Ведаеце, я супраць дэтэрмінізму.
А яшчэ, я супраць дасканалых паслядоўнасцей, жалезнай хваткі і 100% вынікаў.
Гэтыя 100% вынікі забіваўць нашу чалавечнасць і імкнуцца зрабіць з нас робатаў.
Колькі маёй крыві ўцякло, калі я спрабаваў стаць на шлях 100% выніку. 

Колькі расчараванняў было, ад таго, што я не мог дасягнуць дасканалай дысцыпліны. 
Не мог і 30 дзён бездакорна выконваць якое небудзь дзеянне. 
Я моцна папакутваў ад гэтага. Але зноў і зноў спрабаваў. Зноў і зноў верыў, вось зараз у мяне атрымаецца, раз і назаўсёды ўзяць жыццё ў свае рукі. Усталяваць над жыццём поўны кантроль. Я марыў, што пасля гэтага я сапраўды дасягну і атрымаю ў жыцці ўсё чаго прагну.  

За апошнія годы я выйшаў з гэтага замкненага кола.
І жыццё стала іншым, і мяне гэта вельмі натхняе.
Але не толькі ў сваім жыцці я бачу добры плён ад свабоды і адсутнасці жорсткай дысцыпліны. 
Вось Ксюша, напрыклад, звонкі падаецца, то рабіла яна хатнія заданні ў школе, то не рабіла, а ўчора і сёння вырашыла зрабіць пропісі на паўгады наперад. Ці на анлайн заняткі беларускай мовы ў мінулы раз не захацела ісці, мы нават засумавалі. Алеж сёння сама ўзгадала і з радасцю пабегла без усякага нагадвання. Ці Люба аднойчы вырашыла, што не хоча ісці ў садок, хоць мы ўжо былі там. Настаўнікі вырашылі, што гэта крызіс, і прапанавалі мне ціхенька сысці, а Любу пакінуць. Я адмовіўся, забраў Любу дадому. Алеж пасля таго дня, яна з вялікім жаданнем і радасцю ходзіць. 
Нейкім чынам свабода акрыляе і натхняе. 

Сапраўды прыняць можна толькі тое, ад чаго можна адмовіцца.
Сапраўды згадзіцца можна толькі на тое, з чым можна не пагадзіцца.

Пад вечар адчуваю сябе больш складана.
Адчуваю, нібы вучыўся хадзіць. І ўвесь гэты час быў на кастылях. 
Упіваўся самалюбаваннем, бязмернай колькасцю пахвалы і адабрэння звонку.
Апошні год рыхтавалася платформа для таго, каб з кастылёў (сацыяльнага адабрэння і прыняцця) пераходзіць на ўласныя ногі (апора на сябе). Пераход гэты, мне падаецца трохі балючым, але патрэбным. Я нават не ведаю, можа кастыль яшчэ нават і не ўбралі, можа трохі толькі кранулі. Цяжка зразумець усю перспектыву змен якія мяне чакаюць, змен якія я змагу прыняць.
У добры шлях!

Ну вось нарэшце.
Скончыўся раж некалькіх дзён, дзе я думаў пра сябе незразумела што. Лётаў ў галюцынацыйнай вышыні ўласнай крутасці. Як добра пікіраваць уніз. Як радасна, адчуваць груз уласнай недасканаласці і сваю чалавечнасць, якая ў гэтай недасканаласці праяўляецца. Адразу ўсё неяк бліжэй становіцца. Людзі цяплей і радней. Ёсць у каго павучыцца. Можна адчуць важнае і высокае ў тым, што па ўмаўчанні пераступіў як глупства. Раней падаецца, мне цяжэй здаваўся гэты пераход ад "маладзец", да "той яшчэ дурань". А зараз, ён адкрывае нешта. Аказаўшыся зараз у стане “дурня”, я адчуў, як прагнуў я саскочыць гэтыя дні з іглы "маладца". Якім халодным і бесчалавечным рабіла мяне гэтая думка пра ўласную мудрасць, правільнасць, геніяльнасць. Усіх абдымаю.

