- Ці захавалася маю любоў да туманаў, скрозь такі прамежак часу?
- Ці класціся спаць, ці ісці правяраць, як я зараз адчуваю прыгажосць?
Страшна, праясняць рэальнасць сваіх пачуццяў.
Але я сабраўся і пайшоў.
Я ішоў, і прыслухоўваўся да самога сябе.
На пачатку нічога не адчуваў, было холадна, пачаў кашляць.
Адсутнасць пачуццяў ціснула на мяне, і панікёрская думка: "няўжо ты больш не адчуваеш" адбівалася ў такт пульсу.
Але вось я зварочваю з асфальту на такі полу прылесак, і адчуваю невялічкую ўзрушанасць. Раблю фотку. І далей іду па свайму маршруту.
Калі ўжо выйшаў на веларолерную трасу, то адчуў сябе цалкам зацікаўлена. Бо пачаў бачыць камяк сонца.... Яно праз туман вельмі такое бясформеннае.
Працягваў паглыбляцца ў лес, з якога потым я выйду на палянку.
А вось і палянка з сонейкам прабіваецца пад галінкамі дрэва...
Боўтаўся там па палянцы, глядзеў то на сонейка, то на лес. І напрыканцы сфоткаў мох. Які ён зараз прыгожы! Бо травы яшчэ няма, а ён на дрэвах асабліва яркі, такі нават сочны. Я яго люблю мацаць. Ён бывае сухі, мокры, пушысты... Кожны раз цікава, а які ён сёння...
І на прыканцы маленечкае відэа (запісваў як прадмову да роліка па-расейску).
Вось менавіта сёння так і атрымалася. Учора раскапаў нататку 10 месячнай даўнасці пра мае планы Жыць і дапамагаць іншым людзям адшукваць іх уласнае Жаданне. І коўчынг як прамежкавую стадыю на гэтым шляху, як інструмент які дасць мне нейкую базу і інструменты, з якімі я змагу працаваць бяспечна для кліента. Але па дарозе, тое-сеё перамянілася. Я пачаў глядзець на сябе праз прызму коўча. Іншымі словамі я завузіў сябе да коўча і коўчынгавай працы.
І ў маім жыцці паўсталі пытанні, як раздзяліць час паміж гэтымі блокамі:
ляснымі шпацырамі, каякінгам, догімі размовамі з Дашай, гульнямі з дзецьмі, чытаннем кніг, пісаннем вершаў і правядзеннем тэрапеўтычных груп
працай ў якасці коўча, дзе праз коўчынгавыя размовы я дапамагаю людзям павялічваць асэнсаванасць і адказнасць у іх рэальнасці, мэтах і жаданнях
продаж і прасоўванне сваіх паслуг, праз маркетынг, развіццё брэнду і г.д.
І неяк мне стала няёмка, бо я ўбачыў, што праца яна неяк супрацьпастаўляецца жыццю. Бо яна нібы з-за працы жыцця становіцца менш. А жыццё, гэта менавіта тое, чым я магу дзяліцца з людзьмі.
І я вярнуўся да больш шырокай канцэпцыі самога сябе. Да сваёй каштоўнасці. Да свайго Жадання.
І вось атрымаліся ў мяне такія высновы:
Мая каштоўнасць як спецыяліста (коўча, экзістанцыйнага суразмоўцы ці як мы там яшчэ гэта назавём) будзе тым больш, чым больш ува мне будзе Жыцця!
А маё жыццё, яно складаецца з усяго вельмі простага: з любові да Дашы, дзяцей, іншых людзей. З любові да прыгажосці, прыроды, З любові да самога сябе.
Любоў яна ў мяне праз слуханне, праз бачанне, праз адчуванне... Праз "трепет" каля усяго цудоўнага, што ў гэтым свеце мне так палюбіалася.
А на практыцы іх можна перакласці ў наступныя дзеянні:
вярнуць сабе больш жыцця, больш глыбокага пражывання самых простых момантаў і стасункаў (тут усе гэтыя лясы, туманы, світанкі, каякі, вершы ды нататкі).
