Бура, бура бурліць! Перагортваецца з боку на бок унутры мяне.
Раней заўсёды хацелася спакою. Думкі якія наганялі страху, ці проста трывогу былі няпрошанымі сябрамі. І што я толькі не рабіў каб супакоіцца. У асноўным дапамагала пайсці і легчы спаць у любы час дня і ночы.
А вось зараз не так. Адчуваю трывогу і хачу ёй скарыстацца. Хачу паглядзець, што яна нясе з сабою. Пра што яна. Прыемнасці няма ў гэтым, алеж энергія, энергія ёсць і трэба гэтую энергію скарыстаць. Ва ўсёй гэтай трывозе з'явіўся нейкі экзестэнцыяльны сэнс. Каштоўнасць. Момант які не хочацца проста прапусціць ці страціць. З таго часу як пачаў смакаваць такія станы, то звычайнае ціхае жыццё ўнутры мяне, здаецца нейкім прэсным. Нібы такі цюлень. Хаця ўсяго добра ў меру.
І вось зараз, чытаю Ксюше пра прыгоды Том Сойера. Сёння быў раздзел пра забойства дохтара ў начы на могілках. Вось думаю, ці не паспяшаўся я чытаць гэта сямі гадовай дзяўчынцы. Пайду памалюся з ёй на нач.
Каякінг - цудоўная рэч. І тым больше яна цудоўная, чым цішэй ідзеш. Кожны плёскат вяслом па цяшэнню рушыць прыгажосць цішыні і набліжае нас да канца каякінга. Так і па жыцці, плёскаем каб наблізіць канец, замест таго каб жыць. З іншага боку, заходзячы ў тупік, трэба добра паварушыцца, наплёскацца каб вылезці з тупіка і рушыць далей.
Мая мара: ранішні каякінг у густым тумане. Поўная цішыня.
Вось Ксюша ноччу кліча цябе Косця, каб ты правёў яе праз цёмны калідор у туалет. Люба залезла на двухпавярховы ложак, ногі яе каля прыступак баўтаюцца, алеж так страшна ёй, што кліча цябе. Смяючыся і саступаючы іх страху, ідзеш і дапамагаеш. Імкнешся навучыць хадзіць і слазіць, каб наступным разам не баяліся... І ты такі Косця, маленькі яшчэ, і ты хвалюешся, і ў тваім жыцці страх. І да цябе прыходзіць дапамога, і ад цябя чакаюць, каб ты не баяўся тых дробязяў. Ну дык і будзем мы, маленькія, адзін аднаму дапамагаць, адзін аднаго аберагаць.
Межы мае прайшлі па цудоўных мясьцінах, і спадчына мая мне прыемная. Псальм 15:6
Спачатку на суткі забаставалі ўсе грамадскія транспарты. А потым пісяць, какаць, соплі, пабягугіхі. Тарчу ў тэлефоне, не напружваюсь. Выпіраем дзяцей, збіраем рэчы. Бывае загляну, бо часуж хапае. Выходзім такі. Ідзем. Будую маршрут па навігатару, скулы зжымаюцца, у грудзях не спакойна. Прём на поўную. Ванючыя кроплі скатваюцца па спіне і ўпітваюцца ў любімую худзі. Вушы сціскае ад знаёмага ною, а віскі ад сусветнай несправядлівасці. Ну чаму я лічыў, што часу дастаткова. Зараз нават ныць сорамна. Перад вакзалам вялікі мост для пераходу на нашу платформу. Ной змяняецца на цяжкія подыхі, адчуваю, што паспелі. Духмяны пах гэтай гонкі не дае забыць пра яе. Сумленна іду набываць квіткі ў аўтамаце цягніка. Праз хвілін 5 я ўжо ненавіджу нямецкую мову, квітковыя апараты і самога сябе. Бо разабраўся, алеж ужо прыехалі. Сэканоміў 8 еўра з прадчуваннем. Зноў тэмпо тэмпо, дзеці жопа, не адчуваюць моманты паводзяць сябе па свінскі. Люба крыўдзіцца, кажа што яна не Жопа, а Люба. Аааа, зноў квітковы апарат. Алеж на цягнікі больш крутога ўзроўня. ААаааа, нічога не атрымоўваецца, ааа. На падлогу, ноўт адкрываць, квіток выбіраць. Чаму квіткі падаражалі. А вось ёсць танны. 