Жывяце сабе, марыце пра светлую будучыню. 
А тут хопа і новая прапанова па працы, ці магчымасць падпрацоўкі, ці прапанавалі грошы ўкласці і не прагарэць, а можа запрасілі рэлацыраваць у іншую краіну? 
Здаецца, ну вось наканец і магчымасць ад якой залежыць ваша будучыня.
Вы хапаецеся за яе, пачынаеце рухацца ў гэтым накірунку. 
А па дарозе разумееце, што ўнутры вас узнікае нейкае супраціўленне. Адчуваецца, штосьці незразумелае. Вы не ведаеце, як да гэтага ставіцца. 
Зразумела, што жыццё нас навучыла вінаваціць сябе. І тады мы кажам сабе, што гэта проста страх, ці лянота, ці можа не хочацца выходзіць з зоны камфорту. І такія дажымаем сябе, бывае і супраць волі, каб той магчымасцю скарыстацца. Бо не ведаем, што з намі адбываецца? Што сапраўднае стаіць за нашым супраціўленнем? А ісці і разбірацца ў сабе не хочацца, бо цёмна і страшна, і не прыемна. Звычайна заплюшчваем вочы і чакаем, каб сам лёс і абставіны прынялі за нас рашэнне. А потым радуемся, ці шкадуем аб тым што здарылася.

Вось, я абапіраючыся на свой досвед, і на кансультацыі якія правеў у гэткіх сітуацыях, вырашыў прапанаваць свае паслугі. Я прапаную бяспечна зазірнуць такі ў свае пачуцці, у кантэксце такой сітуацыі. Больш ясна і глыбока зразумець, чым жа на самой справе з'яўляецца ваша супраціўленне. І ўжо разабраўшыся, прыняць больш асэнсаванае рашэнне, якое будзе адпавядаць вашым глубінным жаданням.

Каму цікава, пішыце ў асабістыя паведамленні @fmensk ці букайце сесію на гэтай старонке. https://topmate.io/meaning_club/601312 (Для беларусаў знічкі!)

Сёння, мне ўзгадаўся мой даўні знаёмы. Знаёмы, якога было немагчыма зразумець, і ў вачах якога немагчыма было стаць зразуметым. Чалавек як падаецца вельмі добры. Але ў нас дыяметральна супрацьлеглае бачанне свету, рэлігіі, палітыкі, кавіду, жыцця. Калі раней, мы сутыкаліся нашымі гэтымі поглядамі, то было вельмі непрыемна. І нават у нас не было пра што паразмаўляць. Не ведаю, як так атрымалася, што я патэлефанаваў гэтаму чалавеку за два дні да пачатку вайны. І аказалася, што яго выганяюць з Беларусі ва Украіну, бо ён грамадзянін Украіны. Тады, за два дні да пачатку вайны, я такі адчуў, што яна адбудзецца. І менавіта яго выгнанне, было для мяне знакам. Мы тады неяк добра паразмаўлялі. А сёння, я патэлефанаваў яму зноў. Яго жонка і дзеці ў Беларусі, ён ва Украіне. Паціху жыве. Дзякуй Богу, што жыве. А то два гады не было звестак. 
Усё гэта, я да таго. Што калі, немагчыма штосьці абмяркоўваць, з-за супрацьлеглых пазіцый, то застаецца толькі чалавечае цяпло. Нейкае добрае маўчанне. Радасць, ад таго, што мы жывы. Нейкія простыя словы. І гэтага дастаткова. Яно нават неяк бліжэй да душы, чым любыя філасоўска-бытавыя размовы. Цёпла ад гэтага...
А яшчэ, учора ноччу прыляцела ў Чарнаморск. У горад, які прыняў нас, у нашай першай эміграцыі.

