сумленне ⁽³⁾

Я ўжо і раней пісаў, пра навісшае нада мной пытанне. Што ёсць сумленне? І ці можа праз яго прабівацца голас Бога? Ці можа яно быць голасам Сэнсу?

Сёння, дзень пакут ад таго, што галасы сумлення не могуць дамовіцца.
1. Адзін голас кажа - паступай рацыянальна, будуй межы.
2. Другі голас кажа - ну ты ж добры хлопчык, будзь ласкавым і лагодным.
3. А праз усё гэта прабіваецца трэці голас, які кажа: Так гэтаж усё можна сумясціць. Можна знайсці тую залатую дарожку, якая задаволіць два тваіх вобраза самога сябе.
4. У такіх файтах, Чацвёрты голас крычыць - хутчэй скончы з гэтым і не марнуй час, хопіць ганяць у галаве гэтыя думкі. Загасі адну версію сябе, і цалкам апраўдай другую (і ведаеце гэты голас перамагае).
5. А пяты голас, ледзь стрымліваецца, каб не вываліць на блізкага ўсе гэтыя пакуты і сітуацыю, і атрымаць падтрымку. Якая б значыла толькі адно - ты маладзец. Нібы такое аб'ектыўнае назіранне звонкі.

Трохі разбярэм іх недасканаласці:
1. Рацыянальны Я - здаецца найбольш адэкватным, алеж праз яго ўзнікаюць канфлікты. А гэта дужа непрыемна.
2. Лагодны Я - такі бусечка, які павінен задаволіць усіх вакол і нікога не пакрыўдзіць. І ўсе яго будуць любіць. Алеж гэта жыццё не па праўдзе.
3. Дасканалы Я - такі прям перфекцыяніст тэарэтычных мадэлей, які ставіць сабе неверагодныя задачы. Ён як муха і гойсае то тут то там. Мол, а можна ж было і тым і нашым, і ўсё так што він він він.
4. Нецярплівы Я - якога дастаў падвешаны стан і пакуты з ім звязаные. Хоча скончыць усё як мага хутчэй. Выбраўшы адну адзіную праўду.
5. Хістаючыся Я - ён як Нецярплівы, алеж шукае хтоб пацвердзіў, што я маладзец? Гэтае Я гатова намяшаць фактаў у кучу, такім чынам каб атрымаць вонкавую адзнаку сітуацыі і пагасіць свае астатнія галасы.

Цудоўны і глыбокі фільм пра пражыванне Віны навязанай з дзяцінства.
Пра тое як каханне, сяброўства, эмпатыя вырываюць чалавека з парочнага кола самабічавання. Адкрываецца магчымасць жыць.
Вось здаецца японцы знялі, алеж як яно можа быць падобна да сітуацый, якія пражываюць людзі нашай бацькаўшчыны.
Лічу, што гэты фільм можа быць тэрапеўтычным для людзей, якія пражываюць штосьці падобнае.

І раю цудоўнага прагляду.

На сайце кінакіпа_сайт зараз шмат беларускамоўных фільмаў.

Сумленне... па-беларуску гучыць неяк па іншаму, чым варыянт па-руску - “Совесть". Вось я хацеў напісаць менавіта пра "Совесть".

Мой шлях да пошука свайго глыбіннага Жадання, прайшоў праз цікавую справу. Трэба было паставіць знак пытання перад усімі Жаданнямі больш мелкага калібра майго жыцця. І пасля гэтых пытанняў, раскрывалася, што тоё сёё (а насамрэч шмат усяго) было не маімі жаданнямі. З той пары я пачаў думаць і пра "Совесть". Вось бываюць сітуацыі калі яна грызе, таму што ў сітуацыі выбару завісаеш над тым як і што зрабіць. Бывае відавочны выбар, а бывае зусім не відавочны. І карані "совести" могуць ляжаць не ў нас, а ў нашым выхаванні і нормах грамадзтва. А гэта не тыя рэчы, якім трэба давяраць без крытычнага на іх погляду. Атрымоўваецца, што і паступаць па сумленню не значыць гарантавана зрабіць добра. А калі ў вашай супольнасці было прынята забіваць іншадумцаў, а тым у каго не хапала для гэтага храбрасці - падвяргаліся крытыке, і адчувалі пачуццё віны. Прасілі прабачэнне за сваю мягкацеласць. Вось у іх сумленне заўсёды падказвае ім, ты можаш не ляніся, ідзі забівай. А з іншага боку, іншы голас будзе казаць за жыццё. Ці там скрадзі ў багатых і аддай бедным. Пакладзі ўсё сваё жыццё дзеля блізкіх людзей. Выгадай грошы для сям'і ці аддай усё незнаемцам. І будзе мальтыхаць тую "совесть" і нас разам з ёю. Павінна быць над ёй штосьці большае, грунтоўнее і разумнее.

Алеж тая добрая справа, якую робіць "совесть", гэта магчымасць дазнацца пра сябе больш. Што за галасы, што за версіі мяне ў гэтым дыялоге? Чаго яны хацяць, і як яны ўва мне сфармаваліся?

Дзякуй а.Вячеславу Рубскаму за яго разважанні на гэты конт.