45 еўра, аплата, pdf. Бяжым на платформу. Там на экранчыке пра наш цягнік. А вось і цягнік. Хутчэў у яго. На пытанне ці гэта наш, фырнуў што наш. На прапанову праверыць, запытаў немца, ці гэта да Кёльна. Немец пацвердзіў. Я герой. Засунуліся. Выбралі мейсцы. Выдахнулі. На пытанне, а чаму адпраўляецца праз хвіліну, хаця наш праз 10? - Маўчу. Думаю, ну не наш напэўна. Далей сяджу. Дзверы закрыаюцца. Едзем. ААААааа. Сапраўды не наш. Ааааа!!!! Аааа!!! Што рабіць? Што? Аааа? Ну як так. Варыянты, Праверкі. Гугленія. Кошт справы + 55 еўра ад наступнага прыпынку, на тым цягніку на якім ужо едзем. Усё сціскаецца. Можа пранясе? Можа непранясе? Калі не пранясе будзе сусветная жопа. Набываем такі квіток на цягнік у якім ужо едзем. Праз 5 хвілін кантралёр. Кроплі радаснага пота і задавальненне ад прынятага рашэння. Адсканаваў QR-ку нібы ўсё як трэба было. Усіх у туалет па чарзе. Дзяўчыны растуць, усё цяжэй трымаць іх над унітазам. Алеж смыў працуе як чорная дзіра ў космасе. Пастроіліся выходзіць. Рана! Рана пастроіліся! Люба дзьва разы правалілася са ступенькі да дзвярэй пакуль цягнік чакаў дазволу даехаць апошні кіламетр. Саборышча ўпёрлась сваім бокам у вакзал. Гатычная перанасялённасць, здаецца што людзям з вакзалу да цэнтральнай плошчы прасцей праходзіць праз дзверы сабору. Людзі з забудовамі засляняюць аблокі. Машыны атручваюць паветра. Як праз усё гэта ўбачыць адзін з старажытнейшых гарадоў Нямеччыны. Дапоўненнай рэальнасці тут увогуле немагчыма ўлезць. Можа яна спатрэбіцца толькі ўнылым і пустым гарадкам? Не варта пра гэта зараз. А потым мы шлі, шлі, елі, туалет, выціраць сурвэткамі падлогу, араць на дзяцей, збіраць ежу вакол талерак, даядаць недаедкі, ісці, ісці, слухаць натоўп пратэстуючых абаронцаў прыроды, ісці есці, заряжаць тэлефон, натоўпы, натоўпы, натоўпы, лега крама, складаю каробкі на мейсца, падганяем дзяцей на выхад, вырваліся, ідзем далей, гаўняны сервіс у крутой знакамітай кавярне, рашэнні, гугленні, мара пра дом з забароненай ежай і поўны рэлакс. Музей блізенька ад нас, вельмі вельмі круты, алеж не сумяшчальны з потна-араматнай худзяй і гарашча-парашчымі шкарпэткамі. Добра хоць, што шмат дзе ёсць пасядзець. Прабіваецца абыякавасць да жыцця. Мне ў Кёльне параілі два пункты: Сабор паглядзець і піва паспрабаваць. Піваж я не п'ю, а ці робяць алкагалёвае незразумела. Паелі, папілі, папісялі, апрануліся, выйшл, прём, часу хоць зараз дастаткова, селі, чакаць яшчэ 30 хвілін. Добра ў Лега краме ўзялі раздадку, няма фонавага ною. Прыехаў, дакладна наш, запёрлісь на другі паверх каб лепш было паглядзець, месцаў не было, селі без вокнаў, пакруцілі жопамі, набраліся моцы, пайшлі далей, шукаць мейсцы з вокнамі. Знайшлі. Дзяцей падалей ад сябе. Прыйшоў рэлакс. У акенцах прыгожа, вакол чорная цішыня, арабская рэч і славянская прапанова