тата і дзеці ⁽²²⁾

На вуліцы добрае надвор’е. Добрай справай ў такое надвор’е стварыць спантанны пікнік. Дзеці любяць, калі я ўрываюся ў іх шматлікія гульні і справы з цікавымі і добрымі прапановамі. Пікнік, адна з такіх улюблёных спраў. Вось бывае лень гнаць усіх у дом кушаць, збярэш посуд, ежу, кубкі, відэльцы, воду і балансуеш з усім гэтым, каб занесці за адзін раз.

Зваць дзяцей на пікнік, зусім іншае чым проста зваць есці. Яны імгненна на месцы. А лепшай ўзнагародай словы: “Папа, а можна мы яшчэ раз так зробім потым?!” Воклікі: “Які цудоўны дзень! Як жа ўсё добра! “

Перад пікніком трэба было адкрыць кран на вуліцы, каб памыць рукі. Звычайна ён закрыты, каб бясконцыя дзіцячыя гульні з вадой не напружвалі бацькоў. І вось пікнік скончыўся, а кран яшчэ адкрыты. Вёдры на пагатове. Ксюша носіцца і палівае кветкі, з любоўю і пяшчотай. А потым пераходзіць да ёлак, якія патрабуюць так шмат, так шмат вады!!!

А Люба набірае вядро, лье сабе пад ногі і пакуль не высахда скоча туды як Свінка Пэппа і спяваючы: “Muddy Puddle! Muddy Puddle!”

Убраць усе! Што вам цяжка прыбраць за сабой? Хто тут гэта кінуў? Лічу да трох, калі не прыбяроце ўсё выкіну ў сметніцу! Дзе павінны ляжаць твае рэчы?! Мне ўсё гэта ў глотке сядзіць, што цяжка за сабой прыбраць!?

Сколькі энергіі, сколькі фанатызма было раней у дачыненні да чыстаты дома і прыборкі дзецьмі за сабой. Можна было з гэтай энергіі запусціць ракету ў космас.
Да і здавалася, што для таго каб выдресероваць дзяцей на чысціню не трэба шмат часу, проста трэба шмат дысцыпліны, холаднасці і прынцыповасці.  Так каб пераламіць іх праз калена.

Вось гэта думка, пра пераламіць праз калена, заўсёды застаўляла мяне зноў і зноў думаць пра гэтую сітуацыю. Пра чысціню, і пра свабоду дзяцей, пра часовасць усяго што адбываецца. 

Паўгады таму я дазрэў, любоў да дзяцей і павага да іх творчасці і свабоды, змянілі мой характар, змянілі мае традыцыі, мае звычкі і пачуцці прыгожага. 

Вось прабіраюся зараз праз завал маляваных папер у перамешку са смеццем і радуюся. Адчуваю ў гэтым творчы шарм, рэалізацыю свабоды, рэалізацыю любові. 

Які пласт напружання і злосці зваліўся з маіх плеч. 

І зараз той невялічкі прамежак часу які застаўся нам з імі пражыць разам можна прысвяціць прыняццю адзін аднаго, паваге, радасці, творчасці. А там раз два і раз'едуцца па ўніверсітэтах, а потым ужо па ўласных дамах. Усё вельмі хутка ў гэтым жыцці, не бачу сэнсу выхоўваць дзяцей у непрынцыповых галінах жыцця. Няхай лепш узгадваюць добрага і радаснага тату, які можа паступіцца тымі сімі правіламі дзеля любові. Які можа змяніцца дзеля любові. Для мяне, гэтая мая змена, тое чым я магу ганарыцца!