяне аб гэтым папросяць.
І я лічу, што гэта вельмі важна, каб сапраўды дапамагчы. Каб сапраўды пачуць і зразумець іншага чалавека. 
У іншым выпадку, гэта проста мае памылковыя думкі, падцягванне ўсяго пад свае ўласныя погляды. І як вынік, толькі псаванне вам жыцця, праз мае амбіцыі. 

Гэта адно з чатырох пытанняў, для майго самакантролю, працягнем наступным разам....

Так у нас павялося, што не ўсе маюць права. 
Па першае, не маюць права быць. Для таго, каб мець права быць, трэба выконваць тыя-сія правілы, адпавядаць тым ці іншым чаканням. 

Як жа так здарылася?

Давайце разглядзім такі верагодны сцэнар:
Калі перад намі задача выхаваць добрага ЧАЛАВЕКА. Як будзе эффектыўней дасягнуць гэтай мэты?

1. Лепш за ўсё паставіць на кон самае дарагое - само права існавання, прыняцця, любові. Я буду любіць цябе, калі ... Я буду размаўляць з табой, калі ... Я буду ганарыцца табой, калі ...  Ну як жа тут саступіш, будзеш ўсё рабіць як трэба, і вырасцеш годным чалавекам. Мэта дасягнута, выхаваны яшчэ адзін добры чалавек. 

2. Алеж можна гэтай мэты дасягнуць і іншым шляхам. Можна хваліць і ўзвышаць усіх тых вонкавых, хто адпавядае нашым чаканням. А можна крытыкаваць, прыніжаць і асуджаць усіх тых, хто робіць інакш. Тады, праз такія яркія прыклады, зноў жа чалавек зразумее якім яму трэба быць, каб быць не зруйнаваным, а прынятым. Гэткая карціна міра ўпітаецца ў саму сутнасць. І вось зноў на выхадзе вельмі добры ВЫХАВАНЫ ЧАЛАВЕК! 


На мой вельмі суб'ектыўны і галюцынацыйны погляд, атрымоўваецца наступнае:
Права быць любімым і прынятым (больш абагульняючы - права быць) вельмі добра выкарыстоўваецца для маніпуляцыі, каб дасягнуць тых ці іншых пастаўленных перад намі выхаваўчых мэтаў. Для гэтага, па змаўчанню гэтае права адбіраецца, а пасля выдаецца за заслугі і адпавяданне патрэбным вобразам і каштоўнасцям. 

Вось і маем, тое што маем.
Працяг напішу заўтра, а то задоўга атрымаецца.

Сёння ўвесь дзень разбіраю пытанні, звязаныя з маім навязваннем сваёй волі іншым людзям. Гэта рэчы, якія сведчаць пра маю прафнепрыгоднасць для працы коучам ці тэрапеўтам. Да і ўвогуле, такая таксічная рэч. 

Дзе межы, дзе крытэры, каб гэта распазнаваць? 
Гэта складана для мяне, бо часам моцнае прагненне ўлезці ў чужое жыццё руйнуе правілы, ці робіць усе правілы адноснымі. 
Вось пакуль атрымалася прапісаць тры пытанні, якія будуць стрымліваць мяне ад нястрыманых дзеянняў:
- Ці з'яўляецца кліент ініцыятарам сессіі?
- Ці хачу я навязаць кліенту свой светапогляд?
- Ці пачынаю я сесію з чыстага ліста?

Ну вось неяк ужо трохі лягчэй.

З аднаго боку, не ўлазіць і не пушыць іншых людзей. 
Алеж з іншага, ставіць жорсткія ўмовы для супрацы. 

Ужо бачу, што не кожны кліент - мой, не кожны кейс, я хацеў бы разбіраць, і не кожнай справе дапамагаць. Раней, я быў гатовы быць больш універсальным у сваёй працы.
А зараз, я маю жаданне працаваць толькі з паглыбленнем і тым што звязана з разуменнем сябе і іншых людзей.