Вось толькі ўчора напісаў, пра тое, што буду працаваць толькі пад запыт.
Як сёння ўсім нутром адчуў, што па іншаму напэўна больш і не змагу.
7 гадзін сазвонаў, адсутнасць часу на тое каб добра паесці і адпачыць. 
Зараз вочы вывальваюцца, няма фізічнай магчымасці глыбока разважаць і канцэнтравацца, паглыбляцца і трымаць кантроль над самім сабой. Бліжэй да вечара хацелася расслабіцца. Лепш сказаць - Я ПРАГНУЎ РАССЛАБІЦЦА І АДПАЧЫЦЬ усёй маёй істотай! Даша прыгатавала свае фірмовыя булачкі з карыцай, а пасля мы з Дашай паехалі і трохі пасядзелі ў нашым любімым бары. Ужо лепш. Пачынаю думаць над наступным крытэрам, які зробіць маю спецыялізацыю больш вузкай і вызваліць мне час для аднаўлення рэсурсаў і натхнення.

Памятаю ў дзяцінстве гралі ў бальніцу.
Я казаў, я доктар! А ты будзе бальны, і балець у цябе будзе тут і тут. А я цябе буду лячыць, так і так! 

Трохі падрос, мама мяне навучыла ў доме прыбірацца, рабіць чысціню. Бывала зайду да каго з сяброў. Пагляджу па баках, і давай пушыць - можа прыборку зрубім? Вось твая мама абрадуецца. Поўны энтузіязму, прыбіраў, чысціў, расстаўляў тое сее па новых месцах. Рабіў прыгажосць! Вельмі хацелася, каб мама майго сябра аж ахнула, якія мы малайцы. І я стаў у жыцці майго сябра значнай добрай фігурай. 

А яшчэ, ва ўнівераўскія часы, вырашыў з'ездзіць за кветкамі ноччу, каб мой іншы сябар мог падарыць іх сваёй дзяўчыне на дзень нараджэння. Ён та напэўна забыў, але вось я пра сітуацыю даведаўся, і дапамагу зрабіць яму ўсё правільна і добра! 

У 25 год трапіў у праваслаўнае брацтва, а там сацыяльныя аб'екты! А гэта ж казка, кожны дзень можна глядзець на розных людзей, і прыдумляць / вырашаць, што ж ім патрэбна для шчасця! А потым ісці з сваімі гэтымі прапановамі ў бой. Каб усім прынесці дабра, каб усіх заставіць шчасліва жыць. На той момант, я ўжо дакладна ведаў як трэба жыць астатнім і да чаго імкнуцца. 

Пакуль займаўся IT, шмат каго пракансультаваў, што і як ім рабіць з сайтамі і соц сеткамі, навучыў жыць - прапушыў дабро! Няхай ведаюць праўду матку!

Калі Дашын тэлефон трапляе мне ў рукі, я абавязкова абнаўляю ёй сістэму. Бо як жа без гэтай абновы. Уцюцю!

Можа з год таму, вырашыў, што мне трэба ісці ў Хоспіс і ўсім патлумачыць як паміраць, і ў Каго верыць... Вельмі ўдзячны Вольге, якая шчыра і без змякчэння асадзіла мяне і дала мне здаровую зваротную сувязь наконт маёй матывацыі. 

А зараз я вучуся на коўча і вы разумееце... 
Кожнага з вас я хачу закоўчыць! 
Для кожнага з вас у мяне ёсць план па выратаванню, шчасліваму і асэнсаванаму жыццю.....
Прыпыніцеся і не выклікайце для мяне хуткую. Дайце мне другі шанец.

Такая мая вар'яцкая асаблівасць мае глыбокія карані і так проста мне ад яе не збавіцца. 
Хаця безумоўна я працую з гэтым. І рэч гэта сур'ёзная, нават падобна да маёй прафнепрыгоднасці. 

Як жа мне абараніць людзей ад сябе і сваёй такой дапамогі?

