сэнс ⁽²⁶⁾

- - - - 

Дзе набрацца храбрасці скажы?
"Для чаго?", пачуецца ў адказ
Каб ад ценю смерці ўцячы
У пражыванне момантаў за раз

Каб натхніцца сэнсамі
Пакуль...
Не збялелі попелам яны

Не пабеглі
Не зышлі
Не згаслі

Тыя сэнсы, 
Што зусім не важны...

Кранаючы вечнасць.
Філасофія дапамагае зразумець бессэнсоўнасць шмат чаго ў жыцці.
Гэта як асфальтаўкладчык, які сваім катком закатывае ўсё на сваім шляху. 
Была куча ўсяго, стала нічога. А потым глядзіш у бязмежна роўную мёртвую паверхню, і адзначаеш для сябе, што там сям прабіваюцца жывыя парасткі. Парасткі якіх не было бачна за кучай хлама, алеж якія не загінулі пад гэтым катком. І светла і радасна на душы.
І парасткі яныж іншыя, чым асфальт. Яны выжылі насуперак філасофіі, алеж яна дапамагла ачысціць прастору, каб можна было іх убачыць.

Я шмат кажу і пішу пра глыбіню. Але ці хоць кранаю я яе? Ці не спажываю і не транслюю які-небудзь сурагат, ужываючы вельмі важнае слова?

Гэта можна параўнаць з вітаннем адзін аднаго: Хрыстос Уваскрэс! Але ці магу я асэнсаваць, што значаць гэтыя словы? Ці можа вымаўляючы гэтыя словы, мне хапае папсовага ўяўлення пра іх сэнс? А можа і не да сэнсу. Ці ўвогуле маюць яны значэнне для майго жыцця, і калі да, то якое менавіта?

Гэта я ўсё да таго, каб не дыскрэдытаваць нейкія важныя словы. Каб важныя словы мелі сакральны-неадкрыты сэнс. Былі тайнай, якую можна адкрываць праз усё жыццё. Былі крыніцай змен і натхнення. Крыніцай самапазнання.

Кожны дзень, магу задаваць сябе пытанне:
Што для мяне глыбіня? 
Што для мяне Хрыстос Увасркэс?

А ў адказ пару думак… цішыня… І пакуты няведання.

Сябры, хто зараз у рэлакацыі.
Стомленасць, неабароненасць, адарванасць.
Калі бывае хвілінка, мы рэфлексуем над сітуацыяй, над самімі сабой. Пасля гэтага бывае яшчэ цяжэй. Бывае яшчэ бальней. Алеж не ўсё так проста. Цяжкасць, пустэча, стомленасць, адсутнасць рэсурсаў для дзеянняў - усё гэта пра сэнс. Ён адкрываецца нажаль праз такі цяжкі стан, праз такую згубленнасць. Зараз я спрабую не губляць такія станы ў пустую, не пакутываць ад іх бессэнсоўна.

Што можна рабіць.

1. Па першае, можна пісаць. Пісаць гэта не хадзіць па колу адных і тыхжа неглыбокіх думак у галаве. Пісаць - гэта паглыбляцца. Паглыбляясь мы разумеем пра што гэта ў нас. Паглыбляясь мы прымаем сябе такіх якія мы сапрыўды ёсць. Пісаць гэта творчасць - а нашы складаныя станы, гэта рэсурс для гэтай творчасці.

2. Па другое, можна здымаць з сябе адказнасць за штосьці, за што вы сапраўды не адказныя. Тое што неяк само сабой на вас звалілася, мабыць вельмі даўно. І не мае ад гэтага карысці ні вам нікому іншаму, да і рабіць гэта не хочацца. Алеж без рэфлексіі, без крытычнага позірка на розныя аспекты свайго жыцця, немагчыма прапалоць поле свайго жыцця. Прапалваючы сваё жыццё ад усякаго рознага - з'яўляецца час для адпачынку, з'яўляецца час для сапраўды важных рэчаў.

Поспехаў у рэлакацыі. Будзем разам.

Бывала такое. У супольнасці нейкай, павядзеш сябе странна, не адэкватна. Адчуваеш ужо, што не ўпісваешся. Не прызнаюць цябе за свайго. І тут мозг шукае шляхі, каб даказаць, што я свой. Лепшы з сваіх. І не тое каб слова ці дзеянне для гэтага зрабіць. Усё жыццё сваё хочацца на гэта пакласці. Алеж ці гэтае жаданне з вялікай літары? Не, не разу. Гэта ўсё праз крыўду і не прыняцце самога сябе. Чалавек які забываецца сваё глубіннае Жаданне матляхаецца ў розныя бакі, пакутуючы ад псеўдажадвнняў.

