вершы ⁽²¹⁾

Калі заўтра паміраць
Пра што б я вам хацеў сказаць

Пра любоў, пра дабрыню
Што пакроюць цемру ўсю

Добрым быць, любіць, абняць
Прыгажосць сабой успрымаць

Што ж яшчэ?
Няма сябры!
Усё астатняе панты...

Хвалі хвалююцца...
Людзі турбуюцца...
Жыцці спыняюцца...
Усё аднаўляецца...

Унутры штормы бушуюць
Яны звонку людзей катуюць
Праз нашыя дзеянні-словы
Вострыя воды топяць параходы

Быў страх
Разрываў унутры
Шукаў сябе выйсце
І стрэліў, глядзі!

І трапіў у таго
Хто праходзіў міма
Той боллю прачуўся
Віной абярнуўся

З пакутамі выйшаў
І ўжо шторм яго
Праз дзесяць хвілін
Пранзе іншае сэрца злом

І так тыя хвалі
Ліюцца праз край
Нідзе не сціхая
Сціраюць рай...

- - - - - - - 
Праз 30 год 
амаль у Раю
Алеж жыву яшчэ 
Жыву!

Як стары пень 
Буду сядзець
І проста 
У далячынь глядзець

Прыйдуць сяброўкі
Да мяне
Паведаміць 
Хто як жыве

Узгадаем добрыя часы
Калі сядзелі да начы
Як танчылі 
Аралі ў сласць...

Як потым трэба 
Было спаць,
Праз чысціць зубы
Твор чытаць

Мае дачушкі
Скрозь гады
Сябрамі сталі мне
глядзі!

Не буду больш
На іх бурчаць
Чамусьці шчыра
Павучаць

Бо шлях прайшлі
Не горш чым я
І можа больш у 
Іх быцця....

І слёзы там
І боль была
Каханне, радасць
І нуда

І вось
Я, кволы старычок
Чым падтрымаць 
Іх зараз б мог?

Праз усё жыццё
Адно дабро
У ахапку ўзяць
Мацней абняць

Суцешыць
Супакоіць іх
Хоць хтоб не правы
быў з іх

Сказаць, што моцна 
Так люблю
І што турботы 
Пацярплю

Бо як у люстэрке 
Паглядзі
У дачушках
Дзеянні маі

Свае б мне словы
не забыць
Каб сябрам-папай 
Вечна быць

Смерць маленькую 
не раз мы пражываем
Колькі выпадкаў
бывае за жыццё

Размясціўшыся ў прасторы
Нібы ў раі 
Адчуваем хісткасць 
Стану свайго

Дзе зруйнуемся?
Што стане тым імгеннем?
Калі страціцца,
апошняе сваё?

Як пакуты,
Замяніць цярпеннем?
Як скрозь страты
Перайсці ў Жыццё?

@fmensk Вершык пра рэлакацыю ці эміграцыю. #рэлакацыя #эміграцыя #беларусь #вершы #вершыпабеларуску ♬ original sound - Кастусь Петрашка www.cp.coach

Я ёй кажу: "Радная
Я чорны ўвесь унутры!
Як зможаш ты са мною
Жыццёвы шлях прайсці?"

Яна тады сказала:
"Бывае так, Кастусь! 
Цябе магу прымаць я
Хоць чорны як гусь"

На крылах да нябёсаў
Узляцеў я як страла
Тады душа сказала
Ты будзь мая жана

Кірунка не губля
Лікуя ад быцця
Што чорным, а не белым
Прыняты цалкам я

Вось гэта ёсць каханне
Калі сабою быць
Так добра, натуральна
Без тэатральных ліц

Для іншых я застаўся
Баюся, што гульцом
Што толькі белым свеціць
І на знаёмы тон

Што ж з вамі будзе людзі?
Калі б аскаліў я
Не добрую грымасу,
А цёмнага себя?

- - - - 

Дзе набрацца храбрасці скажы?
"Для чаго?", пачуецца ў адказ
Каб ад ценю смерці ўцячы
У пражыванне момантаў за раз

Каб натхніцца сэнсамі
Пакуль...
Не збялелі попелам яны

Не пабеглі
Не зышлі
Не згаслі

Тыя сэнсы, 
Што зусім не важны...

Жыццё ідзе
Жыццё плыве
І было б добра
Каб не ў сне

З цяплом і мірам 
Кожны ўздых
Ішоў да сна
І не заціх

Алеж разрыў 
Бывае жорсткі
Што думкі храснуць
Б'юцца колка

І холадам 
Пранзае ўсё
У мінулым 
Цёплае нутро

Сагрэем
Атачым цяплом
Сябе
І іншых...

9 год мы танчым з Дашай
Пачыналі з яркіх Па
Ну а зараз набліжаясь
Абдымаемся любя

Ёсць падтрымка
Разуменне
Глыбіня
І страсць

Дзве дачкі
Марскія свінні 
І жадання сласць.

- - - 
Мы вянчаліся 9 год таму ў Мінскім кафедральным Саборы.
Жывем!

Мы прападалі
Па марах блукалі
У пясках ляжалі
Скурай абгаралі

Глядзелі зоркі
Трошачкі спявалі
Зашмат нажралі
І танцавалі

З дзяцьмі паблізу
З Дашаю далёка
Цягнулісь вечна
Тры дні яе палёта

я забег,
я хапаю цябе,
свежы вецер
які не ўва мне

алеж толькі
калі не чакаю
гэты вецер
у душу прылятае

Я дрэнна спаў.
Я дрэнна еў.
Я ледзь за сёння не самлеў.