Я вырашыў нікому не навязваць сваю дапамогу. 
Топ пытанне для маёй самаправеркі: 
"Хто ініцыятар коўч сесіі?" (Ці нейкай іншай кансультацыйнай размовы). 
- Калі адказ "я" - то буду такое блакаваць і не пускаць у ход.
Зараз, я буду спрабаваць дапамагаць, толькі тады, калі мяне аб гэтым папросяць.
І я лічу, што гэта вельмі важна, каб сапраўды дапамагчы. Каб сапраўды пачуць і зразумець іншага чалавека. 
У іншым выпадку, гэта проста мае памылковыя думкі, падцягванне ўсяго пад свае ўласныя погляды. І як вынік, толькі псаванне вам жыцця, праз мае амбіцыі. 

Гэта адно з чатырох пытанняў, для майго самакантролю, працягнем наступным разам....

Так у нас павялося, што не ўсе маюць права. 
Па першае, не маюць права быць. Для таго, каб мець права быць, трэба выконваць тыя-сія правілы, адпавядаць тым ці іншым чаканням. 

Як жа так здарылася?

Давайце разглядзім такі верагодны сцэнар:
Калі перад намі задача выхаваць добрага ЧАЛАВЕКА. Як будзе эффектыўней дасягнуць гэтай мэты?

1. Лепш за ўсё паставіць на кон самае дарагое - само права існавання, прыняцця, любові. Я буду любіць цябе, калі ... Я буду размаўляць з табой, калі ... Я буду ганарыцца табой, калі ...  Ну як жа тут саступіш, будзеш ўсё рабіць як трэба, і вырасцеш годным чалавекам. Мэта дасягнута, выхаваны яшчэ адзін добры чалавек. 

2. Алеж можна гэтай мэты дасягнуць і іншым шляхам. Можна хваліць і ўзвышаць усіх тых вонкавых, хто адпавядае нашым чаканням. А можна крытыкаваць, прыніжаць і асуджаць усіх тых, хто робіць інакш. Тады, праз такія яркія прыклады, зноў жа чалавек зразумее якім яму трэба быць, каб быць не зруйнаваным, а прынятым. Гэткая карціна міра ўпітаецца ў саму сутнасць. І вось зноў на выхадзе вельмі добры ВЫХАВАНЫ ЧАЛАВЕК! 


На мой вельмі суб'ектыўны і галюцынацыйны погляд, атрымоўваецца наступнае:
Права быць любімым і прынятым (больш абагульняючы - права быць) вельмі добра выкарыстоўваецца для маніпуляцыі, каб дасягнуць тых ці іншых пастаўленных перад намі выхаваўчых мэтаў. Для гэтага, па змаўчанню гэтае права адбіраецца, а пасля выдаецца за заслугі і адпавяданне патрэбным вобразам і каштоўнасцям. 

Вось і маем, тое што маем.
Працяг напішу заўтра, а то задоўга атрымаецца.

