Хвалі хвалююцца...
Людзі турбуюцца...
Жыцці спыняюцца...
Усё аднаўляецца...
Унутры штормы бушуюць
Яны звонку людзей катуюць
Праз нашыя дзеянні-словы
Вострыя воды топяць параходы
Быў страх
Разрываў унутры
Шукаў сябе выйсце
І стрэліў, глядзі!
І трапіў у таго
Хто праходзіў міма
Той боллю прачуўся
Віной абярнуўся
З пакутамі выйшаў
І ўжо шторм яго
Праз дзесяць хвілін
Пранзе іншае сэрца злом
І так тыя хвалі
Ліюцца праз край
Нідзе не сціхая
Сціраюць рай...
Адказнасць за выбар. Кожны выбар мае свае рызыкі.
Улічваючы, што кожнае жыццё скончваецца смерцю, то рызыка смерці, заўсёды можа маячыць на гарызонце.
І тады дзеянні, могуць падпарадкавацца гэтай самай галоўнай рызыцэ - згубіць жыццё. Калі мной кіруе такая матывацыя, то гэты час можна назваць "Фізічнае выжыванне".
Фізічнае выжыванне - накіроўвае ўсе рэсурсы да адной мэты Выжыць.
У гэты час не да "Жыцця". Жыццё, любоў, прыгажосць, жаданні - усё спыняецца.
І вось чым дольш мы ў стане "Фізічнага Выжывання", тым менш у нас жыцця. Напэўна гэта апраўдана, падчас ваенных падзей, цяжкіх хвароб, галадамору, эпідэмій ці ўсяго тагож зверх крытычнага ў межах адной сям'і ці адной асобы.
Алеж трэба ўсведамляць, што Выжывая (павялічваючы працягласць жыццё), мы забіраем якасць Жыцця. Ратуючы ад катастрафічнага, забіваем паціхаму.
Вельмі падобна на выкарыстоўванне антыбіётыкаў. Зусім адмовіцца ад іх, значыць павялічыць рызыку смерці. Пічкаць імі пры любым чыху, значыць свядома паціху забіваць.
Чалавек, які сутыкнуўся з рызыкай смерці дзіцёнка ў мінулым, будзе схіляцца да перастрахоўкі (забіваючы жыццё па-ціхаму).
Чалавека, у якога ўсё закончвалася добра, будзе схільнасць ісці на большыя рызыкі (жыцця будзе больш, але і рызыкі больш).
Тут у кожнага, свой шлях і свая адказнасць. Напэўна няма нейкага ўніверсальнага правіла.
Алеж хачу ўзгадаць слава Іісуса Хрыста:
"Бо хто хоча душу сваю ўратаваць, той загубіць яе;"