Прыйшлі мы ў лес.
Абняў сасну.
Прайшоўся з Дашай у глыбіню.

…
Лес размаўляе ў глыбіні.
Пра мае сэнсы, мае сны.

Чакаю світанак у цёмнага мора
Вятром як галінку здзімае мяне
Хацеў бы пайсці ўжо, штосьці трымае
Чакаю, чакаю світанак у цьме

Чакаю світанак у светлага мора
Вось вось яно, хутка, бо светла ўжо
Алеж прытаміўся, трываю-чакаю
Хоць ведаю як выглядае яно

Збіраўся пайсці, і засунуцца ў ложак
На цеплай пасцельцы сябе прытуліць
Цяпер, не світанка чакаю
А сонца, якое дазволіць да дому зваліць

Ну што ты тут!
сонейка!
Доўга трываеш!
Ужо не хачу на цябе я глядзець

Хачу каб ты вылезла хутка
І птушкай
Ляцеў я ў свой ложак
Хоць трохі паспець

…. ну вось і вылазіць….
І ў ложак не трэба
Дарэмна, цябе,
Я світанак браніў

Напоўніў ты сэнсам
Мне сёняшні ранак
Сагрэў прыгажосцю
Трыванні мае

Я схаваўся ў кветачках
Тра та та та та
Вось такая добрая
ў хлопчыка гульня

Пойду я па тропачцы
Тра та та та та
З нейоёрасеткай тоўчучы
топікі быцця

Падымаю смоўжыка
Тра та та та та
Каб не здох ад ровэра
Да травы паўзя

Хочацца пра вечнае
Тра та та та та
А пакуль у бяспецы я
То ідзе фігня

Усё больш прыціскаюсь да дрэваў
Усё больш адчуваю цяпло
Якое праз птушачны спевы
Маё прасвятляе нутро

Нам трэба яшчэ тут пажыць усім
Удыхаць той жыцця арамат
Што дараць прырода і людзі
Што дарыцца проста за так

Усё скончыцца, чуеш радная
Праз месяц, гады ці той век
І будзе змяненне прыроды
І будзе другі чалавек

І ведаеш, можам баяцца
Што ChatGPT ці дурак
Запусцяць у сусветнай прасторы
Гадзіннік імклівы назад

Мы птушкі, мы звыкліся лётаць
Ад жаху, вайны і грыба
І ў нашым з табою сусвеце
Гняздо то вісіць у крыла

Ляцім ці сідзім
Няма справы
Глядзі...
Набліжаецца грыб...
Ты сцісні руку маю моцна
І будзе ўлюблёны той міг!

Я помню добра гэты дзень.
Сказала мама з душа:
Прыйшоў мамент!
Я хваляваўся дужа.

І папа вызваў ёй таксі.
Сабралі сумку хутка.
Усе было вельмі ў тарапях.
І мама знікла ў дзвярах.

А потым помню балявалі.
Сябры ўсё папы прыязджалі.
Сядзелі ў залі, весялілісь.
І ў шахматы са мной сразілісь.

Дакладна помню момант той
Што пасярод вяселля.
Мне класцісь спаць
Пара была.

У маленькім ложку
У спальні.
Вісела радыё
Начнік з уцёнкам

Мы з папаю туды пайшлі.
Я засынаў,
А ён стаяў,
І нешта цёплае казаў.

Я ўсёй істотай адчуваў,
Яго любоў,
І момант той,
Запомніў я.

А потым помню ў цемнаце,
Стаялі пад акенцамі,
Махалі маме хоць её
Амаль і невідаць было.

Дом потым сонцам асвяціўся
І Ваня ў доме аб’явіўся.
І я сяджу і гавару….
Сям’і гісторыю сваю.

Што для любві хачу зрабіць?
Каб мне не ўкланяцца
Па старанах, што ў глыбіні,
не маюць сэнса быць.

Што не натхняюць, не жывяць
А толькі прывабна гудзяць.
Як звон манет у далечыні,
Як лахатрон у маёй душы.

То грэх завецца, калі я 
Пагнаўшыся за іншым
Здраждаю уласнае душы
У жаданні жыцця вечным.

Быў сёння такі паход у лес, дзе я сустрэўся сам з сабой.

Мая любая сёння хварэе
Боль прыйшоў, ну а страху няма.
Бо як учора, і ходзіць, і п’е яна,
хоць і моцна баліць ёй спіна

Бо не хочацца думаць пра страшнае
Бо не хочацца то дапускаць…
Што прачнуўшыся раніцай заўтрашняй
Не змагу я яе цалаваць

Усё міне з захапленняў і радасцяў
Зусім іншае будзе жыццё
І пакутаваць буду няшчасна я,
Ад таго, што раней не было.

Мая любая сёння хварэе,
Боль прыйшоў і з’явіўся той страх.
Пабягу, абдыму і пажалімся.
Пацалуемся з радасцю, вах!

- - - - 

Праз пару дзён, Даша паправілася. Усё добра!

K.S.Petrashka / Szczytno / 10 Nov 2022