Пару месяцаў таму, далі Ксюшэ адзін з старых тэлефонаў. Каб слухала на ім аудыяказкі з "Кніжнага Возу". Бо колькі можна ўжо мой цягаць дзеля гэтай справы? І з таго часу, пачалі здарацца цікавыя падзеі. Заўсёды шумныя дзеці, то спевы / танцы, то разборкі, то нейкі грукат, то аўдыяказкі на ўвесь дом. А тут бывае хопа, і цішыня. Хммм.... Мы адразу адчулі, штосьці не тое. Раз другі засталі іх за гульнямі. Ну нібы дазволілі, алеж не часта. Тэрмінаў не вызначалі. І калі бывала маўчанне такое затрымаецца доўга, то ішлы забіраць тэлефон на зарадку. Аднойчы Ксюша адмовілася даваць мне тэлефон на зарадку, і пасля я схаваў адзіны кабель які мог яго зарадзіць. Тыдзень не было аўдыёказак, потым я вярнуў кабель для зарадкі і прызнаўся, што гэта я схаваў. Вось было крыкаў і абвінавачванняў у мой бок! Ух! Алеж неяк пражылася, і справа пайшла па старому сцэнару. Ну нібы так і добра. Час ад часу ў штосьці гуляюцца.
Алеж сёння, ва ўсёй гэтай падзеі адбыліся каардынальныя змены. Я нават ужо і не ведаю, як так здарылася. Хутчэй за ўсё Ксюша запытала ў мяне, ці не мог бы я дапамагчы ў адной гульне. Я адклікнуўся на ўра. Аказалася матэматычная гіпер казуалка дзе трэба есці рыб на якіх меншыя лічбавыя значэнні. І трэба было ўзровень прайсці выкарыстоўваючы складанне і памнажэнне. Я прайшоў, а потым яшчэ доўга тлумачыў логіку. Потым прайшоў адзін узровень яшчэ адной гульні, дзе герою трэба было пераскокваць і пазбягаць агню і шыпоў. Ксюша была ў захапленні. Я стаў давераным у гульнях, неякім неімаверным супер мега экспертам, які папраходзіў тыя ўзроўні над якімі яны з Любай так доўга безвынікова біліся.  Гэта было ўсё раніцай, перад школай.
А потым увечары мне паказалі і ўсе астатнія гульні. Механікі ў асноўным тры ў рад.
І ведаеце, гэта ўсе тыя гульні, што так назойліва вылазілі ракламай з усіх дырак. Вось не чакаў, што прыйдзецца ў іх паіграць. Я адчуў нейкую новую еднасць з ёй.
Дзякуй Ксюша, што даверыла мне месца ў гэтай частке твайго жыцця.

У мяне сёння яшчэ і відэа на хвіліну, як мы з Ксюшай плавалі на каяку і яна веславала.

Сёння ўвесь дзень разбіраю пытанні, звязаныя з маім навязваннем сваёй волі іншым людзям. Гэта рэчы, якія сведчаць пра маю прафнепрыгоднасць для працы коучам ці тэрапеўтам. Да і ўвогуле, такая таксічная рэч. 

Дзе межы, дзе крытэры, каб гэта распазнаваць? 
Гэта складана для мяне, бо часам моцнае прагненне ўлезці ў чужое жыццё руйнуе правілы, ці робіць усе правілы адноснымі. 
Вось пакуль атрымалася прапісаць тры пытанні, якія будуць стрымліваць мяне ад нястрыманых дзеянняў:
- Ці з'яўляецца кліент ініцыятарам сессіі?
- Ці хачу я навязаць кліенту свой светапогляд?
- Ці пачынаю я сесію з чыстага ліста?

Ну вось неяк ужо трохі лягчэй.

З аднаго боку, не ўлазіць і не пушыць іншых людзей. 
Алеж з іншага, ставіць жорсткія ўмовы для супрацы. 

Ужо бачу, што не кожны кліент - мой, не кожны кейс, я хацеў бы разбіраць, і не кожнай справе дапамагаць. Раней, я быў гатовы быць больш універсальным у сваёй працы.
А зараз, я маю жаданне працаваць толькі з паглыбленнем і тым што звязана з разуменнем сябе і іншых людзей.

Знайшоў старую нататку, якую планаваў не публікаваць.
Алеж нешта пераглядзеў, і вырашыў, што можна.

Будаваць асабістыя ўзаемаадносіны гэта прыгажосць і глыбіня.
Узаемаадносіны Чалавека і Чалавека, Чалавека і Бога гэта сапраўды сакральнае.

Алеж бывае мы бяжым ад такіх адносін, ці перацягваем адносіны на сябе, там дзе яны павінны былі будавацца паміж іншымі. 

Бяжым ад такіх адносін, закідвая сурагатныя мовы "кахання", перакладвая на іншых камунікацыю: 
- Перадайце запіску і свечку. Няхай там манахі з святымі памоляцца Богу за мяне. Ён жа там, недзе каля іх абітае. А я не, я не сустракаў.
- Скажы дзецям, перадай той і сё, а яшчэ лепш напрыдумывай як я моцна іх усіх люблю. Алеж сам я гэта рабіць не буду, бо я занят іншай справай. Усё дзеля іх зразумела. І падарункі я ім набыў.  

