культура ⁽²⁾

Культура сораму (сямейная марная слава "тщеславие") забівала каханне. І я вельмі ўдзячны Богу, што зараз падаецца яна губляе свае апоры...

Што я маю на ўвазе, калі кажу культура сораму?
Гэта вонкавае спаборніцтва, на тэму Што іншыя людзі думаюць пра маю сям'ю? Культуру калі вельмі важна "паказваць" як шчасліва, добра і прыгожа жыве твая сям'я. У гэтай культуры не выносіцца смецце з хаты "сор из избы" і ўсе моцы накіраваны на вонкавую карцінку. Праз жыццёвыя гісторыя іншых людзей, я як і некаторыя ўзненавідзеў гэтую  культуру. Культуру падвойных стандартаў, холаднасці, жорсткасці і ІМІТАЦЫІ! Як жа я цярпець не магу імітацыю. Імітацыя забівае сапраўднасць.

Пытанне: А што людзі падумаюць? - Напэўна, забіла не адзін мільён не народжаных дзяцей.

Стрыманая рэакцыі ў адносінах да неадэкватных начальнікаў, скалечыла потым у дамах немала жонак і дзяцей.

Гэтае сранае вонкавае "прыгожае", каб людзі нічога не падумалі... , часта забівае неабароненае ўнутрашняе.

І ўсе насіцелі гэтага "добрага выгляду", імкнуліся выхаваць з сваіх дзяцей такіх жа служыцелей ідала вонкавасці.

У культуры раней не было прагаворванне сваіх эмоцый у Я-выказваннях. Таму прыходзілася людзям камунікаваць праз розныя формы асуджэння і перамыванне косткаў усім астатнім. І гэта было страшна. Вось і хацелася, каб пра "мяне, нас, нашу сям'ю" казалі толькі добрае... А што там унутры, да гары яны гарам - не так важна...

Мяне і зараз трыгерыць усе такое, не адпусціла яшчэ.

Учора ноччу, ляжаў і імкнуўся не заснуць. Чакаў пакуль засне Даша. Каб мне ўстаць і апісаць усю тую буру якая адбылася ўнутры мяне ў гэты дзень.
Зараз, я ўжо так не адчуваю. Алеж магу, тое-сёё ўзгадаць.

З аднаго боку я адчуў сваю прафесійную непрыгоднасць (па іншаму кропкі росту), гэта не проста. Асабліва, калі гэтыя рысы свайго характара лічыш вельмі роднымі, амаль што лічых іх самім сабой. 
Потым, узнікаючыя тут-там канфлікты. Канфлікты не на пустым месцы, а там дзе я трэба прызнацца не на лепшым баку. Алеж маю нейкае сваё суб’ектыўнае суджэнне і яго трымаюся. 
Вось цяжка мне гэта. Хаця я звыкся Ісці туды куды не просяць, са сваёй праўдай. А зараз, я разумею проста, што мая праўда яна маленечкая. Маёй праўды хопіць можа на мяне, і яшчэ на два - чатыры чалавекі. Алеж каб іх гэтых двух знайсці, то трэба прайсці праз натоўп людзей са сваёй праўдай. І я вельмі іх праўду паважаю, яна не чым не горш за маю, алеж з маёй мае канфлікт. 

Добра замалявалася карціна, шукаеш сяброў у натоўпе. Алеж натоўп заняты справай, напрыклад слухае канцэрт класічнай музыкі. А ты такі ідзеш праз усіх і арэш на ўсю глотку імёны тых каго не ведаеш. Разумееш, што і людзям канцэрт псуеш. Алеж і тых, якіх шукаеш, маеш знайсці. 

У маёй культуры, паважаць слуханне канцэрту іншымі людзьмі - амаль што святыня. А я зараз сваім жыццём, паціху пачынаю яе папіраць. Ёсць дзеля чаго. 

Яшчэ я пачаў упісвацца ў розныя праекты “якім не да законаў”. Раней імкнуўся такога не рабіць. Алеж калі ўпіраешся ў нейкі закон, які парушае чалавечую логіку і не даецца магчымасці яго пераступіць, то зноўжа працягваеш жыць будучы парушальнікам. Мне падаецца, цудоўны досвед. Закон тады становіцца арыентырам, з якім добра лічыцца. Алеж не апошняй інстанцыяй ісціны. 

Вось так і жывем.