Надыхацца ў волю!
Шчыльны маленькі пакой без вентыляцыі, дыхаю і не магу надыхацца. З кожным удыхам, паветра ўсе менш, галава баліць, віскі сціскаюцца. Хочацца дыхаць, хочацца жыць!
Распахнуць бы дзверы і вырвацца на волю. Раскінуць рукі і ўдыхнуць на поўныя грудзі. Надыхацца ў волю! І жыць, жыць, ЖЫЦЬ!
Алеж як я аказаўся ў такім пакойчыку з такімі шчыльнымі сценамі?
Я сам яго збудаваў! Будучы маленькім і неабароненым, я вазводзіў сцяну за сцяной. Гэтыя сцены, рабілі маё жыццё бяспечней. Я нават не заўважыў таго моманту, калі трэба было спыніцца. Працягваў будаваць, закладваць кожную маленечкую дзірачку. Я быў усё больш і больш абароненым! Алеж вось і рухацца цяжка, і няма чым дыхаць, а я працягваю закладваць шчылінкі праз якія прабіваецца свежае паветра.
Тое што абараняла мяне раней, сёння робіцца для мяне асноўнай небяспекай.
Прыйшоў час рушыць старыя сцены, выходзіць з сваіх сціскаючых поглядаў і пазіцый. Прыйшоў час жыць! Жыць менш абаронена, менш напаказ, менш прыстойна і адабральна. Час Жыць пасярод небяспекі. Алеж жыць на поўныя грудзі.
Свежага паветра ў кожны затхлы дом чалавечай душы!