А з іншага боку, бывае мы на сябе адносіны перацягваем:
- Вы там напрамую да Бога не грукайцеся, вы ж нічога ў гэтым не разумееце. Да і Бога не ведаеце. Ну бываюць і такія людзі. Алеж не сумуйце, я тут каля вас і з Богам на прамым звязку праз епіскапа ды святых. Я ўсё ім перадам, за вас памалюся. Запытаю там пра вас у Бога, і вам потым перадам. Усё ідзіці ўжо.
- Любімы, ты працуй працуй. Ты ў дзетках нічога не разумееш, толькі напорціш. Ты такі грубы, не зможаш адчуць іх тонкія душы. Я ўсё перадам. Я іх паласкаю. Грошы толькі прынось. Лепш не ледзь, а то накасячыш, толькі дрэнна зробіш. 

Як жа, як жа мы патрэбны нашым дзецям. 
Не нашы грошы, падарункі, ці выказаныя іншымі людзьмі нашыя эмоцыі.
Патрэбны мы, усёй нашай глыбінёй і ўнікальнасцю. 
Каб паміж намі былі тайныя глыбокія размовы, спрэчкі, міры, радасці і грусці. Каб гэта была гісторыя ўзаемаадносін. Унікальная як гісторыя кахання. 

Не забірайце сябе ў блізкіх, не забірайце блізкіх у другіх.

Учора ноччу, ляжаў і імкнуўся не заснуць. Чакаў пакуль засне Даша. Каб мне ўстаць і апісаць усю тую буру якая адбылася ўнутры мяне ў гэты дзень.
Зараз, я ўжо так не адчуваю. Алеж магу, тое-сёё ўзгадаць.

З аднаго боку я адчуў сваю прафесійную непрыгоднасць (па іншаму кропкі росту), гэта не проста. Асабліва, калі гэтыя рысы свайго характара лічыш вельмі роднымі, амаль што лічых іх самім сабой. 
Потым, узнікаючыя тут-там канфлікты. Канфлікты не на пустым месцы, а там дзе я трэба прызнацца не на лепшым баку. Алеж маю нейкае сваё суб’ектыўнае суджэнне і яго трымаюся. 
Вось цяжка мне гэта. Хаця я звыкся Ісці туды куды не просяць, са сваёй праўдай. А зараз, я разумею проста, што мая праўда яна маленечкая. Маёй праўды хопіць можа на мяне, і яшчэ на два - чатыры чалавекі. Алеж каб іх гэтых двух знайсці, то трэба прайсці праз натоўп людзей са сваёй праўдай. І я вельмі іх праўду паважаю, яна не чым не горш за маю, алеж з маёй мае канфлікт. 

Добра замалявалася карціна, шукаеш сяброў у натоўпе. Алеж натоўп заняты справай, напрыклад слухае канцэрт класічнай музыкі. А ты такі ідзеш праз усіх і арэш на ўсю глотку імёны тых каго не ведаеш. Разумееш, што і людзям канцэрт псуеш. Алеж і тых, якіх шукаеш, маеш знайсці. 

У маёй культуры, паважаць слуханне канцэрту іншымі людзьмі - амаль што святыня. А я зараз сваім жыццём, паціху пачынаю яе папіраць. Ёсць дзеля чаго. 

Яшчэ я пачаў упісвацца ў розныя праекты “якім не да законаў”. Раней імкнуўся такога не рабіць. Алеж калі ўпіраешся ў нейкі закон, які парушае чалавечую логіку і не даецца магчымасці яго пераступіць, то зноўжа працягваеш жыць будучы парушальнікам. Мне падаецца, цудоўны досвед. Закон тады становіцца арыентырам, з якім добра лічыцца. Алеж не апошняй інстанцыяй ісціны. 

Вось так і жывем.

