Трансцэндэнтнасць
Колькі часу таму, слова Трансцэндэнтнасць для мяне нічога не значыла.
Алеж за апошнія тыдні, я вымаўляю яго па некалькі разоў на дзень.
Я выкарыстоўваю гэты тэрмін, каб апісаць свой досвед пражывання моманту, сітуацыі ці ўзаемаадносін.
Гэта для мяне, пра тое, каб у гэты момант забыць сябе. Каб усю сваю ўвагу, захапленне, любоў перадаць іншаму чалавеку, моманту, з'яве ці аб'екту.
Гэта пра тое, каб знайсці, штосьці прыгожым. І пагрузіцца ў любаванне. Мне ўсё роўна ў гэты момант хто я такі, як я выглядаю, ці што са мной адбываецца. Я зрабіў крок ад сябе, крок да чагосьці іншага. І знайшоў гэта неверагодным. Мне ўвогуле ў гэтым момант нічога больш і не патрэбна.
Гэта як знайсці нейкую палявую кветку і ўдыхнуць яе арамат, і адчуць гэта ПРЫГАЖЭЙШЫМ! Гэта можна адчуць і ў касцюме тройке, і ў брудных анучах, і ў суме і ў радасці. Хто і як мы выглядаем у гэты момант, не мае ніякага значэння!
Хацеў бы перайсці да тэмы Трансцэндэнтнасць у сяброўстве.
І дапоўніць свой тэкст словамі Клайва Льюіса з кнігі "Любоў" (раздел пра Сяброўства).
У ім я бачу словы пра сяброўства, якое ўзнікае, калі мы забываемся на сябе і на само сяброўства. Мы занятым нечым іншым, і толькі гэта нас зацікаўлівае і аб'ядноўваем.
А вось і ўрыўкі з тэксту:
- "Чалавек, які разумее, як і мы, што нейкае пытанне важнае, можа стаць нам сябрам, нават калі ён інакш адкажа на яго. Вось чаму кранальныя людзі, якія жадаюць "завесці сяброў", іх ніколі не завядуць. Сяброўства магчымае толькі тады, калі нам нешта важней сяброўства. Калі чалавек адкажа на тое пытанне: "Ды пляваў я на ісціну! Мне сябар патрэбен", ён можа дамагчыся толькі прывязанасці. Тут "не аб чым сябраваць", а сяброўства заўсёды "пра што-то", хоць бы гэта было даміно або цікавасць да белых мышэй."
і яшчэ
- "Справы сяброў нас не цікавяць. У адрозненне ад закаханасці сяброўства не дапытлівае. Мы заводзім сябра, не ведаючы, ці жанаты ён і дзе ён служыць. Усё гэта - дробязь перад галоўным: ён бачыць тую ж ісціну. Сярод сапраўдных сяброў чалавек уяўляе толькі сябе самога. Нікому не важныя ні прафесія яго, ні сям'я, ні прыбытак, ні нацыянальнасць. Канешне, часцей за ўсё гэта ведаюць, але выпадкова. Сябры - як цары. Так сустракаюцца ўладары незалежных краін у нейкай нейтральнай краіне. Сяброўства па прыродзе сваёй не цікавіцца ні нашым целам, ні ўсім тым "пашыраным целам", якое складаецца з родных, мінулага, службы, сувязяў. Па-за сяброўскім колам мы не толькі Пётр ці Ганна, але і муж ці жонка, брат ці сястра, начальнік, падначалены, саслужывец. Сярод сяброў усё інакш. Закаханасць агаляе цела, сяброўства - самую асобу.
Гэтымі абумоўлена дзівосная безадказнасць сяброўства. Я не павінен быць чыім-небудзь сябрам, і ніхто не павінен быць маім. Сяброўства бескарыснае і не патрэбнае, як філасофія, як мастацтва, як тварны свет, які Бог не абавязаны быў тварыць. Сяброўства не патрэбна жыццю; яна - з тых рэчаў, без якіх не патрэбна жыццё."