Праз 5 год, мне будзе 43 гады. Я буду сядзець і пісаць заметку.
Ксюше будзе 12 год, а Любе 9. Яны ўжо будуць умець чытаць, і наўрадці будуць мець патрэбу ў чытанні перад сном. Ксюша перойдзе ў больш дарослую школу (ужо будзе 6 клас). Мне здаецца, калі ў Ксюшы застанецца талент і жаданне прыдумляць гісторыі, то перад сном я буду слухаць яе казкі. І магчыма чытаць дзецям мае нататкі. Можа гэта будзе перыядычна, а не кожны дзень.
Цікава, ці будуць у дзяцей свае прафайлы ў сацыяльных сетках? 
У якой краіне мы будзем жыць праз 5 год? Алеж у якой бы не жылі, алеж яшчэ не атрымаем грамадзянства іншай краіны.

Я буду працаваць псіхатэрапеўтам, дапамагаючы людзям адшукваць сваё глыбіннае жаданне і сэнс свайго жыцця. 
Таксама, буду коўчыць англамоўных топ-мэнэджраў, дапамагаючы ім убачыць свае сэнсы ў пракрасцінацыі.

Мне цікава, як праз 5 год будзе прадавацца мая першая кніга. Кніга накшталт Радыё Гудок, алеж пра простыя гісторыя і чалавечыя пачуцці, якія адбываюцца са мной. Кніжка складзеная з маіх нататак. 

Праз 5 год, я хачу каб у нас з Дашай быў досвед доўгатэрміновай вандроўкі па свету. Сустрэч з людзьмі іншых культур. Сустрэч паміж намі і з самімі сабой.

Яшчэ я буду вадзіць маленечкія групы па гарах, сплаўляць на каяках па тумане, і магчыма пагружацца ў старажытныя пячоры. Усё дзеля аднаго, адкрываць Тайну і Прыгажосць, Страх і Трепет. Пабуджаць да больш простага, алеж больш глыбокага пражывання жыцця.

Яшчэ я хачу, каб мая методыка пражывання моманту праз прызму смертнасці, ці мадуляцыю смертнасці, дапамагала людзям больш глыбока пражываць моманты, больш глыбока бачыць і прымаць блізкіх у такія моманты і пасля іх.

Ну вось напэўна і ўсё. Астатняе як Бог дасць, да і гэта таксама.

Каб будаваць масты, трэба адсочваць дзе ўтвараецца прорва.
Дзе мы знаходзімся па дзьвух баках ад рэальнасці.

Вось прыйдзе да мяне Ксюша і скажа штосьці накшталт: вось мой хлопец ён ваенны  і працаваць я хачу на дзяржаўным тэлебачанні. 
Вось яна прорва. 
Ксюша ж ведае, якія ў мяне стаўленні да свету. 
Алеж робіць свой выбар і адкрыта пра яго мне кажа.

А я так весь апухну і выкажу сваё фе-ве ці яшчэ штосьці.

... Алеж гэта кропка дзе можна адчуць, што сапраўды важна для тваёй дачкі ці сына...
Вось тут скончылася традыцыя, сямейныя правілы і сямейныя каштоўнасці.
Яна выбрала штосьці іншае, гэтае іншае для яе каштоўней чым мінулае.
Ці магчыма будзе гэта зразумець? Напэўна магчыма, алеж не проста.
Шлях да паразумення, шлях да давера, шлях да прыняцця ... гэта і ёсць масток. 
Няхай ён вузенькі і ісці па яму страшна. І абарвацца можна кожную хвіліну. 
Алеж гэта адзіны шлях, каб прорвы не раздзялялі нас.

P.S.:  Як толькі вам кажуць з натхненнем пра тое дзе няма выгады/карысці, ведайце, гэта важна.