Ну хоць зараз гэта можна неяк зразумець і адпусціць.

Ён ішоў, глядзеў на галінкі. Яго думкі то раіліся, то прыходзілі да адной думкі. Ён хацеў адшукаць прамыя правераныя шляхі якія б злучалі чалавека з вечнасцю, з Богам, з Іісусам Хрыстом. Зараз ён даваў сабе адказ: “Няма такіх простых універсальных шляхоў, можа супакоіцца з гэтым?” Алеж ганімы ветрам, яго думкі фокусаваліся то на тым што вельмі блізка, перад самым носам, то пераходзілі за далёкія гарызонты, туды дзе небачна і можна ад душы пафантазіраваць.

Усё гэта было часткай яго, алеж не мела вялікага значэння. Жыццё без людзей ён бачыў бессэнсоўным. І толькі моманты глубокай сустрэчы з “чалавекам” ніколі не гублялі сваю каштоўнасць. Быць у прысутнасці жонкі, дзяцей, назіраць іх жыццё, удзельнічаць у іх жыцці, мець магчымасць зазірнуць у іх бяскрайні сусвет было вялікім дарам.

ён проста ішоў…
ён ведаў дзе хаваюцца скарбы…

Поўная сканцэнтраванасць, адмежаванасць ад атачэння, уся ўвага на галоўным. І так напрацягу некалькіх гадзін. Пражываецца, перажываецца, асэнсоўваецца. Стан з якога немагчыма выйсці. Любыя заходы ў гэтую сканцэнтраваную зону, вызываюць кучу абурэнне і прыказ не перашкаджаць. - Так грае Люба (4 гады).

Я атрымоўваю неверагодную асалоду, калі бачу як Люба грае ў ралевыя гульні. Увесь вонкавы свет для яе перастае быць. Усе сэнсы сканцэнтраваны тут і зараз, у гэтай жыццёвай гульні. Усё гэта вельмі сур'езна.

Мне здаецца і я граў з поўным захапленнем без магчымасці спыніцца, спачатку ў дзяцінстве, потым ў студэнцтве, а потым і калі стварыў сваю кампанію. Мы таксама прыдумлялі сцэнарый, дзялілі ролі, і гралі ад усёй душы. І я вельмі злаваўся калі хто-небудзь з рэальнага света ўрываўся ў нашу гульню, і пачынаў перашкаджаць, вяртаючы нас у рэаліі бізнэсу.

У штож я гуляю зараз?

Вось зараз дапішу, і пачну чытаць кніжку "Games People Play", якая не так даўно да мяне прыехала.

2123 год
Вучоныя даследвалі прыроду жаданняў. Зараз можна іх спакойна рэгуляваць праз ін'екцыі. Для зноў народжанага дзіцёнка ёсць праграмма штомесячных ін'екцый ад сусветнай палітычнай партыі. Такі базавы набор уключае ўсе патрэбныя жаданні, якія фарміруюць з чалавека сапраўднага грамадзяніна з актыўнай пазіцыяй, вялікай прагай да сумлення, прыняцця і прафісійнай рэалізацыі.

У бацькоў ёсць магчымасць дакупіць для сваіх дзяцей набор больш унікальных жаданняў, якія б скіравалі яго да творчасці, спорту, навуковай дзейнасці, дабрачыннасці і далей па спісу.

Грамадства будучыні зрабіла ўсіх шчаслівымі, кожны знутры адчувае прагу да спраў, дзеянняў і мыслення. Ёсць магчымасці рэалізоўваць свае жаданні. Больш няма фрустрацыі.... Кожны чалавек унікальна рэалізоўвае сваё жаданне... Накіраванасць да адной і той жа справы ідзе з самага дзяцінства, што дае высачэзныя паказчыкі эффектыўнасці ва ўсіх галінах чалавецтва.

- - - 

Што б вы рабілі, калі б засталіся на Зямлі адны і не было бы акрамя вас ніякіх людзей?

Для мяне гэта жахліва. Алеж я хацеў бы працягнуць жыць, узываючы да Бога. Каб пасля смерці сустрэць людзей.