А ў мяне наканец зрабілася відэа пра нашу з Любай вандроўку на закаце. 1.5 хвілінкі

Праз 5 год, мне будзе 43 гады. Я буду сядзець і пісаць заметку.
Ксюше будзе 12 год, а Любе 9. Яны ўжо будуць умець чытаць, і наўрадці будуць мець патрэбу ў чытанні перад сном. Ксюша перойдзе ў больш дарослую школу (ужо будзе 6 клас). Мне здаецца, калі ў Ксюшы застанецца талент і жаданне прыдумляць гісторыі, то перад сном я буду слухаць яе казкі. І магчыма чытаць дзецям мае нататкі. Можа гэта будзе перыядычна, а не кожны дзень.
Цікава, ці будуць у дзяцей свае прафайлы ў сацыяльных сетках? 
У якой краіне мы будзем жыць праз 5 год? Алеж у якой бы не жылі, алеж яшчэ не атрымаем грамадзянства іншай краіны.

Я буду працаваць псіхатэрапеўтам, дапамагаючы людзям адшукваць сваё глыбіннае жаданне і сэнс свайго жыцця. 
Таксама, буду коўчыць англамоўных топ-мэнэджраў, дапамагаючы ім убачыць свае сэнсы ў пракрасцінацыі.

Мне цікава, як праз 5 год будзе прадавацца мая першая кніга. Кніга накшталт Радыё Гудок, алеж пра простыя гісторыя і чалавечыя пачуцці, якія адбываюцца са мной. Кніжка складзеная з маіх нататак. 

Праз 5 год, я хачу каб у нас з Дашай быў досвед доўгатэрміновай вандроўкі па свету. Сустрэч з людзьмі іншых культур. Сустрэч паміж намі і з самімі сабой.

Яшчэ я буду вадзіць маленечкія групы па гарах, сплаўляць на каяках па тумане, і магчыма пагружацца ў старажытныя пячоры. Усё дзеля аднаго, адкрываць Тайну і Прыгажосць, Страх і Трепет. Пабуджаць да больш простага, алеж больш глыбокага пражывання жыцця.

Яшчэ я хачу, каб мая методыка пражывання моманту праз прызму смертнасці, ці мадуляцыю смертнасці, дапамагала людзям больш глыбока пражываць моманты, больш глыбока бачыць і прымаць блізкіх у такія моманты і пасля іх.

Ну вось напэўна і ўсё. Астатняе як Бог дасць, да і гэта таксама.

Гэты крык душы, не пра мяне. Алеж пра боль чалавечую, з якою і мне па скоснай атрымалася сустрэцца.

Не адпавядаючы высокім ідэалам і патрабаванням пастаўленным перад намі, мы такі імкнемся прынесці ў ахвяру нашу чалавечнасць, мягкасць, дабразычлівасць... Усё дзеля чаго? Дзеля тых, хто перад намі гэтыя ідэалы і патрабаванні выставіў. Нам хочацца такі пракрычаць ім у вуха. Я змог! Паглядзіце! Вы гэтага чакалі ад мяне? Вы гэтым мяне прыціскалі з дня ў дзень, кажучы, што я нічога не варты? Я вышкаліў сябе, забіў  у сабе ўсё жывое, стаў амаль як робат. Усё дзеля вас. Усё дзеля гэтага моманта - прыняцця. Дзеля права быць, якім вы вырашылі маніпуляваць, дзеля сваіх мараў і амбіцый. Дзеля сваёй справядлівасці, і свайго светапогляду. Усё дзеля вас!!! Як жа я вас не цярплю, алеж як мне патрэбна ад вас адабрэнне. Як жа патрэбна мне ад вас гэтае простае зацвярджэнне таго, што я варты жыцця. ААааааа..... 

Вось прыйшоў Іісус, і як шмат людзей чакалі ад яго, што ён зараз жа ўсталюе Царства Ізраіля. І сустракалі, і падштурхоўвалі да гэтага свайго чакання. І максімальна не прынялі, калі Ён іх расчараваў. Алеж Ён не імкнуўся атрымаць ад іх адабрэнне, не імкнуўся перад імі апраўдацца. Ён абапіраўся на Сябе і на Айца. Яго прыклад варты і для нас. 