пасадзіць дзяцей бліжэй да нас. Адмаўляемся, томна кайфуем. Зараз перабягаем з аднаго цягніка, на другі. Усё добра і па часу і па адлегласці. Хлабыць, выхад на платформу праз ліфт з чэргай. Першыя ўехалі бяз нас. Па часе паспяваем. Другая партыя ліфта паехала з намі. Ледзь упёрліся. Распорка каб дзяцей не прыдушылі. Праз гадзін матч Дормунд Баруссіі. Хутчэй бы ты ўжо паехаў. На наступнай усе выйшлі. Выйшлі, ура, застаўся адзін км да дому. Праз краму трэба прайсці, заўтра самалёт. Крама, ўсё было добра да крыка, "папа - пісяць". У гэтай краме аказалася пісяць нельга, параілі схадзіць у іншую. У іншай сказалі можна папісяць, алеж трэба кагосці пачакаць. Чакаем, вучымся цярпець. Прыйшлі павялі праз шмат якія памяшканні. Туалет добры. Паспелі. Ледзь выйшлі. Выбраліся. Потым міражом міма мяне пранеслася бутэлька безалкагольнага эксклюзіўнага Кёльнскага піва. Пранеслася пакінуўшы за сабой шмат пытанняў і разважанняў. Асэнсавалася жадання рэлакса і сняцца дзённага напружання. Алеж бутэлька піва не прыйшла на дапамогу, таму вырашыў канвертаваць энэргію напружанасці ў той тэкст які зараз пішу. Усё дапісаў. Дзеці спаць! Пайшлі чытаць.
Як цяжка душыць, як цяжка калі душыў і не задушыў. З-за чаго гэта?
Можа таму, што першапачаткова прыходзіш і становішся камусці на шыю пяткай.
І хочацца распрастацца і стаць вышэй. І душыш. Навошта? - Каб быць вышэй. Каб прывесці да святла. Азарыць сваёй мудрасцю. І крахціш, разумеючы, што твая пятка ламаецца аб стальныя шыі. Яны моцныя і ў нейкі момант разумеюць, што ў цябе не ўсё з галавой. І разумеюць, што твае гнуткія пяткі сцякаюць па іх непахіснай сталі. Мне неверагодна цяжка разумець, што я душу, алеж з раза ў раз я залажу сваімі нагамі на чужыя шыі. Мне не выносна ад самога сябе.
Іншая справа, калі шыі не стальныя. Тады здаецца, што правёў сваёй пяткай высокатэхналагічную аперацыю. Дапамог чалавеку ўбачыць жыццё з іншага ракурсу....
"Всем привет, вот я и набралась храбрости написать! Скорее нет, жизнь так прижала, что пришлось выбраться из ракушки. Да и текст этот пишу не я, а какой-то мужик, друг моего мужа. И все потому, что я не пишу тексты, а делаю суперские ... "
Я адчуваў вялікую ўзрушанасць, калі я так раскрываў сам сябе (як небачнага аўтара аб'явы) і тых хто такую аб'яву запосціў бы. Пісаць ад імя дзяўчыны, а потым у самім тэксце прызнаць, што той хто піша гэта мужык, і працягнуць пісаць ад імя дзяўчыны. Няпраўда ў тэксце раскрыта шчырасцю (гіпер-шчырасцю), і працягваецца няпраўдай. Гэта ўсё паўстае ў маей галаве, нейкім сумбурам з змяшанымі пачуццямі.
Вось такое ў мяне часта адбываецца. Раней было яшчэ больш.
Гіпер-Шчырасць, яна такая, толькі фармальна шчырасць. Яна пераследуе нешта большае, нешта іншае. Бо гіпер-шчырасць яна не самадастатковая. Мне здаецца гэта эмацыйны-маніпуляцыйны момант, калі мы кажучы шчыра і вельмі шчыра пераследуем нейкія неагучаныя (а яшчэ лепш у лоб агучаныя рэчы). З гэтага атрымоўваецца нейкае такое варева, якое пераносіць нас у эмацыйную сферу.