Чалавек у адзіноце, гэта чалавек які чакае сустрэчы з чалавекам. І калі гэтай сустрэчы з чалавекам не адбылася, то гэта будзе самым жаданым у жыцці чалавека, і не мае значэнне ці вакол мільёны людзей, ці нікога.

Сустрэўшы чалавека, сэнсам напаўняецца жыццё, а жаданне накіроўваецца ў паглыбленне гэтай сустрэчы.

Мы ведаем, што рабіць з сэнсам, алеж не ведаем як яго адкрыць.

І адкрыць яго такім, каб ён не ўмясціўся ў маленечкую каробачку.
На мой погляд, добра было б не абмяжоўваць свой сэнс, сваё глыбіннае Жаданне.
Алеж адкрываць і разумець дзе гэтае жаданне прасвечвае, прасвечвае так, што гэта мы можам зразумець і апісаць яго для сябе.

Быў добры прыклад з вакенцам праз які падае свет. І тое што мы сапраўды можам убачыць, гэта сонечныя зайчыкі. Вось яны і ёсць тое, што мы можам апісаць: Адзін будзе кругленькі і маленькі на падлозе, другі прадаўгаваты на шпалерах. Алеж за ўсімі гэтымі праяўленнямі будзе стаяць штосьці большае. І гэта Большае прасвеціць і праз іншыя вокны, калі мы іх адкрыем.

Тыя знойдзеныя намі сонечныя зайчыкі будуць сведчыць нам пра глыбейшае, наша сапраўднае. Будуць дапамгаць нам разумець, у якім вымярэнні гэта сапраўднае ляжыць, якая яго прырода.

І гэты свет унутры нас, у кажнага чалавека свой.

"Так няхай свеціць святло ваша перад людзьмі, каб яны бачылі вашыя добрыя ўчынкі і ўслаўлялі Айца вашага, Які ёсьць у нябёсах."
Евангелле па Матфею 5:16

Святло наша - наша глубіннае Жаданне, якое нараджае нашы сапраўдныя добрыя ўчынкі, якія свецяць у гэты мір.

Сёння пачаў праходзіць курс на Coursera "Пошук Мэты і сэнсу жыцця: Жыць дзеля таго, што больш важна" (Finding Purpose and Meaning In Life: Living for What Matters Most). 

І як бы гэта не было странна, Мэтай пошуку сэнса выстаўляюцца рэчы нам даволі блізкія і штодзённыя. Шукаць сэнс свайго жыцця і кіраваць за ім каб лепш спаць, лепш працаваць. скінуць вагу, мець лепшыя ўзаемаадносіны і г.д. 

Здаецца, ну што за глупства такое. Гэта як сустрэць Бога ў сваім жыцці, каб атрымаць 8 на экзамене ці павышэнне на працы выпрасіць. 

Алеж і я, пачаў свой шлях з той жа мэтай. Хацеў знайсці сэнс жыцця, сваё глыбіннае жаданне, каб эффектыўней працаваць. А дзе ужо, тая праца? Яна проста памеркла перад сілуэтамі сэнсу, жадання і глыбіні.

Таму няхай і так, заманьваюць людзей шукаць сэнс дзеля чагосьці блізкага і зразумелага.

Вось мы прачынаемся, жыццё нараджаецца, адкрывае свае таямніцы, хочацца пабыць аднаму, хочацца напітацца сэнсам жыцця, яго прыгажосцю. Адчуць сябе ва ўсім гэтым. Пачаць бачыць жыццё як яно ёсць, пачаць бачыць сябе.

…Потым ідзе ўсякае рознае…

І вось хвіліны калі сонейка хаваецца за елку. Калі дзеці выходзяць з душа, і супраць іх жадання запіхваюцца ў ложкі. Заціхаюць гульні. І мы пачынаем чытаць. Пагружаемся ў казачную гісторыю, у жыццё іншых людзей і нас саміх. Гэта прызма дня, прызма нашага жыцця. Выкрываюцца сэнсы, адносіны, пачуцці і мары.

А потым пад настойлівае "Ну калі-ласка, чытай яшчэ" ідзе абяцанне працягнуць заўтра.

Уключаюцца калыханкі (да сёняшняга дня гэта былі беларускія калыханкі). І можна бачыць, як пагружаныя ў свае разважанні дзеці набліжаюцца да сну. А я пішу гэты тэкст, ці які іншы.

Каштоўны час, каштоўнае жыццё, у паветры лётае сэнс, у маўчанні адкрываецца глыбіня.

