Праблемы з школай

Першая рэальна складаная сітуацыя ў Польшчы.

Два тыдні таму, Ксюша захапілася правапісам. Самастойна брала школьны сшытак і пісала, пісала, пісала. Вочы гарэлі. Была ў гэтым канкурэнцыя і жаданне. Паказвала мне з захапленнем. Хвалявалася, што мабыць іншыя дзеці паспелі напісаць значна больш. Але хто ж яшчэ мог прапісаць на паўгады наперад? 
Гледзячы на Ксюшу, я ўзгадваў як за два дня рашыў усе хатнія заданні ў падручніку па хіміі. Пасля гэтага мяне падтрымалі, і пачалася мая кар'ера хіміка.

Дзеці папярэджвалі Ксюшу, што пісаць наперад нельга. Казалі пра гэта Ксюше, а Ксюша мне. Мы не звярнулі на гэта вялікай увагі. 

А вось сёння здарыўся бум. 
Мала таго, што на Ксюшу накрычала настаўніца. Так яна яшчэ і заставіла яе сціркай сцерці ўсё сваю працу наперад. Мая дачка была раздаўлена. Я быў раздаўлены. Невыносна і хочацца крычаць. Хочацца біцца. Палову дня, гэты агонь кіпеў ва мне. Ксюша плакала, я крычаў унутры. Потым я шукаў шляхі вырашэння сітуацыі. Бо невядома, чым можа скончыцца прамы канфлікт. Ксюше вельмі падабаюцца дзеці, з якімі яна вучыцца. Вымалёўваецца шлях, які трэба паспрабаваць. Дабіцца мірнага паразумення з настаўніцай. Каб у яе не было дрэннага стаўлення да Ксюшы, а пры гэтым Ксюша зноў адносілася да яе з даверам. І зноў палюбіла пісаць. 

Працяг у каментары.