Той хто чытае ці чуе звяртае на гэта ўвагу, ён не абаронены перад такімі крокамі, таму што пачынае добра адчуваць той стан, які магчыма адчувае чалавек які пісаў той тэкст, ці кажа тыя ці іншыя рэчы. Ён разумее, што адчуваў бы ён, калі б пісаў ці казаў такое. І гэта яго ўзрушвае, ён нібы сведка чагосці даволі некамфортнага, чагосьці вартага ўвагі.
І вось я хацеў напісаць, што аўтар ўсяго гэтага не адчувае. Алеж сваечасова спыніўся і адчуў. Адчувае, яшчэ як. Гэтае спалучэнне пачуццяў натхняе і дадае энергіі.
Увогуле гіпер-шчырасць, робіла мяне моцным, калі я баяўся быць выкрытым за няпраўду. Ці калі было штосьці, што магло быць раскрыта ўва мне, і што было б вельмі і вельмі балючым. Я імкнуся агучыць гэта праз гіпер-шчырасць і пераставаць баяцца.
Чалавек які не абараняецца і не бяжыць ад страху можа гіпер-шчырасць не выкарыстоўваць. І было б добра жыць, без гэтага надрыва гіпер-шчырасці. Мне здаецца, я на шляху да гэтага.
Учора ўвечары, Люба сабрала Ксюшын заплечнік з поўнай упэўненасцю, што заўтра пойдзе ў школу. Прачнулася амаль першая, запатрабавала апранацца, напяліла заплечнік і пайшла з Ксюшай сядаць у машыну, прыехала ў школу павіталася з дырэктаркай. І пайшла назад у машыну. Зноў не прынялі. Алеж абяцалі хутка ўзяць. А потым я вытаргаваў у Любы прагулку у туманным лесе за йогурт. А потым яшчэ вытаргаваў залезці ў сматравы домік.
Яна была першай, хто прыйшла і паднялася ў месца якое мне так дорага. Абдымаю цябе любімая дачушка, дзякуй та за давер і лагодны характар.
Шмат маіх здымкаў з велатрапы якая стала адкрыццём мінулага года. Алеж я нічога не пісал пра яе. Яна пачынаецца на ўскраіне Шчытна, і доўжыцца 35 км у адзін бок, праз лясы палі і азёры, міма дарог і населеных пунктаў. Гэта чыгунка ў мінулым. І трапа та неафіцыйна пачынаецца ад цяперашняй чыгункі. Недзе ў 7 км ад пачатку трапы, ёсць заброшаная станцыя Ochodno. У сёняшні паход я вырашыў яе пафатаграфаваць.
Я ўжо даўна не гуляў. Засядзеўся. Дух заплесневеў ад штодзённасці. І вось зноў Сонейка з Туманам прабудзілі мяне да жыцця. Гэта было некалькі тыдняў таму. У дзень перад Раством якое 25 снежня. Машына ўся абледзенела, таму я не змог паехаць да стартавай кропкі маёй трапы. Пашпацыраваў наўпрост да яе. У нейкі момант я ўжо не хацеў ісці да сваёй трапы, а проста хацеў ісці да сонейка. І пайшоў, новымі шляхамі, адкрываючы новыя краявіды. Бог падарыў мне зноў убачыць цудоўнае ззянне прыгажосці. Моцныя промні святла праходзілі скрозь цела і сагравалі сэрца. Даючы яму надзею і радасць. Я быў узрушаны. І з удзячнасцю ўзгадваю гэтую падзею зараз.
Парада: Нават калі ідзеце за сонейкам, не загрязніце ў багне. Можна ўключыць розум і трохі абагнуць небяспеку і бруд.
Мама! Папа уходзіць ад нас назаўсёды? Сказала Ксенія са свайго ложку, калі убачыла як я апранаю куртку і некуды збіраюся ноччу.
На той момант я яшчэ не ведаў, што хутка буду ляцець над агенчыкамі начнога горада і думаць пра прыгажосць.