Убраць усе! Што вам цяжка прыбраць за сабой? Хто тут гэта кінуў? Лічу да трох, калі не прыбяроце ўсё выкіну ў сметніцу! Дзе павінны ляжаць твае рэчы?! Мне ўсё гэта ў глотке сядзіць, што цяжка за сабой прыбраць!?

Сколькі энергіі, сколькі фанатызма было раней у дачыненні да чыстаты дома і прыборкі дзецьмі за сабой. Можна было з гэтай энергіі запусціць ракету ў космас.
Да і здавалася, што для таго каб выдресероваць дзяцей на чысціню не трэба шмат часу, проста трэба шмат дысцыпліны, холаднасці і прынцыповасці.  Так каб пераламіць іх праз калена.

Вось гэта думка, пра пераламіць праз калена, заўсёды застаўляла мяне зноў і зноў думаць пра гэтую сітуацыю. Пра чысціню, і пра свабоду дзяцей, пра часовасць усяго што адбываецца. 

Паўгады таму я дазрэў, любоў да дзяцей і павага да іх творчасці і свабоды, змянілі мой характар, змянілі мае традыцыі, мае звычкі і пачуцці прыгожага. 

Вось прабіраюся зараз праз завал маляваных папер у перамешку са смеццем і радуюся. Адчуваю ў гэтым творчы шарм, рэалізацыю свабоды, рэалізацыю любові. 

Які пласт напружання і злосці зваліўся з маіх плеч. 

І зараз той невялічкі прамежак часу які застаўся нам з імі пражыць разам можна прысвяціць прыняццю адзін аднаго, паваге, радасці, творчасці. А там раз два і раз'едуцца па ўніверсітэтах, а потым ужо па ўласных дамах. Усё вельмі хутка ў гэтым жыцці, не бачу сэнсу выхоўваць дзяцей у непрынцыповых галінах жыцця. Няхай лепш узгадваюць добрага і радаснага тату, які можа паступіцца тымі сімі правіламі дзеля любові. Які можа змяніцца дзеля любові. Для мяне, гэтая мая змена, тое чым я магу ганарыцца!

Думка якая мяне турбуе, гэта мае стасункі з Богам.
Раней, калі было шмат стрэсу, калі вакол мяне было шмат выклікаў. 
Калі я нацягваў адказнасць за ўсё што адбываецца на сябе. То гэта крык да Бога заўсёды быў са мною. Умацоўваў мяне і накіроўваў мяне да каштоўнасці Вечнага Жыцця ў супрацьстаўленне існуючай рэчаіснасці.

Алеж с першымі крокамі ў бок псіхічнага выздараўлення і нармалізацыі сітуацыі, стасункі пачалі мяняцца. Колькасць такіх зваротаў да Богу пачало змяншацца. Я пайшоў далей, робячы стасункі з Богам менш напружанымі і больш прыемнымі. За конт адмены тых ці іншых рэлігіёзный патрабаванняў да самога сябе. Стаў адчуваць сябе яшчэ лепш. Алеж і звароты да Бога паменшыліся. 

Вось жыву зараз, змяняю сферу дзейнасці. Адкрываю сэнсы жыцця. І гэта ў асноўным сам насам з сабою... У гэтых сапраўды вельмі значных пытаннях, сам насам з сабою, сваім адчуваннем міра і логікай. Зрэдку звяртаюся да Бога. 

Мяне гэта турбуе.

Ёсць некалькі гіпотэз, зза чаго гэта адбываецца:
1. Стасункі з Богам змяніліся, і калі справа ідзе нават пра вельмі важныя для мяне справы я вырашаю іх сваімі моцамі. А да Бога звяртаюся, толькі калі ўжо зусім край.
2. Тыя рэчы якімі я займаюся, і якія мяне займаюць, усёжтакі не з'яўляюцца для мяне настолькі важна-вырашальнымі, каб з імі я звяртаўся да Бога.

У мяне няма адказу, і нарэшце з гэтым пытаннем я магу звярнуцца да Бога! 
Дапамагі мне Госпадзі Іісусе.

Update 26.05.2023
Не без дапамогі малітвы і абмеркаванняў у Facebook.

Сёняшні дзень я хацеў бы захаваць у сваёй памяці.

Першы дзень, калі я асэнсавана выкырастаў логатэрапію для дапамогі блізкаму чалавеку, які страціў сэнс у жыцці і адчувае сябе вельмі дрэнна.