арганізацыя і правядзенне тэрапеўтычных груп да 6 чалавек. Для мяне гэта: Слухаць з "трепетам" і дапамагаць групе кіравацца правіламі, каб захаўваць бяспечную прастору для ўсіх удзельнікаў. У такіх групах людзі ўзбагачаюць адзін аднаго сваёй чалавечнасцю, адкрытасцю і глыбінёй. Такі фармат - цуд. Пакуль у мяне дзве любімых тэмы: "Мае пачуцці ў Эміграцыі" і "Крызіс светапогляду". Групы на беларускай і рускай мовах. Тут падрабязней: https://listeners.space/by/
ну і канешне хочацца пасадзіць людзей да сябе ў каяк на світанку і паказаць як сонейка прабівае туман і адлюстроўваецца ад вады, бо гэтаж неверагодна проста, плыць у цішыні пад спевы птушак, ласіныя нейкія рыканні і бывае плёскат баброў ці выдр... Ці па лесу павадзіць, паабдымаць дрэвы, адчуць пахі, гукі, смакі.... Відэа, як я гэта раблю можа пабачыць тут: https://www.youtube.com/watch?v=d210Ikg1h9I&list=PLKoHw53ogrZjiPF2QIhrmdjnFxA1_1FgR (там яшчэ асонба пра лес ёсць)
Ну і зразумела, можна і паразмаўляць адзін на адзін пра глыбокае, жаданае, сэнсоўнае. І гэта ўжо пра коўчынг. І вось тут можна забукаць мой час: https://topmate.io/fmensk/824741?coupon_code=fmensk Але каб пра такое размаўляць, трэба напітваццам жыццём, трэба жыць! Таму і коўчынг паслугі мае, яны на прыканцы спісу. Яны ўжо як нешта дадатковае, хоббі мабыць, для тых, каму гэта сапраўды патрэбна. Для тых, каму адклікаецца Жаданне Жыць і адчуваць Жыццё.
Вось неяк так адгукнуўся сёняшні дзень, дзе я вярнуў сабе жыццё! І вось вам здымак з сёняшняга лесу!
А вось ведаеце, я пайшоў у лес. І проста ішоў. А потым проста абняў дрэва. А потым мае ўспаміны вярнулі мяне ў дзяцінства і поўны асалоды зрабіў сняжок, кідануў яго ў дрэва, а потым яшчэ адзін, і яшчэ. І вось не трапіў ні разу. Супакоіўся і пайшоў трасці галінку ялінкі каб снег пасыпаўся. А потым яшчэ раз абняў дрэва. І на заканчэнне разбіў гурбу снегу. Мне вельмі спадабалася. Адна гадзіна ў лесе, а столькі цяплыні. Столькі простага і радаснага.
Апошнія суткі мы з Дашай шмат маўчалі. Прыехалі і жылі ў доміку ў лесе. Глядзелі на вогнішча. Слухалі цішыню і дзяцей. І было гэта вельмі натуральна - сядзець да маўчаць, адчуваць адзін аднаго. А яшчэ будавалі з дзецьмі шалаш з галінак паміж дрэвамі. Увогуле, уся гэтая вандроўка, аддаеца ўспамінамі дзяцінства. Бацькоўскім комінам у якім я смажыў сасіскі і падкідваў дровы пасярод ночы. Друкавальная машынка як у дзядулі, тут яна была трохі сапсаваная. Алеж пакуль вучыў дзяцей ёю карыстацца, то крок за крокам я ўзгадваў што як і для чаго. І як я гэта рабіў далёка ў дзяцінства, калі з дедам друкавалі яго вершы і іншыя лісцікі. Шалашы ў лесе, нагадалі нашы зімовыя паходы ў лес з бацькамі і іх з сябрамі. Калі да ночы палілі касцёр, а з зімовых лапак мы дзеці маглі будаваць сапраўдныя дамкі.