Калі ляціш, бачыш шматлікія аганькі з вокнаў тых хто застаўся на зямлі. Ты адрываешся ад іх, і вертаешся да іх жа. Ты адчуваеш прыгажосць палёта, марыш ляцець далека, назіраць, адчуваць, любіць і маліцца ў страшныя моманты. Асабліва добра маліцца падчас узлёту і падчас пасадкі. Самалёты вельмі хутка ляцяць, бывае не хапае часу каб налюбавацца прыгажосцю, каб пасапраўднаму адчуць сябе птушкай.
Так і сёння пралятаючы над усімі тымі хто застаўся ў зямлі. З пустымі думкамі, і толькі адчуццём, што гэта вельмі прыгожа, я блукаў па начных могілках. Нават дзеці, пабачыўшы першыя здымкі, запыталі: "Што гэта за каляровы горад?" А потым прыглядзеўшыся зразумелі.
Учора думаў, што патрэбен выхад з зоны камфорту, хацеў ноччу пайсці ў лес. Адчуваў як усё будзе зжымацца ад страху, як буду хвалявацца, абарочвацца на кожны гук, як буду прыслухоўвацца і марыць каб гэта скончылася, каб вярнуцца да дому хутчэй, закрыць за сабой дзверы, адчуць асалоду ад перажыванняў якія прайшлі і напісаць пра гэта. Бо немагчыма штосьці напісаць, калі гэта сапраўды не перажыць.
Падумаўшы ўчора, вырашыў, што і ісці не трэба, страшна ад адных толькі думак, можна падумаць, пабаяцца і напісаць чаго. Алеж хутка заснуў нічога не напісаўшы.
Сёння ўвечары спатрэбілася заправіць машыну, паехаў заправіўся, і ўбачыў мой лес. Не ноч канешне, алеж цёмна. Трэба ісці. Не позна, алеж страшна.
І пайшоў, іду і пішу, адчуваю штосьц змяшанае.
Усё ўзгадваю словы Іісуса Хрыста: «Ці не дванаццаць гадзін у дні? Калі хто ходзіць удзень, не спатыкаецца, таму што бачыць святло гэтага свету. А калі хто ходзіць уначы, спатыкаецца, бо няма ў ім святла».
Алеж я ў начы іду да Яго, бо там дзе страшна, там упаванне на Яго, там прызыванне Яго, там думкі пра яго і пра сапраўднага сябе.
Страх убівае Любоў, алеж напэўна тады, калі гэты страх схаваны, калі мы адчуваем небяспеку як нешта знешнее, тое што замінае нам ступіць у страх. Ёсць мне за што сябе пакарыць, там дзе зза страху застаўся стаяць звонку, не паступіў па любві.
А страх, калі ты ўжо ў ім дзіўная рэч. Для такога страха галоўнае ведаць, чаму ты тут, як сэнс, дзеля чаго. Вось я дзеля чаго паплёўся па цемры? Каб зразумець сябе, каб адчуць сябе слабога, без розных там фантазій наконт сабе. Адчуў? Так адчуў. Дастаткова.
Усё разварочваю, хопіць. Хачу бегчы, алеж іду. Іду хутка. Цікава, ці змагу пайсці павольна? Ух непроста мне даецца гэты эксперымент. Магу ісці павольна толькі калі добра сябе кантралюю, на аўтамаце паскараю крок.
Бачу маладзік, свет у цемры для мяне заўсёды Бог. Радасна бачыць свет. Свет гэта арыентыр. Бедныя матылі імкнуцца да святла. Можа атрымоўваюць сваю ўзнагароду за гэта?
Ух, паймаў момант калі ўсё абрываецца і халаднее ўнутры. Пранзальны жах ад упаўшай галінкі недзе паблізу.
Іду назад, дышу, узгадваю моманты з мінулага, калі мне было так страшна ў начным лесе.
Усяго толькі а сёмая вечара. Дзе ўпаванне? Дзе супакой? - Няма яго.
Алеж прыму сябе такім які ёсць, бо маю права быць, кім бы не быў, што б не адчуваў.