Хоць са свайго боку я не зрабіў нічога звыш цяжкага, алеж гэта было вельмі важна для мяне. Логатерапія, гэта месца дзе правільныя ідэі якія звязаны з сэнсам чалавека, даюць яму новае жыццё. Я зусім не ведаю, як гэтая ідэя раскрыецца ў майго блізкага чалавека ў будучыні. Алеж я вельмі рад, што яна ўзрушыла яго, спадзяюся гэтая думка дала яму надзею і сэнс. Алеж плады павінны прабіццы праз час.

Быць псіхатэрапеўтам для мяне, гэта вялікае супрацьстаянне! Супрацьстаянне майму характару (навязванню свайго сэнса іншым, прасоўвання сваіх ідэй, уплыву, аргументацыі і шмат чаму іншаму).

Гэта пра слухаць, гэта пра быць чулым, пра быць асцярожным, трымаць язык за зубамі, і сто разоў думаць перад тым як сказаць.

Гэты шлях - вялікі выклік мне самому. Дзе сэнс павінен штодзённа перамагаць характар, бо ёсць дзеля чаго.

Усіх абдымаю, і вельмі ўдзячны вам, за тое што чытаеце!

Два года таму, чарговы раз плануючы рабіць новы праект (стартап) я задумаўся. А які глыбокі важны сэнс я ў яго ўкладаю? Навошта яно мне? Што мне да тых людзей, якім я хацеў прапанаваць IT-рашэнне? 
Адказаў не знайшлося.
Я пагрузіўся ў пошукі сэнса. Шукаў я яго выключна для маёй бізнэс рэалізацыі. Каб ужо знайшоўшы, я мог з сапраўднай мацівацыяй і поўнымі моцамі ісці да канца і не збочваць. 
Зараз мне гэта падобна, на пошук чароўнага зелля бессмяротнасці, каб паліць кветкі.
Ну і ў гэтым чароўным шляху пошуку сэнса, пошуку майго глыбіннага сапраўднага Жадання я шмат чаго пераасэнсаваў.
Зараз, набліжаючыся да новага жыццёвага этапа. Я шукаю сваю прафісійную рэалізацыю, якая б адгукалася майму сэнсу жыцця. 
Пакуль я магу сфармуляваць гэту дзейнасць так: "Дапамагаць людзям у пошукі іх уласнага сэнса, у адкрыцці іх Уласнага сапраўднага Жадання".
Бачна трэба колькі год павучыцца на псіхатэрапеўта (ці экзістенцыяльнага, ці псіхааналіз алеж праца ўсё роўна з сэнсамі).
Ну а каб не адкладаць практыку, то магчыма атрымаць якую Коўч серціфікацыю, і пачаць працаваць з больш простымі і стандартнымі пытаннямі накшталт выбара кліентам прафесіі, месца працы ці сябе ў гэтым.

Вось такі невялікі экскурс пра планы.

Вось мы з дзецьмі ўчора жылі насычанасцю дня. І сёння таксама, рух, новае, эмоцыі, станы, перамяшчэнне, адкрыцці. Усе ўмардаваныя. Задаволеныя.
Алеж што далей? 
Бачна, што дзеці патрабуюць нейкіх руцінных, доўгатэрміновых спраў, дзеянняў, навучэнняў. Раней, мала думаў пра гэта. 
А зараз вось азадачыўся, як  я магу даваць дзецям доўгатэрміновае, руціннае, спакойнае, з вектарам у будучыню. Гэта ў 100 разоў складаней, бо ўсё доўгатэрміновае моцна звязана з сэнсам, на мой погляд.
Блытаюцца думкі, пакіну пакуль так. 
P.S. трэба пераходзіць на цыфравы сад, каб можна было з ходам часу перапісваць тыя ці іншыя тэксты / думкі.

Ведаеце, некаторыя з цікавых і вельмі важных дзеянняў у маім жыцці мелі "няправільную" матывацыю. Пайшоў да дзяцей інвалідаў, не каб ім дапамагаць, а каб у лагер пуцёўку далі. А потым зацягнула. Ну і там яшчэ было...

А вось сёння, Даша паехала ў Варшаву на некалькі дзён. І каб як небудзь прыкрыць атрымаўшыйся вакуум, вырашыў з дзецьмі тым-сім заняцца. І ведаеце, штосьці ў гэтым ёсць. Дзялюся кароткім відэа, як прайшоў наш дзень.

Можа яно ўзрушыць кагосьці стаць татам.

Відэа 4 хвіліны