Трэба разарваць ланцугі, якія цягнуць нас пазбавіцца чалавечнасці, дзеля чаканняў і патрабаванняў іншых. Дзеля прыняцця і адабрэння.

Каб будаваць масты, трэба адсочваць дзе ўтвараецца прорва.
Дзе мы знаходзімся па дзьвух баках ад рэальнасці.

Вось прыйдзе да мяне Ксюша і скажа штосьці накшталт: вось мой хлопец ён ваенны  і працаваць я хачу на дзяржаўным тэлебачанні. 
Вось яна прорва. 
Ксюша ж ведае, якія ў мяне стаўленні да свету. 
Алеж робіць свой выбар і адкрыта пра яго мне кажа.

А я так весь апухну і выкажу сваё фе-ве ці яшчэ штосьці.

... Алеж гэта кропка дзе можна адчуць, што сапраўды важна для тваёй дачкі ці сына...
Вось тут скончылася традыцыя, сямейныя правілы і сямейныя каштоўнасці.
Яна выбрала штосьці іншае, гэтае іншае для яе каштоўней чым мінулае.
Ці магчыма будзе гэта зразумець? Напэўна магчыма, алеж не проста.
Шлях да паразумення, шлях да давера, шлях да прыняцця ... гэта і ёсць масток. 
Няхай ён вузенькі і ісці па яму страшна. І абарвацца можна кожную хвіліну. 
Алеж гэта адзіны шлях, каб прорвы не раздзялялі нас.

P.S.:  Як толькі вам кажуць з натхненнем пра тое дзе няма выгады/карысці, ведайце, гэта важна.

Мне здаецца я зусім перастаў пісаць.
Толькі на каяку езжу туды сюды ды ролікі здымаю.

А вось і 1 хвіліна відэа нарадзілася, з сёняшняга майго каякінгу. Хоць і без туману, алеж было сонейка. Мне здаецца ва ўсіх гэтых відэа вельмі руліць музыка.

Сёння раніцай, туману не было. Алеж чаму я плаваў і здымаў. Хацеў нешта зрабіць.
Быў расчараваны. калі скончылася месца на тэлефоне. Мае ўнутраныя прыгода пераўтварыліся ў нейкі фільм мейкінг для іншых людзей. Дзе я ўжо гляджу не сваімі вачыма. А зноў аддаю на суд усё што маю. Тую прыгажосць, якія бачаць і прызнаюць мае вочы, я аддаю на суд. Я ўжо сам не вырашаю, што прыгожа, важна і цікава. А мне становіцца вельмі патрэбна гэтае вонкавае. Тое што, не ад мяне. Тое што нібы такое аб'ектыўнае. ... Як жа быць? Не хачу так. Сапраўды, не хачу аддаваць на ваш суд: лайкі, каменты, крытыку. Тое што я сам вырашаю для сябе. Не хачу рабіць, з сваіх вандровак нешта вонкавае. Алеж і хачу дзяліцца, той прыгажосцю якую адчуваю, якую бачу. Як жа мне быць? Мне здаецца, куды ў жыцці не глянь. Паўсюль гэтая прытча Хрыста пра плевелы. Вось тут добрае і там добрае, і тут і там разам з добрым, штосьці благое, крывое і супярэчлівае падмешваецца. Алеж Іісус прапанаваў, пакінуць усё да жніва. Я б сказаў так, даць добраму расці! Даць добраму магчымасць быць. І не выдзёргваць добрае, займаючыся такой дэзынфекцыяй у барацьбе з усім дрэнным. Можа таму і грэх, сам па сабе не так страшны. Колькі страшна, павыдзёргваць усё жывое, у дасканалай зачыстке сябе самога ад граху. Дзе пасля добрай аскетычнай працы, застаецца толькі вызжанае поле нашай душы. І цішыня.