У Мінску я нейкі час хадзіў пешкам на працу 9 км, а потым у Кобрыне праз цудоўны парк у офіс. Вось і тут у Польшчы, год таму хацеў прайсці за дзень 100 км (не пакідае мяне гэтая думка і зараз). Выперся самай раніцай. На навігатары накінуў маршрут, каб прайсці хацяб 20. Пайшоў уздоўж шашы. А там нешта яны накапалі, перагарадзілі. Прыйшлося збочыць у траву, пясок, нейкую лухту. У боты трапіла пяску, дарогі ніякай. Іду плююся. Некуды збочваю, пужаю аленя, а ён мяне. Праходжу далей. Аказваюся на асвальтаванай роўнай дарожцы для ровэраў. Вось так выпадкова. З бруда, на карабель прыгажосці і бяспечнасці для шпацыраў. Працягласць гэтага цуда 35 кіламетраў праз палі і лясы, з пахамі і гукамі леса! У той дзень я перахацеў ехаць у Партугалію. Я ўявіў, што змагу гуляць тут у любое надвор'е і пару года. Па роўнай цвёрдай гладзі, праз палі і лясы. Выразна памятаю сваё адкрыццё. Яно вельмі сагравала сэрца. Я закахаўся ў гэтую трапу з першага погляду. Потым гэтыя пачуцці толькі ўзмацняліся. Шпацыры з Дашай, пікнікі з дзецьмі, ранішнія фатаздымкі туману, напісаныя вершы,сустрэчы з жывёламі і пройдзеныя 40 км за дзень 17 жніўня і не толькі. 😊
Толькі ноччу больш-менш адпускае. Прачнуўся а пятай, праверыў дзяцей. Вырашыў пайсці даспаць у гамак, пакуль так добра дыхаецца. Укутаўся ў нейкую коўдру і выйшаў. З крыльца ўбачыў край палыхаючага світанка. З гэтага моманта я ўжо сам сабе не належу. Пандетермінізм. Апрануўся па хуткаму, а гэта заўсёды цяжка калі ў пакоі з шафай спіць Даша, а шкарпэткі не знаходзяцца.
Бягу ў лапцях. Да абзорнай кропкі ў лесе каля трох км. Усё хвалююся, што зараз чырвань прападзе і я не паспею яе застаць цалкам. Адкуль гэта ў мяне? Чаму я вырашыў, што гэта прыгожа? Адматваючы год за годам, узгадваю свае ўражанні.
Калі мы з Дашай ездзілі на мора, то вельмі часта іх сустракалі, апошнія гады радзей. А так было правілам у прыцемках зрабіць сняданак і ехаць, перець на лежакі, чакаць калі сонейка ўстане. І заўсёды спяшаліся, бо бо заўсёды трохі спазняліся.
А датуль, шмат гадоў раней. Ездзілі з бацькамі ў грыбы. Як усё гэтае ранняе прасыпанне, сумесны збор, выезд у бязлюднае мейсца. І ўсё пранізана цішынёй і свежасцю. Аднойчы вырашылі мяне не браць, бо салодка спаў. Дагэтуль не магу забыць, гэты сумны выпадак.
А яшчэ, яшчэ раней. У летку, з бабуляй, ночыў у прабабулі ў хаце. І вось мяне пабудзілі. Мы выйшлі на ганак. Рабілі штосьці накшталт раняшняй гімнастыкі. І глядзелі на узыходзячае сонейка. Мне казалі, што гэта вельмі карысна, алеж можна толькі ранняй раніцай (пра картызол тады не ведалі).
Можа быць, калі я нарадзіўся, мяне як маленькага караля ільва вынеслі на рассвеце сустракаць жыццё?
Хто ведае, калі пачалася гісторыя гэтага кахання, і якія струны маёй душы кранае ранешняе сонейка…
Выходжу да любімай апушкі леса. Сонейка асвятляе наваколле, вока радуецца, сэрца наліваецца любоўю, усё ахутана даверам і бяспекай. Лес жыве. Гэты клачок лесу можна лёгка ахапіць позіркам з верталёту ці гугл мэпса. Алеж хто зможа спазнаць яго глыбіню? Усё то, што адбываецца на гэтым клачку? Лес неабсяжны менавіты ў сваю істотную глыбіню. Можна бясконца вывучаць яго, ён заўсёды будзе розным. ...
Сонца схавалася за цёмнымі хмарамі, вецер завывае, лес апынуўся у цемры. Мяне ахапіў жах. Я не адчуваю сябе бяспечна. Хоць у маіх руках ліхтарык, а ў тым ліхтарыку гарыць маленькі агенчык. Алеж што гэты агенчык для такога лесу, каб асвятліць яго? Я не ведаю, што рабіць. Успамін пра тое як лес выглядае ў святле, натхняе мяне. Зараз я не пазнаю сцежкі, дрэвы. Куды не глянь мне страшна. Я баюся лесу, я хачу асвятліць яго. Хачу праз што б то нібыло зрабіць яго светлым. Лес маўчыць, я не магу дазнацца чаму ён у цьме, чаму яму так цяжка, калі гэта ўвогуле скончыцца і ці скончыцца?
