Трывога за добрае жыццё

Сябры, а вы адчуваеце трывогу? За тое што жывеце добра у ладзе, міры, спакоі і за тое што ў вас тое-сёе атрымоўваецца? За тое што вам шчансціць? За добрые ўзаемаадносіны ўнутры сям'і? За выгадныя праекты? За добрую працу? За тое што жывы? 
Вось я адчуваю, і чым больш шчансіць, тым больш адчуваю. Пакуль яшчэ не зразумеў для сябе адкуль ўсё гэта ідзе.

Адна з гіпотэз, што парушаецца нейкі закон справядлівасці. Ну чаму ў кагосці з знаемых не заладзілася ў сям'і, а ў мяне добра. Ці хтосьці загінае, ці вымушаны шмат працаваць, ці недзе не пашчансіла ці то па маленьку ці больш крупна. 
І вось думаеш, Госпадзі, ну неяк няёмка. Неяк і мне папакутваць трэба для раўнавагі. А то адчуваю, нібы ў крэдыт атрымоўваю ўсю гэтае хараство жыцця. І гэта мяне трыгерыць. 

З іншага боку, з недаверам адношуся да гэтага, шукаю падман. Баюся, што атрымоўваючы простае чалавечае шчасце, губляю ў чымсці больш важным. Алеж гэтая ўскальзае ад мяне. Проста на ўзроўні прадчування. 

Ну і трэцяе, вакол справядлівасці тойжа. Здаецца, што тое ці іншае маё шчасце прыносіць пакуты іншаму чалавеку, якуму шансуе менш. Мне нават бывае хочацца праваліцца ў такія моманты. Бо бывае заносіць. І распавядаеш пра свае ўзаемаадносіны з дзецьмі, тым у каго няма дзяцей. Ці пра жонку, тым у каго жонкі няма, ці развод нядаўна. Ці пра тое, як добра шпацыраваць па лесу, і выходзіць з IT, таму хто хоча ўбіцца ў гэтае IT, каб атрымоўваць добры заробак.

Нават гэты тэкст я напісаў з вялікай доляй віны, прадчуваючы той ці іншы больш людзей, якія будуць гэта чытаць. Хаця калі быць больш, шчырым з самім сабой. То я баюся асуджэння гэтых людзей. Ведаю, што не судзіці вы мяне, дарагія і чароўныя людзі. Алеж то букашкі ў маёй галаве, яшчэ не даканца страцілі сваю моц, і падкідваюць у топку самаасуджэння.

"Канстанцін, якім бы ты не быў, ты маеш права быць!"
Мяне натхняе гэта цудоўная думка.
Усіх абдымаю! Дабранач!