Іісус Спасіцель дапамагі ўсім тым каму зараз страшна, усім тым хто на вайне.
А восьмай, прачынаюся першым. Накіроўваюся ў ванну каб прыняць душ, адкрываю жалюзі на окнах, распранаюся, гляджу ў акно, штосьці незразумелае там. Ааааа туманішча!!! Трэба тэрмінова выязджаць, а то не паспею. Успамін, пра тую прыгажосць у тумане, не дае мне пакою. Залятаю ў машыну, вокны і люстэркі памерзлі, ну і няхай, ехаць не далека.
Прыехаў, іду па трапе, марозна, сонейка ўжо высока і ў іншым мейсцы, наўрадце атрымаецца паўтарыць цуда. Алеж можа ўбачу што новае?
іду… іду… нейкая птушка скрыпіць, ну рэальна, як вароты… здаецца сарока…
Сустрэў рамонкі, сфатаграфаў з розных ракурсаў. Так цікава, што калі глядзіш на іх зверху, то такія белыя і прыгожыя. А знізу, то цёмныя, нават чорныя часамі.
Даходжу да сваёй базы, адчуваю што мокрыя мае ногі, гэта зразумела чаму, алеж чаму мокрыя вочы? Можа таму, шта яны столькі часу сохлі? Перасохлі мае вочы, неведама дзеля чаго, дзеля жорсткасці чалавечай.
Адчуваю, што сталею. Адчуваю гледзячы на сябе збоку. Можа проста пачынаю разумець што смертны? Так і добра напэўна што пачаў разумець, бо пачаў чапляцца за жыццё, за людзей, за прыгажосць. Раней та ўсё адкладваў. Мол спачатку трэба ўсе абавязкі здзейсніць, а ўжо пасля пажывем. Усё спяшаўся дасягнуць чагосці, каб пачаць жыць. Алеж каб проста пачаць жыць, то было страшна, нехапала мужнасці. І толькі імпульсіўна дазваляў сабе жыць, дазваляў з пачуццём віны, нібы штосьці скраў. Зараз усё змяняецца, жыву больш, бо час абмежаваны.
Пасядзеў у сваім гняздзе, пайду… паплятуся дадому. Мо там ужо ўсе прачнуліся. На сёння там шмат цікавага, нават трохі страшна.
Іду назад… удыхаю паветра закаціўшы вочы… шукаючы новых араматаў лесу…
Бывае ўвечары мне хочацца штосьці зрабіць. Сэрца шчэміць, бо немагчыма нават прыдумаць тое, што хацеласяб. Нешта грунтоўна сэнсоўнае, нешта вельмі і вельмі важнае. Так каб адгалосак гэтай справы ці дзеяння ішоў у вечнасць. І вось я сіжу і пакутую, таму што не магу прыдумаць для сябе такой справы ці занятку. Усе вельмі мелка, бессэнсоўна, непрывабліва. Бывае, што адпакутаўшыся, я такі сам сябе прыдумляю якіх спраў, накручвае сябе, уяўляю што раблю першы крок для справы якая вырашыць усё маё жыццё ў будучым. І прям ноччу пачынаю яе рабіць. Бо калі не зраблю чагосьці такога, то ад пакут сваіх загіну. З’едзе крыша. А так, падбадзёрыўшы сябе, заматываваны нечым далёкім і вельмі значным, раблю першы вырашальны крок. Напэўна вы ўжо разумееце, што праз тыдзень-два я буду пакутваць па таму ж сцэнару. Да і дарэчы гэта зараз я пішу, таму што моцна захапіла мяне таяж думка. Напэўа напісаць пра яе, рашэнне лепшае за ўсе тыя актыўнасці якія я пачынаў раней.
Увогуле я раблю занадта шмат першых крокаў, алеж не працягваю ісці тым шляхам. Раней пакутваў ад гэтага, а зараз скажу: Які сэнс працягваць тое ва што сапраўды не верыш? Ёлкі! Ніякага сэнсу! Трэба навучыцца збочваць з несваёй дарогі яшчэ хутчэй, чым раней.