Мой язык гэта язык агенчыку ў ліхтары. Ён хоча вырвацца на волю і асвятліць увесь лес. Галінка за галінкаю, дрэва за дрэвам. Мой агенчык хоча выратаваць ад цьмы ўвесь лес. І так ужо не раз было. Ён вырываўся, і лес палыхаў у вогнішчы. Лес гарэў да тла. Святло ішло, алеж гэта не быў сапраўдны свет. Гэта быў свет знішчальны.
У гэты раз, я зайшоў у цёмны неспакойны лес. Пакінуў агенчык у ліхтарыку. Агенчык маўчаў і слухаў лес. Тое маленькае святло агенчыку ў ліхтарыку кропачкай сагравала лес. Лес ведаў, што я з ліхтарыкам чакаю святла. Мы з лесам ведалі, што трэба проста пачакаць. Зразумець і прыняць цьму. Даць ёй права існаваць у лесе. Не бароцца з цьмой так яра, не загубіць тое што любіш. Лес жа таксама баяўся агенчыка. Ён ведаў, што агенчык можа ўсё спаліць.
Мы доўга маўчалі. Мы пранікліся даверам адзін да аднаго. Мы дазволілі цемры быць. Лесу стала лепш. Лес пачаў казаць, а я толькі ціхенька слухаў. З кожным словам якое вымаўляў лес, хмары разыходзіліся ў бакі, а сонейка асвятляла галінку за галінкай, дрэва за дрэвам.
Зараз калі ў лесе будзе цемра, я буду знаходзіць у сабе моцы ісці і чакаць, ісці і слухаць. Я не хачу загубіць любоў, я хачу дачакацца святла.
"Вецер вее, дзе хоча , і голас яго чуеш, а не ведаеш, адкуль прыхо́дзіць і куды адыхо́дзіць; так і з кожным наро́джаным ад Духа." Евангелле паводле Іаана 3:8
Адкрыўшы для Евангелля акенца свайго розуму, не забудзь адкрыць і акенца сэрца. Тады будзе добры скразняк і Дух будзе жыць у табе.
Я тут намудрыў рознага, а ўсё таму, што ўчора мы эксперэментавалі з начлегам у машыне. Мяне яшчэ да вандроўкі турбавала пытанне, ці хопіць паветра з аднаго анцімаскітнага акенца. Ноччу аказалася, што зусім не хапае. Што гэта невыносна. Акенца ёсць - паветра няма, Жыць (спаць) невыносна.
Вырашылі, на хуткую руку, змайстраваць яшчэ адно анцімаскітнае акенца.
І вось тады ў наша жыццё прыйшло Шчасце, Радасць, Напоўненасць.
Кожную хвілінку другую, у акенца мог заляцець морска-сасновы вецярок, і гэта было так натхняючы. Я доўга не мог заснуць, доўга не мог нарадвацца, чакаючы такія прыходы Вецерка ў маё жыццё.
На фатаздымку: неба ў 2 гадзіны ночы ў маё акенца.
...Учора чытаў пра механізм стварэнне фобій, наступны раздзел быў пра тое як з імі змагацца з дапамогай логатерапіі. Алеж я яго не прачытаў. Таму і развярнуўся назад у маім ранішнім шпацыры за метраў сто да сабака які перагарадзіў мне шлях.
Я ўжо сустракаў яго мінулым разам, і ён тады на мяне добра пабрахаў.
А ў гэты раз пайшлі ўсе тыя механізмы, як у кніжке. З паловы шпацыру думкі пачалі круціцца вакол таго сабакі, якога сёння я павінен сустрэць. Прайграванне розных сцэнароў, як гэта можа быць, і што мне рабіць.
Я спрабаваў зачапіцца за сэнс шпацыру, каб думаць пра яго. Атрымалася, толькі калі перад маім носам пранеслася здаровая касуля і ўжо больш асэнсавана за ёй маленькі касулік.
Алеж cэнс трымаўся не на доўга. Вось і сабака ляжыць. Вось і я сварочваю назад. Сустрэнемся з гэтай справай наступным разам. Можа якога мяса ёй звару каб пасябраваць.
Затое сёння касуль пабачыў. А вось яшчэ адна касуля пасвіцца, доўга камера тэлефона і касуля глядзелі адзін на аднаго. Нават прыдумаў: "Хто рана уставае, той касуль сустракае."
О, яшчэ. Можа хто ведае, што за птушка мілагучна спявае, а на прыканцы шыпіць нібы кошка?