"Помним, любим, скорбим."
Здаецца, што Любоў ніколі не праходзіць. 
Алеж у эпітафіі апошняй кропкай з'яўляецца смутак (скорбь). 
Як пісаў Андрусь Горват у «Радзіва Прудок», прынята ў нашым народзе "Сумаваць, пакутваць...".
Алеж мне гэта шчыра не падабаецца. Мне здаецца, што пішуць гэта проста так. Каб было так як у ўсіх. І ці што людзі скажуць. Бо гэтаж усё робіцца і не для памерлага, і не для сябе, а для іх вонкавых людзей - суседзей, родзічаў, знаёмых. Як шмат у нашым жыцці, у нашай краіне робіцца для вось гэтага вонкавага. А навошта? Каб быць прынятым? Ці каб не стаць у зрагаю тых, каго грамадства заўсёды асуджае ў сваіх плётках? Каб самому не стаць на тым месцы, пра каго будуць казаць, што ён не такі як мы. Бо і самі паказваем пальцам, і самі судзім, і самі дзелім учынкі людзей на правільныя і няправільныя. І тое што няправільна, тое асуджаецца. Тое становіцца кропкай позірку, позірку непрымальнага, кропкай супрацьстаўлення - мы не такія як яны (тыя няправільныя) і таму мы добрыя.
Даша падышла і сказала, што я ператвараюся ў прапагандыстку якая кідаецца на васількі.
Не буду такім.
Магу паспрабаваць сказаць у абарону мудрасці народнай эпітафіі. Для гэтага мне трэба дадаць у гэтую эпітафію тлумачэнняў там сям: "Помним (тебя), Любим (тебя), Скорбим (что в этом мире есть смерть)". 
Хацеў было дапісаць яшчэ : в этом мире есть смерть, и она разлучила нас.
Алеж не смерць сапраўды разлучае нас, мы самі разлучаем сябе адзін ад аднаго.
Погляд на грамадства, на супольнасць, на группу.  Карыстанне гэтымі групавымі ідэаламі, прынцыпамі і правіламі - аддаляе нас адзін ад аднаго, аддаляе нас ад саміх сябе. У кожным з нас, усё менш нашага, і ўсё больш супольнага. Гэта на маю думку аддаляе нас.

P.S. Зараз яшчэ пашукаў эпітафіі ў іншых краінах там больш пра вечнасць, памяць, разам у Хрысце.
А таксама пачытаў іншыя топ эпітафіі ў нашым рэгіёне, там усё пра боль, смутак, няшчасце. Можна сказаць, што гэтая першая яшчэ і самая нейтральная.

Пакуль я працаваў у кампаніі, то спрабаваў шмат розных інструментаў і фрэймворкаў для паляпшэння прадуктыўнасці.

Тое што прыжылося, гэта GTD Дэвіда Аллена хоць і ў лайт варыянце і метад Пустога Інбокса Дарафеева цалкам прыжыўся.

Алеж давайце паглядзім на гэта з пункту гледжання псіхалогіі.

Стымулам для аднаго і другога з'яўляецца жаданне Кантролю за сітуацыяй. Каб нічога не прайшло міма нас. Каб мы нічога не прапусцілі. І мы не сталі прычынай дрэнных наступстваў. Напрыклад не згубілі грошы, не парушылі дамоўленнасці, ці не упусцілі магчымасцей. Зразумела, што цяжка адчуваць віну і наступствы сваёй недасканаласці. Алеж колькі моцы трэба прыкласці каб кантраляваць усе патокі інфармацыі і задач, нават выкарыстоўваючы самую эффектыўную методыку. Гэта махіна шмат энэргіі жрэ, а на выхадзе толькі псіхалагічны камфорт і ніякай анціхрупкасці.

Ведаеце ёсць сайты, якія прапануюць альтэрнатыўны софт для якой небудзь праграммы. Так можа ўключыць розныя псіхалагічныя аплікацыі, як альтэрнатыву таскмэнэджэрам і іншаму такому?